Μια συνάδελφος είχε πάει στο cpu room, ένας χώρος γεμάτο μηχανήματα του σατανά, μαζί με έναν άλλο τεχνικό που έψαχνε τα στοιχεία ενoς server. Κάποια στιγμή ο τύπος γυρνάει προς την κοπέλα και τη ρωτάει με μια φυσικότητα αν στη τσάντα της έχει κανένα κατσαβίδι. Η κοπέλα φρικάρει…
Κάπου εδώ πρέπει να κάνω μια παρένθεση και να αναφέρω πως η παραπάνω κοπέλα έχει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας κοπέλας και όχι κάποιου μεταλλαγμένου «μήτσου». Θέλω να πω πως δεν είναι από αυτές που θα πιούν ένα μπουκάλι coca cola για να ρευτούν την αλφάβητο ούτε θα σου ζητήσει να τραβήξεις το δάκτυλο της για να κλάσει. Είναι μια κοπέλα ευγενική, συγκρατημένη και με λεπτούς τρόπους. Από αυτές που θα σου πουν «βρε άνθρωπε» αντί το «ρε μαλακά».
…του απαντάει πως δεν έχει κατσαβίδι στη τσάντα της, πως είναι δυνατόν εξάλλου, και τον ρωτάει για ποιο λόγο το χρειαζόταν. Ο τεχνικός της εξηγεί πως πρέπει να ξεβιδώσει το μηχάνημα από τη θέση του για να μπορέσει να το βγάλει και να δει κάποια στοιχεία που αναγράφονται από την κάτω μεριά. Τελείως φυσικά η κοπέλα του λέει «Αν θες έχω καθρεφτάκι, σου κάνει;».
Και ο τεχνικός.. «μιλάς σοβαρά; Έχεις καθρεφτάκι;» ..με σχεδόν δακρυσμένα μάτια από τη συγκίνηση, προφανώς ήταν κάτι που δε περίμενε να ακούσει ποτέ από μια κοπέλα.
Τη διήγηση διακόπτει η άλλη κοπέλα του τμήματος.
«Εγώ στην τσάντα μου δεν έχω καθρεφτάκι, έχω κατσαβίδι»
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 21, 2006
Σάββατο, Δεκεμβρίου 16, 2006
T.G.I.F.
Κατά τις 14:00 με ενημέρωσαν πως θα έρθει τεχνικός να αντικαταστήσει το προβληματικό εξάρτημα ενός από τα μηχανήματα μας.
Στις 16:00 με καλεί ο τεχνικός και με ενημερώνει πως σε λίγο θα ξεκινήσει να έρθει και μέχρι τι ώρα θα υπάρχει κάποιος στην εταιρία. Μέχρι τις 19:00, τελευταία βάρδια, θα ήμουν εγώ. Στο επόμενο τηλεφώνημα του ρωτούσε τι θα γινόταν αν η εργασία ξεπερνούσε την ώρα που σχολούσα. Όχι, δε θα τον έδιωχνα, θα καθόμουν μέχρι να τελειώσει. Στο κάτω κάτω μου έχει ξανατύχει παρόμοιο πρόβλημα και ο τεχνικός που είχε έρθει τότε το είχε ξεπετάξει σε 20 λεπτά. Μία που του έδειξα το προβληματικό μηχάνημα και μία που μου είπε πως τελείωσε.
Όταν το ρολόι έδειξε 18:30 ακούστηκε το κουδούνι. Ωραία αρχίζουμε.
Μου εξιστορεί το ταξίδι που έκανε και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μέχρι να φτάσει. Αδιάφορο.
Τον βάζω στο CPU Room. Ένα δωμάτιο που έχει τρία πράγματα. Πολλά μηχανήματα, πολύ θόρυβο από τα μηχανήματα και πολύ κρύο για να μην υπερθερμαίνονται τα μηχανήματα. Του εξηγώ το πρόβλημα και ξεκινάει.
Ακουμπάει τον server, κάτι σαν τα γνωστά σε όλους PC αλλά καμία σχέση, σε ένα τραπέζι, βγάζει την μια και μοναδική βίδα που είχε και τραβάει να βγάλει το καπάκι. Κανένα αποτέλεσμα. Το ξανατραβά, το σπρώχνει, ξαπλώνει πάνω του αλλά τίποτα. Ψυχραιμότατος ανοίγει το laptop, κάτι σαν τον server αλλά καμία σχέση, και αρχίζει να ψαχουλεύει. Βρίσκει ένα manual, πιστεύω το «πώς να ανοίξετε ένα κουτί… for dummies», όπου εκτός από τις φωτογραφίες διάβασε και το αναλυτικό κείμενο για το πώς ανοίγει το κουτί. Έπειτα με δυο κινήσεις το κουτί άνοιξε. Εκεί με κοιτάει και μου λέει «το ήξερα, απλό ήταν».
«Oh!-My!-God!»… «Chandler Bing!» όπως θα έλεγε και η Janice.
Αυτό ήταν το εύκολο μέρος. Ακολουθούσε το να βγάλει καμιά εικοσαριά βίδες και να αφαιρέσει κάποια εξαρτήματα ακόμα, όλα βήμα βήμα σύμφωνα με το τι έγραφε το manual.
Η ώρα είχε πάει 20:30. Η αλλαγή είχε γίνει και ήταν στο «Βήμα 10.678: Τοποθετήστε τις βίδες εκεί από όπου τις βγάλατε». Πάνω που ήταν έτοιμος να πει «τέλος» ακούγονται τα βιολιά του psycho. Είχε περισσέψει μια βιδούλα πάνω στο τραπέζι.
Ήθελα να σπάσω τον τοίχο, να βγω στο μπαλκόνι και να φωνάξω «ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΕΜΕΝΑ?!?» αλλά δεν έχουμε μπαλκόνι.
Περιττό να αναφέρω πως πήρε το πονηρό του ύφος και κοιτούσε μια το server και μια το manual για να λύσει το μυστήριο. Ήμουνα έτοιμος να του πω να την πετάξουμε αλλά με πρόλαβε. Βρήκε το λάθος στις δυο εικόνες. Χαμογελάει και λέει:
«Όποιος βιάζεται σκοντάφτει»
Ακολουθούσε να δούμε αν με αυτά που αλλάξαμε το μηχάνημα λειτουργεί κανονικά. Έπρεπε να τρέξουμε ένα διαγνωστικό πρόγραμμα.
Θα μας πάρει πολύ αυτό; Τον ρώτησα.
Πατάει το enter για να ξεκινήσει και μου απαντάει πως συνήθως διαρκεί κάπου στις 4 ώρες *καρδιακό* αλλά αυτό θα μας πάρει λιγότερο από το τον μισό χρόνο *εγκεφαλικό*. Αυτός έζησε, εγώ δε μπήκα φυλακή και το πρόγραμμα τελείωσε σε 10 λεπτά.
Φεύγοντας, είχε πάει 21:10, λέει αστειευόμενος «και ελπίζω να μη ξαναχρειαστώ»
Έριξα ένα κοφτό γελάκι και έκλεισα την πόρτα…
…και όλα αυτά επειδή πριν κάτι χιλιάδες χρόνια κάποιος μαλάκας κρύωνε και ανακάλυψε τη φωτιά.
Στις 16:00 με καλεί ο τεχνικός και με ενημερώνει πως σε λίγο θα ξεκινήσει να έρθει και μέχρι τι ώρα θα υπάρχει κάποιος στην εταιρία. Μέχρι τις 19:00, τελευταία βάρδια, θα ήμουν εγώ. Στο επόμενο τηλεφώνημα του ρωτούσε τι θα γινόταν αν η εργασία ξεπερνούσε την ώρα που σχολούσα. Όχι, δε θα τον έδιωχνα, θα καθόμουν μέχρι να τελειώσει. Στο κάτω κάτω μου έχει ξανατύχει παρόμοιο πρόβλημα και ο τεχνικός που είχε έρθει τότε το είχε ξεπετάξει σε 20 λεπτά. Μία που του έδειξα το προβληματικό μηχάνημα και μία που μου είπε πως τελείωσε.
Όταν το ρολόι έδειξε 18:30 ακούστηκε το κουδούνι. Ωραία αρχίζουμε.
Μου εξιστορεί το ταξίδι που έκανε και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μέχρι να φτάσει. Αδιάφορο.
Τον βάζω στο CPU Room. Ένα δωμάτιο που έχει τρία πράγματα. Πολλά μηχανήματα, πολύ θόρυβο από τα μηχανήματα και πολύ κρύο για να μην υπερθερμαίνονται τα μηχανήματα. Του εξηγώ το πρόβλημα και ξεκινάει.
Ακουμπάει τον server, κάτι σαν τα γνωστά σε όλους PC αλλά καμία σχέση, σε ένα τραπέζι, βγάζει την μια και μοναδική βίδα που είχε και τραβάει να βγάλει το καπάκι. Κανένα αποτέλεσμα. Το ξανατραβά, το σπρώχνει, ξαπλώνει πάνω του αλλά τίποτα. Ψυχραιμότατος ανοίγει το laptop, κάτι σαν τον server αλλά καμία σχέση, και αρχίζει να ψαχουλεύει. Βρίσκει ένα manual, πιστεύω το «πώς να ανοίξετε ένα κουτί… for dummies», όπου εκτός από τις φωτογραφίες διάβασε και το αναλυτικό κείμενο για το πώς ανοίγει το κουτί. Έπειτα με δυο κινήσεις το κουτί άνοιξε. Εκεί με κοιτάει και μου λέει «το ήξερα, απλό ήταν».
«Oh!-My!-God!»… «Chandler Bing!» όπως θα έλεγε και η Janice.
Αυτό ήταν το εύκολο μέρος. Ακολουθούσε το να βγάλει καμιά εικοσαριά βίδες και να αφαιρέσει κάποια εξαρτήματα ακόμα, όλα βήμα βήμα σύμφωνα με το τι έγραφε το manual.
Η ώρα είχε πάει 20:30. Η αλλαγή είχε γίνει και ήταν στο «Βήμα 10.678: Τοποθετήστε τις βίδες εκεί από όπου τις βγάλατε». Πάνω που ήταν έτοιμος να πει «τέλος» ακούγονται τα βιολιά του psycho. Είχε περισσέψει μια βιδούλα πάνω στο τραπέζι.
Ήθελα να σπάσω τον τοίχο, να βγω στο μπαλκόνι και να φωνάξω «ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΕΜΕΝΑ?!?» αλλά δεν έχουμε μπαλκόνι.
Περιττό να αναφέρω πως πήρε το πονηρό του ύφος και κοιτούσε μια το server και μια το manual για να λύσει το μυστήριο. Ήμουνα έτοιμος να του πω να την πετάξουμε αλλά με πρόλαβε. Βρήκε το λάθος στις δυο εικόνες. Χαμογελάει και λέει:
«Όποιος βιάζεται σκοντάφτει»
Ακολουθούσε να δούμε αν με αυτά που αλλάξαμε το μηχάνημα λειτουργεί κανονικά. Έπρεπε να τρέξουμε ένα διαγνωστικό πρόγραμμα.
Θα μας πάρει πολύ αυτό; Τον ρώτησα.
Πατάει το enter για να ξεκινήσει και μου απαντάει πως συνήθως διαρκεί κάπου στις 4 ώρες *καρδιακό* αλλά αυτό θα μας πάρει λιγότερο από το τον μισό χρόνο *εγκεφαλικό*. Αυτός έζησε, εγώ δε μπήκα φυλακή και το πρόγραμμα τελείωσε σε 10 λεπτά.
Φεύγοντας, είχε πάει 21:10, λέει αστειευόμενος «και ελπίζω να μη ξαναχρειαστώ»
Έριξα ένα κοφτό γελάκι και έκλεισα την πόρτα…
…και όλα αυτά επειδή πριν κάτι χιλιάδες χρόνια κάποιος μαλάκας κρύωνε και ανακάλυψε τη φωτιά.
Τρίτη, Δεκεμβρίου 12, 2006
find the dark movies
Ένας πίνακας που κρύβει 50 σκοτεινές ταινίες. http://us.mms.com/us/dark/index.jsp
Και για όσους βαρεθούν υπάρχουν οι απαντήσεις
http://www.flickr.com/photos/25187369@N00/249671583/
Και για όσους βαρεθούν υπάρχουν οι απαντήσεις
http://www.flickr.com/photos/25187369@N00/249671583/
Κυριακή, Νοεμβρίου 19, 2006
good morning
Αναρωτιέμαι ποιανού να ήταν η καταπληκτική αυτή ιδέα, να βάψουν τον τοίχο έξω από το παράθυρό μου λευκό.
Κάθε πρωί που ξυπνάω και κοιτάω απ’ έξω νομίζω πως έχει χιονίσει!
Τετάρτη, Αυγούστου 09, 2006
Τετάρτη, Ιουλίου 05, 2006
Σάββατο, Ιουνίου 17, 2006
Δευτέρα, Ιουνίου 12, 2006
Πέντε ιστορίες αηδίας και φρίκης
Καλοκαίρι. Νύχτα με πολύ υψηλή θερμοκρασία και εγώ να προσπαθώ να κοιμηθώ. Ξαφνικά βλέπω μια κατσαρίδα να διασχίζει το κρεβάτι μου και να χάνεται από κάτω. Έκατσα μερικά δευτερόλεπτα ακίνητος και σκεπτικός να συνειδητοποιήσω το τι είδα. Ο χρόνος ήταν τόσος όσο χρειαζόταν να έρθει η εφημερεύουσα παντόφλα στο χέρι μου και να αναλάβει δράση. Μετά την εξολόθρευση της έπρεπε να γίνει εξονυχιστικός έλεγχος σε όλο το δωμάτιο. Έτσι κατέληξα στις 4 το πρωί να βγάζω όλα τα πράγματα μου από το δωμάτιο, να ψεκάζω με κατσαριδοκτόνο και να τα ξαναβάζω στη θέση τους. Το δωμάτιο πρέπει να βρόμαγε από αυτό το πράμα γύρω στη μια βδομάδα. Δε ξέρω αν μετά έφυγε η μυρωδιά ή απλά το συνήθισε ή μύτη μου. Οι κατσαρίδες ελπίζω να πήραν το μάθημά τους και να μην τις έχω χάσει τόσο καιρό επειδή κάνουν ανασύνταξη και σχεδιασμό επίθεσης.
Σκηνικό σε κάποιο υπνοδωμάτιο γονιών. Η κόρη τσιρίζει «με έχουν περικυκλώσει! με έχουν περικυκλώσει! είναι παντού!». Ο αδελφός μπαίνει μέσα και βλέπει την αδελφή του πάνω στο κρεβάτι να κρατάει τα τσόκαρά της και μια κατσαρίδα από κάτω.
Απόγευμα. Η αδελφή μου με μια φίλη της και εγώ μόνος στο δωμάτιο. Ξαφνικά φωνές και πανικός. Κάποια από τις δυο έχει δει κατσαρίδα στην τουαλέτα. Η αδελφή μου να ουρλιάζει και η φίλη της να της λέει όσες ιστορίες με κατσαρίδες έχει ζήσει και έχει ακούσει. Εγώ πρέπει να την εξολοθρεύσω. Μπαίνω στη τουαλέτα και ακούω το κλειδί να γυρνάει. «Δε θα βγεις αν δε τη σκοτώσεις!». Εγώ από την άλλη αναρωτιέμαι ποια. Την αδελφή μου που κάνει σαν υστερικό; Τη φίλη της που συνεχίζει να λέέι ιστορίες και να δημιουργεί πανικό; Ή τη κατσαρίδα που δημιούργησε όλη αυτή τη κατάσταση;
Κουβέντα με φίλο πάνω στο θέμα:
..εμένα η πιο αηδιαστική ιστορία τελειώνει στη κουζίνα να ξεβρακώνομαι και να αρχίσω να πηδάω.
Μιλάμε ακόμα για κατσαρίδες η αλλάξαμε θέμα;
Για κατσαρίδες μιλάμε..
Και αυτό ήταν το happy ending;
*λογοκρισία* .. που λες, ξυπνάω βραδιάτικα να πάω να πιω νερό και αισθάνομαι ένα φούσκωμα στη πιτζάμα σε λάθος μέρος.
Και τι έκανες;
Την τύλιξα στο ύφασμα.
Και πέθανε από έλλειψη οξυγόνου;
Όχι, τη ζούλιξα! Πέταξα τη πιτζάμα και άρχισα να χοροπηδάω!
Γενέθλια ενός φίλου. Η ώρα έχει πάει αργάμιση. Τα περισσότερα μπουκάλια με ποτά έχουν τελειώσει και οι περισσότεροι έχουν χάσει την επικοινωνία τους με τον πλανήτη. Όταν ξαφνικά κάνει την εμφάνισή της μια απρόσκλητη κατσαρίδα. Επόμενο σκηνικό στο πάρτι η κατσαρίδα πατημένη στη μέση του σαλονιού και όλοι καθισμένοι στους καναπέδες και τις καρέκλες να την κοιτάμε.
Σκηνικό σε κάποιο υπνοδωμάτιο γονιών. Η κόρη τσιρίζει «με έχουν περικυκλώσει! με έχουν περικυκλώσει! είναι παντού!». Ο αδελφός μπαίνει μέσα και βλέπει την αδελφή του πάνω στο κρεβάτι να κρατάει τα τσόκαρά της και μια κατσαρίδα από κάτω.
Απόγευμα. Η αδελφή μου με μια φίλη της και εγώ μόνος στο δωμάτιο. Ξαφνικά φωνές και πανικός. Κάποια από τις δυο έχει δει κατσαρίδα στην τουαλέτα. Η αδελφή μου να ουρλιάζει και η φίλη της να της λέει όσες ιστορίες με κατσαρίδες έχει ζήσει και έχει ακούσει. Εγώ πρέπει να την εξολοθρεύσω. Μπαίνω στη τουαλέτα και ακούω το κλειδί να γυρνάει. «Δε θα βγεις αν δε τη σκοτώσεις!». Εγώ από την άλλη αναρωτιέμαι ποια. Την αδελφή μου που κάνει σαν υστερικό; Τη φίλη της που συνεχίζει να λέέι ιστορίες και να δημιουργεί πανικό; Ή τη κατσαρίδα που δημιούργησε όλη αυτή τη κατάσταση;
Κουβέντα με φίλο πάνω στο θέμα:
..εμένα η πιο αηδιαστική ιστορία τελειώνει στη κουζίνα να ξεβρακώνομαι και να αρχίσω να πηδάω.
Μιλάμε ακόμα για κατσαρίδες η αλλάξαμε θέμα;
Για κατσαρίδες μιλάμε..
Και αυτό ήταν το happy ending;
*λογοκρισία* .. που λες, ξυπνάω βραδιάτικα να πάω να πιω νερό και αισθάνομαι ένα φούσκωμα στη πιτζάμα σε λάθος μέρος.
Και τι έκανες;
Την τύλιξα στο ύφασμα.
Και πέθανε από έλλειψη οξυγόνου;
Όχι, τη ζούλιξα! Πέταξα τη πιτζάμα και άρχισα να χοροπηδάω!
Γενέθλια ενός φίλου. Η ώρα έχει πάει αργάμιση. Τα περισσότερα μπουκάλια με ποτά έχουν τελειώσει και οι περισσότεροι έχουν χάσει την επικοινωνία τους με τον πλανήτη. Όταν ξαφνικά κάνει την εμφάνισή της μια απρόσκλητη κατσαρίδα. Επόμενο σκηνικό στο πάρτι η κατσαρίδα πατημένη στη μέση του σαλονιού και όλοι καθισμένοι στους καναπέδες και τις καρέκλες να την κοιτάμε.
Δευτέρα, Ιουνίου 05, 2006
μπλα μπλα φως
Με αφορμή τις αλλαγές, που έδωσαν νέο αέρα, στο σαλόνι αποφασίσαμε να φτιάξουμε και τα φώτα. Υπάρχουν δυο βασικά προβλήματα στα φωτιστικά του σαλονιού. Το πρώτο είναι πως ακόμα και αν τα ανάψεις καλό είναι να έχεις και ένα φακό μαζί σου. Έχουν λάμπες οικονομίας. Το δεύτερο είναι πως δεν ανάβουν όλες. Εδώ να δεις οικονομία.
Κατεβάζει λοιπόν ο καπετάνιος των επτά θαλασσών τα φωτιστικά και αρχίζει να τα περιεργάζεται. Μετά από κάμποση ώρα και χωρίς να σχολιάσει αν βρήκε ή έκανε κάτι το οποίο διορθώνει το πρόβλημα τα τοποθετούμε ξανά στη θέση τους.
Τα συγκεκριμένα έχουν 3 λάμπες και 2 διακόπτες. Με τον πρώτο διακόπτη ανάβει η πρώτη λάμπα και το δεύτερο διακόπτη ανάβουν οι δύο άλλες.
Συνδέουμε όλα τα καλώδια και βλέπουμε τα αποτελέσματα.
Πατάμε τον πρώτο διακόπτη και ανάβει η λάμπα. Ουάο!
Πατάμε το δεύτερο διακόπτη και.. απλά σβήνει η λάμπα…
Αλλαγές στα καλώδια και πάμε πάλι.
Πρώτος διακόπτης, ανάβει η λάμπα
Δεύτερος διακόπτης, περιμένουμε αλλά καμία αλλαγή.
Ξανά αλλαγές στα καλώδια...
Πρώτος διακόπτης, ανάβει η λάμπα.
Ανοίγουμε το δεύτερο διακόπτη και αρχίζουν τα παράδοξα, ως τώρα όλα ήταν φυσιολογικά. Έχουμε δυο αναμμένες λάμπες αντί για τρεις. Οι δυο που φωτίζουν δεν είναι αυτές που ανάβουν με τον ίδιο διακόπτη αλλά αυτή που ήδη δούλευε με τη μια από τις άλλες. Τέλος, ναι μεν άναψαν δυο λάμπες αλλά για να γίνει αυτό έπεσε η τάση της πρώτης. Λες και ήμασταν σε ρομαντικό μπαράκι. Κλείνοντας το πρώτο διακόπτη οι λάμπες συνέχιζουν να διατηρούν την ατμόσφαιρα. Σε δοκιμή να ανοίξεις πρώτα το δεύτερο διακόπτη είχαμε εφαρμογή του νόμου που λέει για τη παγκόσμια σταθερά του σκότους, οι λάμπες δεν ανάβουν.
Τελικά αφήσαμε να λειτουργεί η μια λάμπα με τον ένα διακόπτη. Βγάλαμε την οικονομική και βάλαμε από αυτές που χρησιμοποιούν στους φάρους. Έχουμε στο τραπεζάκι και ένα μπουκαλάκι αντιηλιακό με δείκτη προστασίας 30 για όποιον αποφασίσει να καθίσει εκεί που πέφτει το φως της.
Κατεβάζει λοιπόν ο καπετάνιος των επτά θαλασσών τα φωτιστικά και αρχίζει να τα περιεργάζεται. Μετά από κάμποση ώρα και χωρίς να σχολιάσει αν βρήκε ή έκανε κάτι το οποίο διορθώνει το πρόβλημα τα τοποθετούμε ξανά στη θέση τους.
Τα συγκεκριμένα έχουν 3 λάμπες και 2 διακόπτες. Με τον πρώτο διακόπτη ανάβει η πρώτη λάμπα και το δεύτερο διακόπτη ανάβουν οι δύο άλλες.
Συνδέουμε όλα τα καλώδια και βλέπουμε τα αποτελέσματα.
Πατάμε τον πρώτο διακόπτη και ανάβει η λάμπα. Ουάο!
Πατάμε το δεύτερο διακόπτη και.. απλά σβήνει η λάμπα…
Αλλαγές στα καλώδια και πάμε πάλι.
Πρώτος διακόπτης, ανάβει η λάμπα
Δεύτερος διακόπτης, περιμένουμε αλλά καμία αλλαγή.
Ξανά αλλαγές στα καλώδια...
Πρώτος διακόπτης, ανάβει η λάμπα.
Ανοίγουμε το δεύτερο διακόπτη και αρχίζουν τα παράδοξα, ως τώρα όλα ήταν φυσιολογικά. Έχουμε δυο αναμμένες λάμπες αντί για τρεις. Οι δυο που φωτίζουν δεν είναι αυτές που ανάβουν με τον ίδιο διακόπτη αλλά αυτή που ήδη δούλευε με τη μια από τις άλλες. Τέλος, ναι μεν άναψαν δυο λάμπες αλλά για να γίνει αυτό έπεσε η τάση της πρώτης. Λες και ήμασταν σε ρομαντικό μπαράκι. Κλείνοντας το πρώτο διακόπτη οι λάμπες συνέχιζουν να διατηρούν την ατμόσφαιρα. Σε δοκιμή να ανοίξεις πρώτα το δεύτερο διακόπτη είχαμε εφαρμογή του νόμου που λέει για τη παγκόσμια σταθερά του σκότους, οι λάμπες δεν ανάβουν.
Τελικά αφήσαμε να λειτουργεί η μια λάμπα με τον ένα διακόπτη. Βγάλαμε την οικονομική και βάλαμε από αυτές που χρησιμοποιούν στους φάρους. Έχουμε στο τραπεζάκι και ένα μπουκαλάκι αντιηλιακό με δείκτη προστασίας 30 για όποιον αποφασίσει να καθίσει εκεί που πέφτει το φως της.
Σάββατο, Ιουνίου 03, 2006
Shopping Therapy
Δυο παλικάρια βρίσκονται σε μαγαζί με ρούχα. Ο ένας από τους δυο έχει εκφράσει την επιθυμία ότι θέλει να αγοράσει παντελόνι στρατιωτικού στυλ, μαύρο με τις τσέπες στο πλάι. Κάποια στιγμή το μάτι του ενός πέφτει σε ένα σημείο που έχει αρκετά και πάνε να χαζέψουν.
Βρίσκονται μπροστά στις κρεμάστρες και αρχίζουν να τα περιεργάζονται. Τα χρώματα ξεκινούν από λευκό, μπεζ, πιο σκούρο μπεζ, καφέ ανοικτό, πράσινο ανοικτό και πιο σκούρο, γκρι, και ένα-δυο μαύρα. Ποικιλία στα μεγέθη όχι και τόσο πλούσια, κυρίως μικρά νούμερα. Τα σχέδια στα παντελόνια πιο συμπαθητικά στα ανοιχτόχρωμα παρά στα μαύρα, αν και πάλι πολύ παράξενες οι γραμμές που είχαν.
- Χρειάζεστε βοήθεια; Ακούγεται η φωνή της πωλήτριας από πίσω.
Λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα ο ένας σκεφτόταν πως το ύφασμα είναι πολύ μαλακό και περίεργο ενώ παράξενο και ασυνήθιστο ήταν που ορισμένα από τα παντελόνια είχαν λάστιχο στη μέση. Ο άλλος ήταν έτοιμος να πει πως τέτοιο στυλ παντελονιού που από τα φερμουάρ στο πλάι να κρέμονται κορδόνια είχε δει να φορά μια φίλη του.
- ..γιατί αυτά είναι τα γυναικεία, συνεχίζει η πωλήτρια.
- Ναι, από ότι φαίνεται χρειαζόμαστε βοήθεια.
Βρίσκονται μπροστά στις κρεμάστρες και αρχίζουν να τα περιεργάζονται. Τα χρώματα ξεκινούν από λευκό, μπεζ, πιο σκούρο μπεζ, καφέ ανοικτό, πράσινο ανοικτό και πιο σκούρο, γκρι, και ένα-δυο μαύρα. Ποικιλία στα μεγέθη όχι και τόσο πλούσια, κυρίως μικρά νούμερα. Τα σχέδια στα παντελόνια πιο συμπαθητικά στα ανοιχτόχρωμα παρά στα μαύρα, αν και πάλι πολύ παράξενες οι γραμμές που είχαν.
- Χρειάζεστε βοήθεια; Ακούγεται η φωνή της πωλήτριας από πίσω.
Λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα ο ένας σκεφτόταν πως το ύφασμα είναι πολύ μαλακό και περίεργο ενώ παράξενο και ασυνήθιστο ήταν που ορισμένα από τα παντελόνια είχαν λάστιχο στη μέση. Ο άλλος ήταν έτοιμος να πει πως τέτοιο στυλ παντελονιού που από τα φερμουάρ στο πλάι να κρέμονται κορδόνια είχε δει να φορά μια φίλη του.
- ..γιατί αυτά είναι τα γυναικεία, συνεχίζει η πωλήτρια.
- Ναι, από ότι φαίνεται χρειαζόμαστε βοήθεια.
Τρίτη, Μαΐου 23, 2006
groovy baby, yeaa
Αν ο εγκέφαλός μου επανέλθει σε «normal» θερμοκρασία ίσως γράψω κάτι παραπάνω.
Προς το παρών απλά θα βάλω το παρακάτω link
groovy.irc.gr
Αφορά το κλείσιμο ενός chat server που ξυπνά αρκετές αναμνήσεις
Προς το παρών απλά θα βάλω το παρακάτω link
groovy.irc.gr
Αφορά το κλείσιμο ενός chat server που ξυπνά αρκετές αναμνήσεις
Παρασκευή, Απριλίου 07, 2006
έλεγχος ΙΚΑ
Μπαίνει μέσα στο τμήμα που εργάζομαι ένας τυπάς. Εικόνα μήτσου* «’ντάξ αρχηγέ μου μη σκοτίζεσαι», «ίσα-ίσα να κάνουμε τη δουλειά μας», «οχουυ δε βαριέσαι τώρα» κτλ..
Κρατάει ένα μπλοκ και πολύ χαμηλόφωνα μας λέει πως είναι από το ΙΚΑ και κάνουν έλεγχο στην εταιρία. Του ζητάμε ταυτότητα και χωρίς πρόβλημα μας την δείχνει.
Αρχίζει και ρωτάει έναν-έναν όνομα, επώνυμο, πότε προσληφθήκαμε στην εταιρία και ποιο είναι το καθαρό μηνιαίο εισόδημα μας. Όλα αυτά τα σημειώνει στο μπλοκ του, το μέγεθος του οποίου είναι αρκετό ώστε να γράψει 20-30 ονόματα με τα στοιχεία τους. Ο μήτσος δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να το ακουμπήσει δίπλα από τον κάθε υπάλληλο που ρωτά ώστε να συμπληρώσει τα καινούρια στοιχεία.
Όταν τελείωσε με όλο το κτίριο έκανε μια σύγκριση. Τι του είπαν οι υπάλληλοι και τι λένε τα βιβλία της εταιρίας. Βρέθηκαν 4 άτομα που δε θυμόνταν πότε ακριβώς προλήφθηκαν και η εταιρία πλήρωσε πρόστιμο.
Από τα highlight του σκηνικού ήταν που ορισμένοι δεν είχαν ακούσει από πού ήταν. Έδωσαν τα στοιχεία που ρωτούσε και μετά που έφυγε ρωτούσαν ποιος ήταν.
*το όνομα είναι εντελώς τυχαίο. Επιλέχθηκε από κάλπη με χιλιάδες άλλα.
Κρατάει ένα μπλοκ και πολύ χαμηλόφωνα μας λέει πως είναι από το ΙΚΑ και κάνουν έλεγχο στην εταιρία. Του ζητάμε ταυτότητα και χωρίς πρόβλημα μας την δείχνει.
Αρχίζει και ρωτάει έναν-έναν όνομα, επώνυμο, πότε προσληφθήκαμε στην εταιρία και ποιο είναι το καθαρό μηνιαίο εισόδημα μας. Όλα αυτά τα σημειώνει στο μπλοκ του, το μέγεθος του οποίου είναι αρκετό ώστε να γράψει 20-30 ονόματα με τα στοιχεία τους. Ο μήτσος δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να το ακουμπήσει δίπλα από τον κάθε υπάλληλο που ρωτά ώστε να συμπληρώσει τα καινούρια στοιχεία.
Όταν τελείωσε με όλο το κτίριο έκανε μια σύγκριση. Τι του είπαν οι υπάλληλοι και τι λένε τα βιβλία της εταιρίας. Βρέθηκαν 4 άτομα που δε θυμόνταν πότε ακριβώς προλήφθηκαν και η εταιρία πλήρωσε πρόστιμο.
Από τα highlight του σκηνικού ήταν που ορισμένοι δεν είχαν ακούσει από πού ήταν. Έδωσαν τα στοιχεία που ρωτούσε και μετά που έφυγε ρωτούσαν ποιος ήταν.
*το όνομα είναι εντελώς τυχαίο. Επιλέχθηκε από κάλπη με χιλιάδες άλλα.
Πέμπτη, Μαρτίου 23, 2006
"Το διθέσιο"
Δέχομαι πως όλοι έχουν κάποιο πάθος. Άλλοι με τη ζωγραφική, κάποιοι με το να μαζεύουν φωτογραφίες, ορισμένοι συλλέγουν μινιατούρες δράκων, υπάρχουν αυτοί που τους αρέσουν να ανακατεύουν μυστήρια μπουκαλάκια με τα χρωματιστά υγρά που βγάζουν ατμούς και κάνουν μπουμ και τόσα άλλα..
Ένα από τα ποιο συνηθισμένα, και όχι μόνο αντρικό, είναι τα αυτοκίνητα. Στην εταιρία που δουλεύω οι μισοί έχουν πληρώσει δύο φορές την αξία του αυτοκινήτου για να το βελτιώσουν, είτε μηχανικά είτε εμφανισιακά. Τους ακούς που λένε «θα αλλάξω ζάντες και θα βάλω πιο χοντρές, θα του βάλω ένα καλύτερο καζανάκι και σε συνδυασμό με την αναβάθμιση του εγκεφάλου θα αποδώσει τρελά. Μετά θα φτιάξω τις αεροτομές και θα σταματήσω τις αλλαγές για να μαζέψω λεφτά για το γάμο». Εμένα μου ακούγονται κινέζικα αλλά ΟΚ.
Η πλάκα ξεκινά όταν κάποιος δεν έχει αρκετά χρήματα για να ικανοποιήσει το πάθος του και αρκείται στο να πάρει ένα κουβά και με μερικές μετατροπές πάει στο διάστημα.
Φαντάζομαι κάπως έτσι σκέφτηκε ο τύπος με το Fiat 128 του 1975,πάνω κάτω, που είχε βάλει bucket καθίσματα και δε ξέρω ούτε εγώ τι άλλες μετατροπές είχε σκαρφιστεί.
Δυστυχώς δεν είχα φωτογραφική μηχανή για να μεταφέρω την εικόνα που, όπως είχα διαβάσει κάπου, με έκανε να «βγάλω δεύτερο συκώτι» από τα γέλια.
Αλλά έμοιαζε κάπως έτσι :
Ένα από τα ποιο συνηθισμένα, και όχι μόνο αντρικό, είναι τα αυτοκίνητα. Στην εταιρία που δουλεύω οι μισοί έχουν πληρώσει δύο φορές την αξία του αυτοκινήτου για να το βελτιώσουν, είτε μηχανικά είτε εμφανισιακά. Τους ακούς που λένε «θα αλλάξω ζάντες και θα βάλω πιο χοντρές, θα του βάλω ένα καλύτερο καζανάκι και σε συνδυασμό με την αναβάθμιση του εγκεφάλου θα αποδώσει τρελά. Μετά θα φτιάξω τις αεροτομές και θα σταματήσω τις αλλαγές για να μαζέψω λεφτά για το γάμο». Εμένα μου ακούγονται κινέζικα αλλά ΟΚ.
Η πλάκα ξεκινά όταν κάποιος δεν έχει αρκετά χρήματα για να ικανοποιήσει το πάθος του και αρκείται στο να πάρει ένα κουβά και με μερικές μετατροπές πάει στο διάστημα.
Φαντάζομαι κάπως έτσι σκέφτηκε ο τύπος με το Fiat 128 του 1975,πάνω κάτω, που είχε βάλει bucket καθίσματα και δε ξέρω ούτε εγώ τι άλλες μετατροπές είχε σκαρφιστεί.
Δυστυχώς δεν είχα φωτογραφική μηχανή για να μεταφέρω την εικόνα που, όπως είχα διαβάσει κάπου, με έκανε να «βγάλω δεύτερο συκώτι» από τα γέλια.
Αλλά έμοιαζε κάπως έτσι :
Τετάρτη, Μαρτίου 22, 2006
Νόμοι παύλα αλήθειες
Νόμος της μηχανικής επισκευής:
Αφότου τα χέρια σας καλύφθηκαν με γράσο, θα έχετε φαγούρα στη μύτη ή θα πρέπει να κατουρήσετε.
Νόμος του εργαστηρίου:
Οποιοδήποτε εργαλείο, όταν πέφτει, θα κυλήσει στη λιγότερο προσιτή γωνία.
Νόμος της πιθανότητας:
Η πιθανότητα να σας προσέξουν είναι ευθέως ανάλογη προς την ηλιθιότητα της πράξης σας.
Νόμος του τηλεφώνου:
Εάν σχηματίζετε έναν λανθασμένο αριθμό, δεν ακούτε ποτέ σήμα κατειλημμένου.
Νόμος του άλλοθι:
Εάν λέτε στον προϊστάμενο ότι αργήσατε στη δουλειά επειδή σας έσκασε το λάστιχο, το επόμενο πρωί σίγουρα θα σας σκάσει το λάστιχο.
Νόμος της ουράς:
Εάν αλλάξετε την ουρά στην οποία βρίσκεστε (ή την λωρίδα κυκλοφορίας), αυτή που ήσαστε μέσα πριν θα αρχίσει να κινείται γρηγορότερα από αυτή που είστε τώρα.
Νόμος του λουτρού:
Όταν το σώμα βυθίζεται πλήρως στο νερό, χτυπάει το τηλέφωνο.
Νόμος στενής επαφής:
Η πιθανότητα να συναντήσετε κάποιον είναι μεγαλύτερη όταν είστε με κάποιον με τον οποίον δεν θέλετε να σας δούν μαζί.
Νόμος του αποτελέσματος:
Όταν προσπαθείτε να αποδείξετε σε κάποιον ότι μια μηχανή δεν λειτουργεί, τότε είναι η στιγμή που θα λειτουργήσει.
Νόμος της βιομηχανικής:
Η ένταση της φαγούρας είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την προσιτότητα του σημείου που σας 'τρώει'.
Νόμος του καφέ:
Μόλις κάθεστε έχοντας φτιάξει ένα φλυτζάνι καυτού καφέ, ο προϊστάμενός σας θα σας ζητήσει να κάνετε κάτι που θα διαρκέσει έως ότου ο καφές κρυώσει.
Νόμος των κουβερτών/των ταπήτων:
Οι πιθανότητες να προσγειωθεί οτιδήποτε περιέχει σοκολάτα-μαρμελάδα-βούτυρο σε ένα χαλί ή κουβέρτα είναι μεγαλύτερες όσο πιο καινούργιο και ακριβό είναι το χαλί/η κουβέρτα.
Νόμος της αγοράς (1) :
Εάν το παπούτσι σου κάνει, τότε είναι άσχημο.
Νόμος της αγοράς (2):
Μόλις ανακαλύψεις το προϊόν που σου αρέσει πραγματικά, η εταιρία θα σταματήσει να το κατασκευάζει.
Αφότου τα χέρια σας καλύφθηκαν με γράσο, θα έχετε φαγούρα στη μύτη ή θα πρέπει να κατουρήσετε.
Νόμος του εργαστηρίου:
Οποιοδήποτε εργαλείο, όταν πέφτει, θα κυλήσει στη λιγότερο προσιτή γωνία.
Νόμος της πιθανότητας:
Η πιθανότητα να σας προσέξουν είναι ευθέως ανάλογη προς την ηλιθιότητα της πράξης σας.
Νόμος του τηλεφώνου:
Εάν σχηματίζετε έναν λανθασμένο αριθμό, δεν ακούτε ποτέ σήμα κατειλημμένου.
Νόμος του άλλοθι:
Εάν λέτε στον προϊστάμενο ότι αργήσατε στη δουλειά επειδή σας έσκασε το λάστιχο, το επόμενο πρωί σίγουρα θα σας σκάσει το λάστιχο.
Νόμος της ουράς:
Εάν αλλάξετε την ουρά στην οποία βρίσκεστε (ή την λωρίδα κυκλοφορίας), αυτή που ήσαστε μέσα πριν θα αρχίσει να κινείται γρηγορότερα από αυτή που είστε τώρα.
Νόμος του λουτρού:
Όταν το σώμα βυθίζεται πλήρως στο νερό, χτυπάει το τηλέφωνο.
Νόμος στενής επαφής:
Η πιθανότητα να συναντήσετε κάποιον είναι μεγαλύτερη όταν είστε με κάποιον με τον οποίον δεν θέλετε να σας δούν μαζί.
Νόμος του αποτελέσματος:
Όταν προσπαθείτε να αποδείξετε σε κάποιον ότι μια μηχανή δεν λειτουργεί, τότε είναι η στιγμή που θα λειτουργήσει.
Νόμος της βιομηχανικής:
Η ένταση της φαγούρας είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την προσιτότητα του σημείου που σας 'τρώει'.
Νόμος του καφέ:
Μόλις κάθεστε έχοντας φτιάξει ένα φλυτζάνι καυτού καφέ, ο προϊστάμενός σας θα σας ζητήσει να κάνετε κάτι που θα διαρκέσει έως ότου ο καφές κρυώσει.
Νόμος των κουβερτών/των ταπήτων:
Οι πιθανότητες να προσγειωθεί οτιδήποτε περιέχει σοκολάτα-μαρμελάδα-βούτυρο σε ένα χαλί ή κουβέρτα είναι μεγαλύτερες όσο πιο καινούργιο και ακριβό είναι το χαλί/η κουβέρτα.
Νόμος της αγοράς (1) :
Εάν το παπούτσι σου κάνει, τότε είναι άσχημο.
Νόμος της αγοράς (2):
Μόλις ανακαλύψεις το προϊόν που σου αρέσει πραγματικά, η εταιρία θα σταματήσει να το κατασκευάζει.
Παρασκευή, Μαρτίου 17, 2006
Chain letters
Το παρακάτω μου ήρθε με email.
"Γεια σας,
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους μου έστειλαν chain letters:
Σταμάτησα να πίνω coca cola αφού έμαθα ότι χρησιμοποιείται για να καθαρίζουν τουαλέτες.
Δεν πάω πλέον cinema για να μην κάτσω σε κάθισμα που ίσως έχει καρφίτσα η οποία φέρει τον ιό του AIDS.
Μυρίζω άσχημα αφού δε βάζω πλέον αποσμητικό, διότι ίσος μου προκαλέσει καρκίνο
Δεν παρκάρω πλέον το αυτοκίνητο μου στα super markets διότι ίσως κάποιος μου δώσει ένα tester κάποιου αρώματος για να με ληστέψει αργότερα.
Δεν απαντώ το κινητό μου, διότι ίσως μετά μου πουν να πάρω σε κανένα παράξενο νούμερο και να μου έρθει ο λογαριασμός με κλήσεις σε Ουγκάντα, Σιγκαπούρη ή Τόκιο.
Δεν πίνω ποτά από τενεκεδάκι, διότι φοβάμαι ότι ίσος μου προκαλέσουν κάποια ασθένεια.
Όταν βγαίνω έξω σε κάποιο club δεν κοιτάζω κανέναν/ καμία ακόμα και αν είναι ωραίος/ ωραία διότι ίσως μετά μου δώσει ναρκωτικά, με πάρει σε κάποιο ξενοδοχείο και μου βγάλει το συκώτι για να το πουλήσει στη μαύρη αγορά.
Κατέθεσα όλες τις οικονομίες μου στο λογαριασμό της Amy Bruce, που είναι άρρωστη στο νοσοκομείο εδώ και 7000 περίπου φορές. Είναι αξιοθαύμαστο, αυτό το παιδί είναι 8 χρονών από το 1995.
Δεν πήρα ποτέ το nokia που κέρδισα ούτε και τα εισιτήρια για τη Disneyland Παρισιού, όλα πληρωμένα.
Έπρεπε να γράψω το όνομα μου περίπου 3000 φορές σε μια λίστα για να σώσω ένα σπάνιο είδος σκίουρου.
Μου είπαν γύρο στις 170 φορές ότι το MSN θα μου έκλεινε το λογαριασμό email
Ξέρω τι να κάνω για να μην είμαι πλέον single. Πρέπει να γράψω το όνομα κάποιου σε ένα χαρτί να τον σκέφτομαι πού και μετά να κάνω 600 γύρους στη φορά τον δειχτών του ρολογιού.
Έχω μαζέψει περίπου 3000 χρόνια με κακή τύχη και έχω πεθάνει 67 φορές από τα chain letters που μου έστειλαν
Από την 1 Αυγούστου πήρα και εγώ δε ξέρω πόσα email που λένε ότι το MSN θα πληρώνεται από εδώ και πέρα
Σας ευχαριστώ όλους
ΥΓ. Αν δε στείλεις το πιο πάνω κείμενο στα επόμενα 10 δευτερόλεπτα σε τουλάχιστον 8500000 άτομα θα έρθει στο σπίτι σου ένας μπλε δεινόσαυρος και θα φάει την οικογένεια σου αύριο στις 17:30!!!"
"Γεια σας,
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους μου έστειλαν chain letters:
Σταμάτησα να πίνω coca cola αφού έμαθα ότι χρησιμοποιείται για να καθαρίζουν τουαλέτες.
Δεν πάω πλέον cinema για να μην κάτσω σε κάθισμα που ίσως έχει καρφίτσα η οποία φέρει τον ιό του AIDS.
Μυρίζω άσχημα αφού δε βάζω πλέον αποσμητικό, διότι ίσος μου προκαλέσει καρκίνο
Δεν παρκάρω πλέον το αυτοκίνητο μου στα super markets διότι ίσως κάποιος μου δώσει ένα tester κάποιου αρώματος για να με ληστέψει αργότερα.
Δεν απαντώ το κινητό μου, διότι ίσως μετά μου πουν να πάρω σε κανένα παράξενο νούμερο και να μου έρθει ο λογαριασμός με κλήσεις σε Ουγκάντα, Σιγκαπούρη ή Τόκιο.
Δεν πίνω ποτά από τενεκεδάκι, διότι φοβάμαι ότι ίσος μου προκαλέσουν κάποια ασθένεια.
Όταν βγαίνω έξω σε κάποιο club δεν κοιτάζω κανέναν/ καμία ακόμα και αν είναι ωραίος/ ωραία διότι ίσως μετά μου δώσει ναρκωτικά, με πάρει σε κάποιο ξενοδοχείο και μου βγάλει το συκώτι για να το πουλήσει στη μαύρη αγορά.
Κατέθεσα όλες τις οικονομίες μου στο λογαριασμό της Amy Bruce, που είναι άρρωστη στο νοσοκομείο εδώ και 7000 περίπου φορές. Είναι αξιοθαύμαστο, αυτό το παιδί είναι 8 χρονών από το 1995.
Δεν πήρα ποτέ το nokia που κέρδισα ούτε και τα εισιτήρια για τη Disneyland Παρισιού, όλα πληρωμένα.
Έπρεπε να γράψω το όνομα μου περίπου 3000 φορές σε μια λίστα για να σώσω ένα σπάνιο είδος σκίουρου.
Μου είπαν γύρο στις 170 φορές ότι το MSN θα μου έκλεινε το λογαριασμό email
Ξέρω τι να κάνω για να μην είμαι πλέον single. Πρέπει να γράψω το όνομα κάποιου σε ένα χαρτί να τον σκέφτομαι πού και μετά να κάνω 600 γύρους στη φορά τον δειχτών του ρολογιού.
Έχω μαζέψει περίπου 3000 χρόνια με κακή τύχη και έχω πεθάνει 67 φορές από τα chain letters που μου έστειλαν
Από την 1 Αυγούστου πήρα και εγώ δε ξέρω πόσα email που λένε ότι το MSN θα πληρώνεται από εδώ και πέρα
Σας ευχαριστώ όλους
ΥΓ. Αν δε στείλεις το πιο πάνω κείμενο στα επόμενα 10 δευτερόλεπτα σε τουλάχιστον 8500000 άτομα θα έρθει στο σπίτι σου ένας μπλε δεινόσαυρος και θα φάει την οικογένεια σου αύριο στις 17:30!!!"
Τέρας γνώσεων
Όπως οι περισσότεροι έχουν προσέξει υπάρχουν διάφορα είδη ανθρώπων. Ένα από αυτά που θα ήθελα να σταθώ λίγο είναι αυτό που γνωρίζει τα πάντα.
Είναι λίγοι και σκορπισμένοι στον πλανήτη. Κανείς δε γνωρίζει με βεβαιότητα από πού μας έρχονται. Ορισμένοι λένε από άλλο πλανήτη άλλοι πάλι πιστεύουν πως είναι από άλλη χρονική διάσταση. Το θέμα είναι πως δεν υπάρχει τίποτα που να ξεφεύγει από τη σφαίρα της γνώσης τους.
Έναν τέτοιο έχουμε την τιμή να έχουμε και στο τμήμα μας.
Μόλις το αλάνθαστο αυτί του πιάσει κάποια απορία να πλανάτε στο χώρο δίνει αμέσως τη λύση.
Ένας τυπικός διάλογος μαζί του:
Ο Μήτσος και ο Βάγγος είναι δυο συνάδελφοι που μιλάνε και Λαμπτήρας είναι το θησαυροφυλάκιο της γνώσης.
Μήτσος: ..και τι βάζεις στον καφέ σου το πρωί;
Βάγγος: κοίτα να δεις, συνήθως..
Λαμπτήρας: ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ!
*Βάγγος και Μήτσος κοιτιούνται*
Μήτσος: Ορίστε;
*Λαμπτήρας σηκώνεται από τη θέση του και πλησιάζει*
Λαμπτήρας: Να βάζεις μαρμελάδα
Μήτσος: Τι λες; έχεις ακούσει τι λέμε;
Λαμπτήρας: Ναι, *γκουχου* για το πρωί δε λέτε; Να βάζετε μαρμελάδα. Είναι πολύ καλό. Εγώ μαρμελάδα βάζω. Έτσι ξέρω.
Μήτσος: Ναι, κοίτα να δεις. Συζητάμε για τον καφέ το πρωί.
Λαμπτήρας: Α! για τον καφέ το πρωί λέτε; Να βάζετε ζάχαρη.
Μήτσος: Εμείς ζάχαρη βάζουμε..
Λαμπτήρας: Ζάχαρη, αυτό δεν είπα και εγώ;
Μήτσος: Η μαρμελάδα που είπες πριν τι σχέση έχει;
*Σιωπή*
Μήτσος: Λαμπτήρα, Η μαρμελάδα που είπες πριν τι σχέση έχει;
Λαμπτήρας: Α, η μαρμελάδα; *γκούχου* Η μαρμελάδα είναι καλή το πρωί
Μήτσος: Ναι, αλλα τι σχέση έχει με τον καφέ που μιλούσαμε πριν;
Λαμπτήρας: Ε..ναι. Κοίτα να δεις δεν άκουσα πριν τι λέγατε.*γκούχου* Αλλά στον καφέ να βάζετε ζάχαρη
…και πάει για τσιγάρο.
Έκανα μια μικρή αλλαγή στο θέμα συζήτησης για να μη πήξουμε με τεχνικούς όρους. Ο σκελετός πάντως παραμένει ο ίδιος.
Είναι λίγοι και σκορπισμένοι στον πλανήτη. Κανείς δε γνωρίζει με βεβαιότητα από πού μας έρχονται. Ορισμένοι λένε από άλλο πλανήτη άλλοι πάλι πιστεύουν πως είναι από άλλη χρονική διάσταση. Το θέμα είναι πως δεν υπάρχει τίποτα που να ξεφεύγει από τη σφαίρα της γνώσης τους.
Έναν τέτοιο έχουμε την τιμή να έχουμε και στο τμήμα μας.
Μόλις το αλάνθαστο αυτί του πιάσει κάποια απορία να πλανάτε στο χώρο δίνει αμέσως τη λύση.
Ένας τυπικός διάλογος μαζί του:
Ο Μήτσος και ο Βάγγος είναι δυο συνάδελφοι που μιλάνε και Λαμπτήρας είναι το θησαυροφυλάκιο της γνώσης.
Μήτσος: ..και τι βάζεις στον καφέ σου το πρωί;
Βάγγος: κοίτα να δεις, συνήθως..
Λαμπτήρας: ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ!
*Βάγγος και Μήτσος κοιτιούνται*
Μήτσος: Ορίστε;
*Λαμπτήρας σηκώνεται από τη θέση του και πλησιάζει*
Λαμπτήρας: Να βάζεις μαρμελάδα
Μήτσος: Τι λες; έχεις ακούσει τι λέμε;
Λαμπτήρας: Ναι, *γκουχου* για το πρωί δε λέτε; Να βάζετε μαρμελάδα. Είναι πολύ καλό. Εγώ μαρμελάδα βάζω. Έτσι ξέρω.
Μήτσος: Ναι, κοίτα να δεις. Συζητάμε για τον καφέ το πρωί.
Λαμπτήρας: Α! για τον καφέ το πρωί λέτε; Να βάζετε ζάχαρη.
Μήτσος: Εμείς ζάχαρη βάζουμε..
Λαμπτήρας: Ζάχαρη, αυτό δεν είπα και εγώ;
Μήτσος: Η μαρμελάδα που είπες πριν τι σχέση έχει;
*Σιωπή*
Μήτσος: Λαμπτήρα, Η μαρμελάδα που είπες πριν τι σχέση έχει;
Λαμπτήρας: Α, η μαρμελάδα; *γκούχου* Η μαρμελάδα είναι καλή το πρωί
Μήτσος: Ναι, αλλα τι σχέση έχει με τον καφέ που μιλούσαμε πριν;
Λαμπτήρας: Ε..ναι. Κοίτα να δεις δεν άκουσα πριν τι λέγατε.*γκούχου* Αλλά στον καφέ να βάζετε ζάχαρη
…και πάει για τσιγάρο.
Έκανα μια μικρή αλλαγή στο θέμα συζήτησης για να μη πήξουμε με τεχνικούς όρους. Ο σκελετός πάντως παραμένει ο ίδιος.
Τρίτη, Μαρτίου 14, 2006
"κοντέ" σε εσένα μιλάω!
Δεν αφήνεις λέω εγώ τα ποτά να φτιάξεις κανένα "Fatal error:";
Και μετά έλα Ελλάδα να πιούμε μαζί
Και μετά έλα Ελλάδα να πιούμε μαζί
Δευτέρα, Μαρτίου 13, 2006
Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας
Θα ήθελα να αναφερθώ και εγώ στα ΜουΜουΕ(?). Στα «ποιοτικά» προγράμματα που μας προσφέρουν. Στις αντικειμενικές και ασχολίαστες ειδήσεις. Στους δημοσιογράφους που είναι πιο ειδήμονες από οποιοδήποτε επαγγελματία… Αλλά είναι τόσο βαρετό!
Ας γράψουμε για κάτι άλλο..
Σου αρέσει κάτι, ας πούμε η μουσική. Θες να ασχοληθείς, να μάθεις. Κάποια στιγμή, είτε επειδή έτυχε είτε λόγω δικιά σου αναζήτησης, βρίσκετε ένας άνθρωπος που γνωρίζει πολλά και μπορεί να στα μεταφέρει, ένας δάσκαλος.
Μέσα από τη διδασκαλία του συνειδητοποιείς τον όγκο των γνώσεων που έχει. Οτιδήποτε καινούριο σου μαθαίνει σου λέει και την ιστορία του για να μπεις στην ατμόσφαιρα και το “feeling” του ρυθμού. Ότι απορία έχεις σου την λύνει και σου δημιουργεί καινούριες τις οποίες και δεν αφήνει αναπάντητες. Σου λέει για τον χρόνο που του έχει πάρει για να μάθει όσα ξέρει και το πόσες ώρες την ημέρα συνεχίζει να κάνει εξάσκηση. Θα σου πει και το «ποτέ δε σταματάς να μαθαίνεις».
Αποφασίζεις πως ποτέ δε θα φτάσεις στο επίπεδο του. Κατά την γνώμη μου δεν έχει να κάνει με το ότι αυτός έχει το ταλέντο ενώ εσύ όχι, ούτε με το ότι αυτός ασχολείται από παιδί ενώ εσύ ξύπνησες ένα πρωινό και είπες.. ότι είπες τέλος πάντων. Ίσως είναι ότι αυτός το κάνει για να ζήσει ενώ εσύ για χόμπι.
Και ενώ στο μυαλό σου τον έχεις στη σφαίρα του φανταστικού έρχεται η ώρα που σε γνωρίζει στους συνεργάτες του.
Σου μιλάει με απίστευτο ενθουσιασμό για την εμπειρία τους, τις γνώσεις τους, τις απίστευτες ταχύτητες που μπορούν να παίξουν, τα διπλώματα και τα live που έχουν στο βιογραφικό τους.
Αν αυτός νιώθει «μικρός» μπροστά τους εγώ τι πρέπει να πω; Μάλλον πως αυτοί είναι μουσικοί και εγώ… ίσως πρέπει να αρχίσω μπαλέτο.
Αυτά και άλλα πολλά είδαν και άκουσαν τα μάτια και τα αυτιά μου το Σαββατόβραδο. Μείνετε συντονισμένοι μαζί μας. Ακολουθεί το…
Ας γράψουμε για κάτι άλλο..
Σου αρέσει κάτι, ας πούμε η μουσική. Θες να ασχοληθείς, να μάθεις. Κάποια στιγμή, είτε επειδή έτυχε είτε λόγω δικιά σου αναζήτησης, βρίσκετε ένας άνθρωπος που γνωρίζει πολλά και μπορεί να στα μεταφέρει, ένας δάσκαλος.
Μέσα από τη διδασκαλία του συνειδητοποιείς τον όγκο των γνώσεων που έχει. Οτιδήποτε καινούριο σου μαθαίνει σου λέει και την ιστορία του για να μπεις στην ατμόσφαιρα και το “feeling” του ρυθμού. Ότι απορία έχεις σου την λύνει και σου δημιουργεί καινούριες τις οποίες και δεν αφήνει αναπάντητες. Σου λέει για τον χρόνο που του έχει πάρει για να μάθει όσα ξέρει και το πόσες ώρες την ημέρα συνεχίζει να κάνει εξάσκηση. Θα σου πει και το «ποτέ δε σταματάς να μαθαίνεις».
Αποφασίζεις πως ποτέ δε θα φτάσεις στο επίπεδο του. Κατά την γνώμη μου δεν έχει να κάνει με το ότι αυτός έχει το ταλέντο ενώ εσύ όχι, ούτε με το ότι αυτός ασχολείται από παιδί ενώ εσύ ξύπνησες ένα πρωινό και είπες.. ότι είπες τέλος πάντων. Ίσως είναι ότι αυτός το κάνει για να ζήσει ενώ εσύ για χόμπι.
Και ενώ στο μυαλό σου τον έχεις στη σφαίρα του φανταστικού έρχεται η ώρα που σε γνωρίζει στους συνεργάτες του.
Σου μιλάει με απίστευτο ενθουσιασμό για την εμπειρία τους, τις γνώσεις τους, τις απίστευτες ταχύτητες που μπορούν να παίξουν, τα διπλώματα και τα live που έχουν στο βιογραφικό τους.
Αν αυτός νιώθει «μικρός» μπροστά τους εγώ τι πρέπει να πω; Μάλλον πως αυτοί είναι μουσικοί και εγώ… ίσως πρέπει να αρχίσω μπαλέτο.
Αυτά και άλλα πολλά είδαν και άκουσαν τα μάτια και τα αυτιά μου το Σαββατόβραδο. Μείνετε συντονισμένοι μαζί μας. Ακολουθεί το…
Τρίτη, Φεβρουαρίου 28, 2006
Ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι..
Χθες το βράδυ η ΔΕΗ αποφάσισε να με βάλει νωρίς για ύπνο.
Εκεί που καθόμουν όμορφα και ωραία *πουφ* σκοτεινιάζουν τα πάντα.. και επανέρχονται. Όχι δεν ήταν τα μάτια μου που έκλειναν από τη νύστα. Μια απλή πτώση τάσης. Τυχαίο, σκέφτομαι και συνεχίζω ότι έκανα. Δέκα λεπτά μετά αποφάσισα να κλείσω όλες της συσκευές που θα μπορούσαν να καούν μιας και οι πτώσεις συνέχιζαν ακάθεκτες. Το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο.
Έντεκα το βράδυ στο κρεβάτι, υπέροχα. Να δω καμιά ταινία δεν έπαιζε, ούτε και μουσική, να διαβάσω δεν είχα όρεξη οπότε μέτρησα τα αστέρια και κοιμήθηκα.
Χτυπά το ξυπνητήρι. Το κοιτάω, 07:30, στο δωμάτιο, λόγω του ότι δεν υπάρχει καμία ηλεκτρονική συσκευή ανοικτή, επικρατεί απόλυτη ησυχία. Από το λιγοστό φως που μπαίνει στο δωμάτιο φαίνεται πως η μέρα θα είναι γλυκιά. Γενικότερα υπάρχει η ατμόσφαιρα που συνθέτει ένα ήρεμο πρωινό Σαββάτου. Κλείνω το ξυπνητήρι και αλλάζω πλευρό.
Γύρω στη μια ώρα αργότερα, και εφόσον έχω μπουχτίσει ύπνο, ανοίγω τα μάτια μου και προσπαθώ να βρω το λάθος που υπάρχει στην «εικόνα».
…χθες ήταν Δευτέρα.. άρα σήμερα ΔΕΝ είναι Σάββατο..!!!
Η ακριβής ονομασία της ημέρας μου διέφευγε εκείνη την ώρα, σαν να προσπαθείς να ακουμπήσεις δυο όμοια φορτισμένα αντικείμενα δίπλα-δίπλα, και γενικότερα μέχρι τη δύση του ηλίου.
Άντε αύριο ξημερώνει Κυριακή..
Εκεί που καθόμουν όμορφα και ωραία *πουφ* σκοτεινιάζουν τα πάντα.. και επανέρχονται. Όχι δεν ήταν τα μάτια μου που έκλειναν από τη νύστα. Μια απλή πτώση τάσης. Τυχαίο, σκέφτομαι και συνεχίζω ότι έκανα. Δέκα λεπτά μετά αποφάσισα να κλείσω όλες της συσκευές που θα μπορούσαν να καούν μιας και οι πτώσεις συνέχιζαν ακάθεκτες. Το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο.
Έντεκα το βράδυ στο κρεβάτι, υπέροχα. Να δω καμιά ταινία δεν έπαιζε, ούτε και μουσική, να διαβάσω δεν είχα όρεξη οπότε μέτρησα τα αστέρια και κοιμήθηκα.
Χτυπά το ξυπνητήρι. Το κοιτάω, 07:30, στο δωμάτιο, λόγω του ότι δεν υπάρχει καμία ηλεκτρονική συσκευή ανοικτή, επικρατεί απόλυτη ησυχία. Από το λιγοστό φως που μπαίνει στο δωμάτιο φαίνεται πως η μέρα θα είναι γλυκιά. Γενικότερα υπάρχει η ατμόσφαιρα που συνθέτει ένα ήρεμο πρωινό Σαββάτου. Κλείνω το ξυπνητήρι και αλλάζω πλευρό.
Γύρω στη μια ώρα αργότερα, και εφόσον έχω μπουχτίσει ύπνο, ανοίγω τα μάτια μου και προσπαθώ να βρω το λάθος που υπάρχει στην «εικόνα».
…χθες ήταν Δευτέρα.. άρα σήμερα ΔΕΝ είναι Σάββατο..!!!
Η ακριβής ονομασία της ημέρας μου διέφευγε εκείνη την ώρα, σαν να προσπαθείς να ακουμπήσεις δυο όμοια φορτισμένα αντικείμενα δίπλα-δίπλα, και γενικότερα μέχρι τη δύση του ηλίου.
Άντε αύριο ξημερώνει Κυριακή..
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 16, 2006
Τρίτη, Φεβρουαρίου 14, 2006
Σάββατο, Φεβρουαρίου 11, 2006
fooding
Σήμερα θα ασχοληθούμε με μαγειρική.
Πάμε σε ένα κτήμα. Βρίσκουμε ένα μοσχάρι και το σφάζουμε. Το τεμαχίζουμε και κρατάμε από το ποιο μαλακό τμήμα του ζώου κάπου στο 1 κιλό. Το υπόλοιπο το δίνουμε στο γείτονα που θέλει να κάνει μπριζόλες.
Θα μπορούσαμε επίσης να πάμε στο κρεοπωλείο της γειτονίας μας και να ζητήσουμε σπάλα ή ελιά (νομίζω έτσι λέγονται) μοσχαριού. Προσωπικά απλά του ζητάω για κοκκινιστό και του τονίζω να είναι μαλακό.
Στη συνέχεια αποφασίζουμε αν θα ανοίξουμε φύλλο μόνοι μας ή θα πάρουμε έτοιμο από super duper market. Από τα έτοιμα μας κάνει το «Ζύμη κουρού» του κανάκι (βάζουμε για background μουσική το lions sleep tonight), για τάρτες και πίτες. Μπλε συσκευασία.
Αν πάρουμε την απόφαση να τη φτιάξουμε μόνοι μας πρέπει να βρούμε κάποιον που ξέρει. Δεν το έχω κάνει προς το παρόν και δε γνωρίζω.
Πλένουμε καλά-καλά τα χέρια μας και ξεκινάμε να κόβουμε το κρέας μικρά-μικρά κομματάκια, μπουκίτσες. Στο παρελθόν έχει ειπωθεί το σχόλιο πως μπορείς να το ζητήσεις και από τον κρεοπώλη της γειτονιάς. Δεν έχω δοκιμάσει την υπομονή του ανθρώπου οπότε και δε γνωρίζω.
Μετά από κανένα 3ωρο που μας παίρνει να τελειώνουμε το κόψιμο του κρέατος σε μικρά κομματάκια, η κουζίνα έχει γεμίσει αίματα, τα χέρια μας έχουν μουλιάσει και η υπομονή είναι μια λέξη που έχει διαγραφεί από το λεξιλόγιο μας.
Βάζουμε αυτά τα μικρά εκνευριστικά κομματάκια κρέατος σε ένα μπολ τα ξεπλένουμε καλά και μετά καθαρίζουμε τα χέρια μας, πάλι.
Ακολουθεί η επιλογή κατσαρόλας. Βρίσκουμε μια βαθιά ωραία κατσαρόλα και τη βάζουμε στο μάτι. Όχι το δικό μας, του φούρνου. Ρίχνουμε τόσο λάδι ώστε να σκεπαστεί ο πάτος της κατσαρόλας και μετά τρίβουμε ή ξύνουμε (εξαρτάται από ποιο χωριό είναι ο καθένας) ένα κρεμμύδι. Ναι ξέρω πως είναι πολύ θλιβερό αλλά λένε πως άμα μασάς τσίχλα (δεν ξέρω αν έχει σημασία να περιέχει ζάχαρη ή όχι) βοηθά. Εγώ απλά το τρίβω πάνω από τον απορροφητήρα ενώ τον έχω να δουλεύει στη πιο δυνατή σκάλα. Υπάρχουν και αυτοί πάλι που αποφεύγουν τα δάκρια βάζοντας να το κάνουν άλλοι.
Τα βάζουμε στο μάτι το οποίο ανάβουμε στο 3 (το πιο δυνατό). Μόλις ζεσταθεί λίγο αρχίζουμε να ρίχνουμε το κρέας. Θέλουμε να δημιουργηθεί μια «κρούστα», τσιγάρισμα; Εφόσον γίνει αυτό ρίχνουμε στη κατσαρόλα αλάτι και ότι μπαχαρικά έχουμε όπως πιπέρι, γαρίφαλο, κανέλα κλπ και τα αφήνουμε κανένα 10λεπτο στο δυνατό. Μετά το σβήνουμε με κρασί, ρίχνουμε τη ντομάτα και το αφήνουμε να βράζει για 1 – 1 1/2 ώρα σε χαμηλή ένταση.
Πρόσφατα άκουσα πως είναι καλό να μη ρίχνεις το αλάτι όταν βράζεις το κρέας γιατί το κάνει πιο σκληρό. Δε ξέρω αν ισχύει.
Επίσης να αναφέρω πως υπάρχουν κάτι συμπυκνωμένοι χυμοί ντομάτας Pummaro, δε θυμάμαι αν το έχουν και άλλες εταιρίες, που περιέχουν μυρωδικά όπως βασιλικό & ρίγανη. Πολύ καλό!
Όσο βράζει το κρέας είναι καλή ευκαιρία να καθαρίσουμε όσα βρωμίσαμε. Το δωμάτιο μας ή να ανοίξουμε φύλλο, για όσους έμαθαν το πώς. Θα ήταν καλό σε αυτό το χρόνο να βρούμε και το ταψί που θα βάλουμε το φύλλο, το κρέας και το ρύζι (δε θυμίζει τίτλο ταινίας; Narnia: The Lion, The Witch, and The Wardrobe). Συνήθως επιλέγω ένα στρογγυλό. Το λαδώνω. Τοποθετώ την βάση του φύλλου ώστε να είναι έτοιμο. Αυτό χρειάζεται πλάστη γιατί οι διαστάσεις της ζύμης θα είναι μικρότερες από του ταψιού.
Μόλις βράσει το κρέας το αδειάζουμε στο ταψί. Ρίχνουμε 1 φλιτζανάκι ρύζι και το σκεπάζουμε με το 2ο φύλλο ζύμης. Το αφήνουμε στο φούρνο στους 200ο C για άλλη μια ώρα.
Μόλις τελειώσει και αυτό έτοιμη η κρεατόπιτά μας! (παραδοσιακό φαγητό της Κεφαλονιάς)
Τι χρειαστήκαμε:
1 Ζώο (τον μάγειρα)
1 βαθιά κατσαρόλα
1 ταψί
Ξύλο για να κόψουμε το κρέας (γκούχουμ)
Μπόλικη υπομονή
Αρκετή ποσότητα νερού
1 ρολό χαρτί κουζίνας
Δυνατά καθαριστικά
Και τέλος τουλάχιστον 3 άτομα να το δοκιμάσουν
Πάμε σε ένα κτήμα. Βρίσκουμε ένα μοσχάρι και το σφάζουμε. Το τεμαχίζουμε και κρατάμε από το ποιο μαλακό τμήμα του ζώου κάπου στο 1 κιλό. Το υπόλοιπο το δίνουμε στο γείτονα που θέλει να κάνει μπριζόλες.
Θα μπορούσαμε επίσης να πάμε στο κρεοπωλείο της γειτονίας μας και να ζητήσουμε σπάλα ή ελιά (νομίζω έτσι λέγονται) μοσχαριού. Προσωπικά απλά του ζητάω για κοκκινιστό και του τονίζω να είναι μαλακό.
Στη συνέχεια αποφασίζουμε αν θα ανοίξουμε φύλλο μόνοι μας ή θα πάρουμε έτοιμο από super duper market. Από τα έτοιμα μας κάνει το «Ζύμη κουρού» του κανάκι (βάζουμε για background μουσική το lions sleep tonight), για τάρτες και πίτες. Μπλε συσκευασία.
Αν πάρουμε την απόφαση να τη φτιάξουμε μόνοι μας πρέπει να βρούμε κάποιον που ξέρει. Δεν το έχω κάνει προς το παρόν και δε γνωρίζω.
Πλένουμε καλά-καλά τα χέρια μας και ξεκινάμε να κόβουμε το κρέας μικρά-μικρά κομματάκια, μπουκίτσες. Στο παρελθόν έχει ειπωθεί το σχόλιο πως μπορείς να το ζητήσεις και από τον κρεοπώλη της γειτονιάς. Δεν έχω δοκιμάσει την υπομονή του ανθρώπου οπότε και δε γνωρίζω.
Μετά από κανένα 3ωρο που μας παίρνει να τελειώνουμε το κόψιμο του κρέατος σε μικρά κομματάκια, η κουζίνα έχει γεμίσει αίματα, τα χέρια μας έχουν μουλιάσει και η υπομονή είναι μια λέξη που έχει διαγραφεί από το λεξιλόγιο μας.
Βάζουμε αυτά τα μικρά εκνευριστικά κομματάκια κρέατος σε ένα μπολ τα ξεπλένουμε καλά και μετά καθαρίζουμε τα χέρια μας, πάλι.
Ακολουθεί η επιλογή κατσαρόλας. Βρίσκουμε μια βαθιά ωραία κατσαρόλα και τη βάζουμε στο μάτι. Όχι το δικό μας, του φούρνου. Ρίχνουμε τόσο λάδι ώστε να σκεπαστεί ο πάτος της κατσαρόλας και μετά τρίβουμε ή ξύνουμε (εξαρτάται από ποιο χωριό είναι ο καθένας) ένα κρεμμύδι. Ναι ξέρω πως είναι πολύ θλιβερό αλλά λένε πως άμα μασάς τσίχλα (δεν ξέρω αν έχει σημασία να περιέχει ζάχαρη ή όχι) βοηθά. Εγώ απλά το τρίβω πάνω από τον απορροφητήρα ενώ τον έχω να δουλεύει στη πιο δυνατή σκάλα. Υπάρχουν και αυτοί πάλι που αποφεύγουν τα δάκρια βάζοντας να το κάνουν άλλοι.
Τα βάζουμε στο μάτι το οποίο ανάβουμε στο 3 (το πιο δυνατό). Μόλις ζεσταθεί λίγο αρχίζουμε να ρίχνουμε το κρέας. Θέλουμε να δημιουργηθεί μια «κρούστα», τσιγάρισμα; Εφόσον γίνει αυτό ρίχνουμε στη κατσαρόλα αλάτι και ότι μπαχαρικά έχουμε όπως πιπέρι, γαρίφαλο, κανέλα κλπ και τα αφήνουμε κανένα 10λεπτο στο δυνατό. Μετά το σβήνουμε με κρασί, ρίχνουμε τη ντομάτα και το αφήνουμε να βράζει για 1 – 1 1/2 ώρα σε χαμηλή ένταση.
Πρόσφατα άκουσα πως είναι καλό να μη ρίχνεις το αλάτι όταν βράζεις το κρέας γιατί το κάνει πιο σκληρό. Δε ξέρω αν ισχύει.
Επίσης να αναφέρω πως υπάρχουν κάτι συμπυκνωμένοι χυμοί ντομάτας Pummaro, δε θυμάμαι αν το έχουν και άλλες εταιρίες, που περιέχουν μυρωδικά όπως βασιλικό & ρίγανη. Πολύ καλό!
Όσο βράζει το κρέας είναι καλή ευκαιρία να καθαρίσουμε όσα βρωμίσαμε. Το δωμάτιο μας ή να ανοίξουμε φύλλο, για όσους έμαθαν το πώς. Θα ήταν καλό σε αυτό το χρόνο να βρούμε και το ταψί που θα βάλουμε το φύλλο, το κρέας και το ρύζι (δε θυμίζει τίτλο ταινίας; Narnia: The Lion, The Witch, and The Wardrobe). Συνήθως επιλέγω ένα στρογγυλό. Το λαδώνω. Τοποθετώ την βάση του φύλλου ώστε να είναι έτοιμο. Αυτό χρειάζεται πλάστη γιατί οι διαστάσεις της ζύμης θα είναι μικρότερες από του ταψιού.
Μόλις βράσει το κρέας το αδειάζουμε στο ταψί. Ρίχνουμε 1 φλιτζανάκι ρύζι και το σκεπάζουμε με το 2ο φύλλο ζύμης. Το αφήνουμε στο φούρνο στους 200ο C για άλλη μια ώρα.
Μόλις τελειώσει και αυτό έτοιμη η κρεατόπιτά μας! (παραδοσιακό φαγητό της Κεφαλονιάς)
Τι χρειαστήκαμε:
1 Ζώο (τον μάγειρα)
1 βαθιά κατσαρόλα
1 ταψί
Ξύλο για να κόψουμε το κρέας (γκούχουμ)
Μπόλικη υπομονή
Αρκετή ποσότητα νερού
1 ρολό χαρτί κουζίνας
Δυνατά καθαριστικά
Και τέλος τουλάχιστον 3 άτομα να το δοκιμάσουν
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 09, 2006
Τρίτη, Φεβρουαρίου 07, 2006
stupid machines!
Σήμερα στη δουλειά συνέβη το κορυφαίο!
Κάθομαι στο γραφείο μου και η πόρτα είναι μισάνοικτη.
Για να είναι κατανοητό το σκηνικό να διευκρινίσω πως το γραφείο μου είναι κάθετο στην πόρτα, σε τέτοια απόσταση που αν κάποιος την ανοίξει το ακουμπά.
Όπως έλεγα λοιπόν η πόρτα δεν ήταν κλειστή έμπαζε κρύο και αποφασίζω να κάνω κάτι για αυτό. Κουνάω και εγώ το mouse προς τα δεξιά, τη μεριά της πόρτας, με σκοπό ο κέρσορας (γνωστός και ως βελάκι) να βγει από την οθόνη να πάει πάνω στην πόρτα όπου θα αλλάξει σε «χεράκι» θα πατήσω *κλικ* και θα κλείσει.
Κόλλησε όμως ο ηλίθιος όσο πιο δεξιά μπορούσε στο monitor και σταμάτησε. Με τέτοιο κρύο τι περίμενες θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο.
Μια φίλη μου είχε πει κάποτε πως θα καταλήξω σε τρελοκομείο. Εγώ πιστεύω πως θα με πατήσει αυτοκίνητο και η μάνα μου ελπίζει πως θα παντρευτώ.
Κάθομαι στο γραφείο μου και η πόρτα είναι μισάνοικτη.
Για να είναι κατανοητό το σκηνικό να διευκρινίσω πως το γραφείο μου είναι κάθετο στην πόρτα, σε τέτοια απόσταση που αν κάποιος την ανοίξει το ακουμπά.
Όπως έλεγα λοιπόν η πόρτα δεν ήταν κλειστή έμπαζε κρύο και αποφασίζω να κάνω κάτι για αυτό. Κουνάω και εγώ το mouse προς τα δεξιά, τη μεριά της πόρτας, με σκοπό ο κέρσορας (γνωστός και ως βελάκι) να βγει από την οθόνη να πάει πάνω στην πόρτα όπου θα αλλάξει σε «χεράκι» θα πατήσω *κλικ* και θα κλείσει.
Κόλλησε όμως ο ηλίθιος όσο πιο δεξιά μπορούσε στο monitor και σταμάτησε. Με τέτοιο κρύο τι περίμενες θα μου πεις και θα έχεις και δίκιο.
Μια φίλη μου είχε πει κάποτε πως θα καταλήξω σε τρελοκομείο. Εγώ πιστεύω πως θα με πατήσει αυτοκίνητο και η μάνα μου ελπίζει πως θα παντρευτώ.
Τρίτη, Ιανουαρίου 17, 2006
Ευχές...
Θα ήταν πολύ ευχάριστο όταν στα γενέθλια κάποιος εύχεται «να τα εκατοστίσεις!» να διευκρινίζει σε τι αναφέρετε!
Δευτέρα, Ιανουαρίου 16, 2006
και κλάμα η κυρία..
Ανοίγει απότομα η πόρτα και μπαίνει κλαίγοντας! Διαλέγει τη γωνία δίπλα από το γίγαντα, στρογγυλοκάθετε στο πάτωμα και το κλάμα συνεχίζει. Ευτυχώς πριν από καμιά βδομάδα είχε περάσει ένας «πλανόδιος» και είχαμε εφοδιάσει το stock μας από μυξομάντιλα για να έχουμε να δίνουμε.
Βρε καλή μου βρε χρυσή μου τι συνέβη; Γιατί κλαις; Τι σου έκαναν; Ξεκινά να μας κάνει την περιγραφή αλλά λίγο η συγκίνηση, λίγο τα νεύρα της, λίγο το κλάμα και οι λυγμοί δεν έβγαινε νόημα. Κάτι ψιλές Λα έπιανε και αυτές εκτός ρυθμού. Αρχίσαμε το παιχνίδι των χιλίων ερωτήσεων, στο ταξιδιωτικό μίνι πακέτο των εκατό. Με τα πολλά-πολλά μάθαμε πως ο προϊστάμενος της, γνωστός στο ευρύ κοινό και ως Ο Μαλάκας, την άλλαξε τμήμα με το έτσι θέλω. Λόγω του ότι την προηγούμενη έχασε το επεισόδιο της Λάμψης. Η κοπελιά τα έβαψε μαύρα. Κοπάνισε πόρτες και ήρθε σε εμάς.
Το κουβεντιάσαμε αρκετά και την ηρεμήσαμε. Το τμήμα παρέχει και DJ εκτός από ψυχολόγους. Τελικά αποφάσισε να τα μαζέψει και να πάει σπίτι της να χαλαρώσει. Μας ζήτησε έναν από το team να τη συνοδέψει ως το αμάξι της, γυναίκες… Τραβάμε ξυλάκια και ο κλήρος πέφτει σε εμένα, άντρες...
Το θέμα ήταν να φύγουμε διακριτικά. Καλούμε ασανσέρ, βγαίνουμε στο ισόγειο και χωρίς πολλές κουβέντες εγκαταλείπουμε το κτίριο. Δεν υπήρχε λόγος να καθόμαστε να εξηγούμε την ιστορία της ζωής μας στον καθένα. Έτσι και γίνεται. Έρχεται το ασανσέρ. Μπαίνουμε μέσα. Φτάνουμε στο ισόγειο. Βγαίνει η κοπελιά πρώτη και κλείνει η πόρτα στα μούτρα μου. Κλειδώθηκα στο ασανσέρ!
Έλιωσα στην κυριολεξία από τα γέλια! Αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες! Άκουγα απ’ έξω που μαζεύτηκαν δυο τρία άτομα και ρωτούσαν «Ποιος γελάει εκεί μέσα;». Κάποιος ήθελε να κάτσει να μου κρατήσει και παρέα μέχρι να με βγάλουν από μέσα μην τυχών και χρειαστώ κάτι. Η Τουαλέτα ευτυχώς δεν ήταν στη λίστα προτεραιοτήτων μου, το κτήριο ήταν γεμάτο κόσμο μέρα μεσημέρι, δεν ήμουν έγκυος και δεν είχα κανένα επείγον ραντεβού. Μετά από κανένα πεντάλεπτο τελείωσε το πανηγύρι.
Πάλι καλά που είχαν κάνει συντήρηση πριν από δυο εβδομάδες.
Την επόμενη μέρα…
Περασμένες επτά το απόγευμα. Η εταιρία έχει αδειάσει. Αποφασίζουμε με το συνάδελφο που έχουμε ξεμείνει πως είναι ώρα να πάμε και εμείς σπίτια μας.
Από συνήθεια ο άλλος πάει να καλέσει το ασανσέρ.
«Βιάζομαι, δεν έχω όρεξη να περιμένω να με βγάζουν πάλι» του λέω.
«Ναι, έχεις δίκιο..»
Κατεβαίνουμε με τις σκάλες και στο ισόγειο βλέπουμε δυο τύπους. Βασικά τον έναν είδαμε ο άλλος είχε κλειδωθεί μέσα στο ασανσέρ.
«Μόλις βγήκα έκλεισε η πόρτα πίσω μου!»
Βρε καλή μου βρε χρυσή μου τι συνέβη; Γιατί κλαις; Τι σου έκαναν; Ξεκινά να μας κάνει την περιγραφή αλλά λίγο η συγκίνηση, λίγο τα νεύρα της, λίγο το κλάμα και οι λυγμοί δεν έβγαινε νόημα. Κάτι ψιλές Λα έπιανε και αυτές εκτός ρυθμού. Αρχίσαμε το παιχνίδι των χιλίων ερωτήσεων, στο ταξιδιωτικό μίνι πακέτο των εκατό. Με τα πολλά-πολλά μάθαμε πως ο προϊστάμενος της, γνωστός στο ευρύ κοινό και ως Ο Μαλάκας, την άλλαξε τμήμα με το έτσι θέλω. Λόγω του ότι την προηγούμενη έχασε το επεισόδιο της Λάμψης. Η κοπελιά τα έβαψε μαύρα. Κοπάνισε πόρτες και ήρθε σε εμάς.
Το κουβεντιάσαμε αρκετά και την ηρεμήσαμε. Το τμήμα παρέχει και DJ εκτός από ψυχολόγους. Τελικά αποφάσισε να τα μαζέψει και να πάει σπίτι της να χαλαρώσει. Μας ζήτησε έναν από το team να τη συνοδέψει ως το αμάξι της, γυναίκες… Τραβάμε ξυλάκια και ο κλήρος πέφτει σε εμένα, άντρες...
Το θέμα ήταν να φύγουμε διακριτικά. Καλούμε ασανσέρ, βγαίνουμε στο ισόγειο και χωρίς πολλές κουβέντες εγκαταλείπουμε το κτίριο. Δεν υπήρχε λόγος να καθόμαστε να εξηγούμε την ιστορία της ζωής μας στον καθένα. Έτσι και γίνεται. Έρχεται το ασανσέρ. Μπαίνουμε μέσα. Φτάνουμε στο ισόγειο. Βγαίνει η κοπελιά πρώτη και κλείνει η πόρτα στα μούτρα μου. Κλειδώθηκα στο ασανσέρ!
Έλιωσα στην κυριολεξία από τα γέλια! Αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες! Άκουγα απ’ έξω που μαζεύτηκαν δυο τρία άτομα και ρωτούσαν «Ποιος γελάει εκεί μέσα;». Κάποιος ήθελε να κάτσει να μου κρατήσει και παρέα μέχρι να με βγάλουν από μέσα μην τυχών και χρειαστώ κάτι. Η Τουαλέτα ευτυχώς δεν ήταν στη λίστα προτεραιοτήτων μου, το κτήριο ήταν γεμάτο κόσμο μέρα μεσημέρι, δεν ήμουν έγκυος και δεν είχα κανένα επείγον ραντεβού. Μετά από κανένα πεντάλεπτο τελείωσε το πανηγύρι.
Πάλι καλά που είχαν κάνει συντήρηση πριν από δυο εβδομάδες.
Την επόμενη μέρα…
Περασμένες επτά το απόγευμα. Η εταιρία έχει αδειάσει. Αποφασίζουμε με το συνάδελφο που έχουμε ξεμείνει πως είναι ώρα να πάμε και εμείς σπίτια μας.
Από συνήθεια ο άλλος πάει να καλέσει το ασανσέρ.
«Βιάζομαι, δεν έχω όρεξη να περιμένω να με βγάζουν πάλι» του λέω.
«Ναι, έχεις δίκιο..»
Κατεβαίνουμε με τις σκάλες και στο ισόγειο βλέπουμε δυο τύπους. Βασικά τον έναν είδαμε ο άλλος είχε κλειδωθεί μέσα στο ασανσέρ.
«Μόλις βγήκα έκλεισε η πόρτα πίσω μου!»
Παρασκευή, Ιανουαρίου 13, 2006
Γείτονες – Τα πλάσματα του πάνω ορόφου - Ο εγγλέζος
Μετά από ένα διάστημα χωρίς κανέναν πάνω από το κεφάλι μας έρχεται η είδηση. Το διαμέρισμα νοικιάστηκε. Κλασσικές συζητήσεις και αναλύσεις με το τι φρούτα θα μπορούσαν να μας έρθουν.
Μια μέρα όταν επέστρεψα σπίτι είδα την είσοδο γεμάτη χώματα, πιο πολλά και από του κήπου, με κατεύθυνση προς το ασανσέρ. Είχαν έρθει. Τετραμελή οικογένεια. Ο πατέρας με τη σύζυγο του και τα δυο παιδιά τους. Ήταν εγγλέζοι. Αυτό ήταν καλό; Ήταν κακό; Κανείς δε μπορούσε να ξέρει μέχρι να πέσει η αυλαία.
Τον πρώτο καιρό έκαναν πολύ φασαρία. Ακούγαμε τα παιδιά να μαλώνουν μεταξύ τους. Τους γονείς να φωνάζουν στα παιδιά, που μάλωναν, και τέλος τις διαμαρτυρίες των παιδιών. Όλα αυτά συνήθως συνέβαιναν μετά την αποχώρηση των φίλων τους που έρχονταν να παίξουν την κιθαρούλα τους, να τραγουδήσουν και να πιουν μερικά καφάσια μπύρες. Γενικότερα θα μπορούσε κάποιος να πει πως υπήρχε ζωή στο διαμέρισμα.
Με το πέρασμα του καιρού… η φασαρία δε μειώθηκε. Δεν πιστεύω να γνώριζαν την ύπαρξη των χαλιών γιατί, χειμώνα – καλοκαίρι, οτιδήποτε ακουμπούσε το πάτωμα ήταν μια πρόκληση για τα αυτιά μας. Να αναγνωρίσουμε τι το προκάλεσε και να δημιουργήσουμε ιστορίες γύρω από τη φωτιά. Θυμάμαι σε μια συγκέντρωση της πολυκατοικίας είχαν εκφράσει το παράπονο πως δεν ανοίγουμε πολύ τα καλοριφέρ και αναγκάζονται να ανάβουν το φούρνο για να ζεσταθούν.
Κάποια στιγμή χώρισε με τη γυναίκα του ή απλά τον παράτησε. Μετά από ένα διάστημα τον εγκατέλειψαν και τα παιδιά του. Βαρέθηκαν να μαλώνουν μαζί του. Το όλο σκηνικό είτε τον έριξε αφάνταστα είτε του άνοιξε περισσότερες πόρτες προς τη μπύρα. Όποτε είχε αέρα δεν άκουγα το θρόισμα των φύλλων αλλά τα μπουκάλια που είχε στο μπαλκόνι του να πέφτουν.
Η προφορά του «εγγλέζου», όπως τον αποκαλούσαν όλοι, αν και καθηγητής φυσικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών, ήταν χάλια. Είτε προσπαθούσε να μιλήσει ελληνικά είτε αγγλικά. Ποτέ δεν κατάλαβα αν οφείλονταν στο ότι δεν ήξερε να μιλήσει ή δεν μπορούσε από το μεθύσι. Πολλές φορές τον είχαν δει να προσπαθεί να ανοίξει με το κλειδί της εξώπορτας την είσοδο της διπλανής πολυκατοικίας. Άλλες φορές τον βρίσκαμε να κοιμάται έξω από τη δικιά μας, κρατώντας το κλειδί στο χέρι του.
Δε θα ξεχάσω μια μέρα που είχα άδεια και ήμουν μόνος στο σπίτι. Όλα κυλούσαν όμορφα και ήρεμα. Όταν ένας περίεργος ήχος τα κατέστρεψε όλα. Ερχόταν από τα μέσα υπνοδωμάτια. Τι τον προκαλούσε; Σταγόνες νερού που έπεφταν από το ταβάνι, στο σημείο που περνάνε οι σωλήνες για τα καλοριφέρ. Ξεπερνάω το πρώτο σοκ και πάω στον πάνω όροφο να δω τι συμβαίνει.
Η πόρτα μισάνοικτή. Χτυπάω. Καμία απάντηση. Την ανοίγω και φωνάζω για να κάνω αισθητή την παρουσία μου. Τίποτα. Μπαίνω μέσα φωνάζοντας ξανά και άρχισα να κατευθύνομαι προς την κουζίνα που ακούγονταν νερά να τρέχουν. Το σπίτι γενικότερα ήταν πλημμυρισμένο. Κάτι σαν παραλία χωρίς βοτσαλάκια. Διασχίζοντας το διάδρομο του διαμερίσματος έλεγα πως είτε θα βγει από κανένα δωμάτιο κρατώντας τσεκούρι είτε θα δω κανένα πτώμα. Ευτυχώς τίποτα από τα δύο δε συνέβη. Ήταν απλά ένα άδειο διαμέρισμα, και ένας σπασμένος σωλήνας στο νεροχύτη το είχε μετατρέψει σε πισίνα. Η πόρτα ήταν ανοιχτή για τους περαστικούς. Κάτι καθημερινό. Άφησα το εγκεφαλικό να περάσει και έτρεξα να κλείσω το γενική παροχή νερού του ορόφου του. Βγαίνοντας έξω τον είδα να κάνει βόλτες στο δρόμο. Φορούσε το σακάκι του και το βρακί του. Τον πλησιάζω και του αναλύω την κατάσταση.
«Τι ώρα είναι;», με ρωτάει
Του λύνω την απορία, ήταν κάπου 10 με 11 το πρωί
«Μέρα ή νύχτα;»
Μερικούς μήνες μετά πέθανε. Το διαμέρισμα άδειασε ξανά.
Χρειάστηκαν κάπου στους τρεις μήνες δουλειάς από το πρωί έως το βράδυ για να μπορέσουν να επαναφέρουν το σπίτι σε κατάσταση να μπορέσει να μείνει κάποιος μέσα. Ήταν ένα μαύρο καλοκαίρι γεμάτο ζέστη και πολύ φασαρία, από ένα άδειο διαμέρισμα.
Μια μέρα όταν επέστρεψα σπίτι είδα την είσοδο γεμάτη χώματα, πιο πολλά και από του κήπου, με κατεύθυνση προς το ασανσέρ. Είχαν έρθει. Τετραμελή οικογένεια. Ο πατέρας με τη σύζυγο του και τα δυο παιδιά τους. Ήταν εγγλέζοι. Αυτό ήταν καλό; Ήταν κακό; Κανείς δε μπορούσε να ξέρει μέχρι να πέσει η αυλαία.
Τον πρώτο καιρό έκαναν πολύ φασαρία. Ακούγαμε τα παιδιά να μαλώνουν μεταξύ τους. Τους γονείς να φωνάζουν στα παιδιά, που μάλωναν, και τέλος τις διαμαρτυρίες των παιδιών. Όλα αυτά συνήθως συνέβαιναν μετά την αποχώρηση των φίλων τους που έρχονταν να παίξουν την κιθαρούλα τους, να τραγουδήσουν και να πιουν μερικά καφάσια μπύρες. Γενικότερα θα μπορούσε κάποιος να πει πως υπήρχε ζωή στο διαμέρισμα.
Με το πέρασμα του καιρού… η φασαρία δε μειώθηκε. Δεν πιστεύω να γνώριζαν την ύπαρξη των χαλιών γιατί, χειμώνα – καλοκαίρι, οτιδήποτε ακουμπούσε το πάτωμα ήταν μια πρόκληση για τα αυτιά μας. Να αναγνωρίσουμε τι το προκάλεσε και να δημιουργήσουμε ιστορίες γύρω από τη φωτιά. Θυμάμαι σε μια συγκέντρωση της πολυκατοικίας είχαν εκφράσει το παράπονο πως δεν ανοίγουμε πολύ τα καλοριφέρ και αναγκάζονται να ανάβουν το φούρνο για να ζεσταθούν.
Κάποια στιγμή χώρισε με τη γυναίκα του ή απλά τον παράτησε. Μετά από ένα διάστημα τον εγκατέλειψαν και τα παιδιά του. Βαρέθηκαν να μαλώνουν μαζί του. Το όλο σκηνικό είτε τον έριξε αφάνταστα είτε του άνοιξε περισσότερες πόρτες προς τη μπύρα. Όποτε είχε αέρα δεν άκουγα το θρόισμα των φύλλων αλλά τα μπουκάλια που είχε στο μπαλκόνι του να πέφτουν.
Η προφορά του «εγγλέζου», όπως τον αποκαλούσαν όλοι, αν και καθηγητής φυσικής στο πανεπιστήμιο Αθηνών, ήταν χάλια. Είτε προσπαθούσε να μιλήσει ελληνικά είτε αγγλικά. Ποτέ δεν κατάλαβα αν οφείλονταν στο ότι δεν ήξερε να μιλήσει ή δεν μπορούσε από το μεθύσι. Πολλές φορές τον είχαν δει να προσπαθεί να ανοίξει με το κλειδί της εξώπορτας την είσοδο της διπλανής πολυκατοικίας. Άλλες φορές τον βρίσκαμε να κοιμάται έξω από τη δικιά μας, κρατώντας το κλειδί στο χέρι του.
Δε θα ξεχάσω μια μέρα που είχα άδεια και ήμουν μόνος στο σπίτι. Όλα κυλούσαν όμορφα και ήρεμα. Όταν ένας περίεργος ήχος τα κατέστρεψε όλα. Ερχόταν από τα μέσα υπνοδωμάτια. Τι τον προκαλούσε; Σταγόνες νερού που έπεφταν από το ταβάνι, στο σημείο που περνάνε οι σωλήνες για τα καλοριφέρ. Ξεπερνάω το πρώτο σοκ και πάω στον πάνω όροφο να δω τι συμβαίνει.
Η πόρτα μισάνοικτή. Χτυπάω. Καμία απάντηση. Την ανοίγω και φωνάζω για να κάνω αισθητή την παρουσία μου. Τίποτα. Μπαίνω μέσα φωνάζοντας ξανά και άρχισα να κατευθύνομαι προς την κουζίνα που ακούγονταν νερά να τρέχουν. Το σπίτι γενικότερα ήταν πλημμυρισμένο. Κάτι σαν παραλία χωρίς βοτσαλάκια. Διασχίζοντας το διάδρομο του διαμερίσματος έλεγα πως είτε θα βγει από κανένα δωμάτιο κρατώντας τσεκούρι είτε θα δω κανένα πτώμα. Ευτυχώς τίποτα από τα δύο δε συνέβη. Ήταν απλά ένα άδειο διαμέρισμα, και ένας σπασμένος σωλήνας στο νεροχύτη το είχε μετατρέψει σε πισίνα. Η πόρτα ήταν ανοιχτή για τους περαστικούς. Κάτι καθημερινό. Άφησα το εγκεφαλικό να περάσει και έτρεξα να κλείσω το γενική παροχή νερού του ορόφου του. Βγαίνοντας έξω τον είδα να κάνει βόλτες στο δρόμο. Φορούσε το σακάκι του και το βρακί του. Τον πλησιάζω και του αναλύω την κατάσταση.
«Τι ώρα είναι;», με ρωτάει
Του λύνω την απορία, ήταν κάπου 10 με 11 το πρωί
«Μέρα ή νύχτα;»
Μερικούς μήνες μετά πέθανε. Το διαμέρισμα άδειασε ξανά.
Χρειάστηκαν κάπου στους τρεις μήνες δουλειάς από το πρωί έως το βράδυ για να μπορέσουν να επαναφέρουν το σπίτι σε κατάσταση να μπορέσει να μείνει κάποιος μέσα. Ήταν ένα μαύρο καλοκαίρι γεμάτο ζέστη και πολύ φασαρία, από ένα άδειο διαμέρισμα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)