Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ! εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ, εγώ εγώ εγώ, εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ? εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ.
Εγώ, εγώ, εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Εγώ εγώ εγώ!!! Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ, εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ, εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ.
Εμένα εγώ μου εγώ.
Τρίτη, Ιουλίου 26, 2005
Απεργία και χαρά
‘Ωρα 07:00. Γνωρίζοντας ότι στις 08:00 θα πρέπει να βρίσκομαι στη δουλειά και τη διαδρομή δε θα την κάνω με το γνωστό λεωφορείο, λόγο απεργίας, επιτάχυνα τις διαδικασίες.
Το σχέδιο ήταν να περιμένω για ταξί. Αν βρω όλα καλά. Αν όχι προχωράμε στο σχέδιο Β κοινός πάω στο Π.Φάληρο να πάρω τρόλεϊ, που από ότι έλεγαν θα είχε. Ήξερα ότι δε θα έφτανα δουλειά πριν τις 8:20 τουλάχιστον αλλά.. η απεργία δε φταίω εγώ.
Το σχέδιο «ταξί» αποδείχτηκε αποτυχία, ως γνωστόν, και παίρνω το δρόμο προς το τρόλεϊ. Πριν φτάσω στη στάση βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου ένας φίλος.
Ωχ, σκέφτομαι, Θα γίνεται χαμός στη στάση. Τώρα ή που πάμε να περιμένουμε μαζί για ταξί, όχι και τόσο καλό, ή που θα πάμε με το αμάξι του.
Καλημέρα, μου λέει, πάμε να πάρω το αμάξι μου.
Μέσα στη χαρά εγώ και προσπαθώντας να πιάσω κουβέντα τον ρωτάω για το τρόλεϊ.
- Τι έγινε τρελός κόσμος στη στάση ?
- Όχι, απεργούν.
- Έλα ρε! Αφού είχα διαβάσει στο internet πως θα κάνουν στάση εργασίας πριν τις 07:00 και μετά τις 23:00…τους μαλάκες μέσα στη παραπληροφόρηση ζούμε σε αυτή τη χώρα.
- Και εγώ είχα διαβάσει για στάση εργασίας μετά τις 12:00 αλλά τώρα που πήρα είχαν βγάλει ανακοίνωση.
Μετά από λίγη σκέψη
- Για το τρόλεϊ μιλάμε ε?
- όχι, για το τραμ!
Κάπου εκεί μαθαίνω πως το τρόλεϊ έχει σταματήσει εδώ και ένα χρόνο περίπου λόγο του τραμ. Ωραία.
Φτάνουμε στο αμάξι του και ξεκινάμε.
Νέος οδηγός, και δεν εννοώ σε ηλικία, και καινούριο αμάξι. Το σίγουρο ήταν ότι δε θα έφτανα δουλειά έχοντας ζωγραφισμένο χαμόγελο λόγο υπερβολικής ταχύτητας. Αν και δε μου αρέσει να σχολιάζω την οδήγηση των άλλων, λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, δε μπορώ να μην αναφέρω ότι πηγαίναμε υπερβολικά αργά. Όποτε αλλάζαμε λωρίδα ήταν λόγο της καλής θέλησης των άλλων οδηγών, τους ευχαριστώ, εγώ άνοιγα σαμπάνια για να το γιορτάσουμε και για να παρκάρουμε, στο τέλος της διαδρομής πλέον, ήμασταν με τα alarm ανοικτά για κανένα πεντάλεπτο ψάχνοντας για κάποια καλή αλάνα όπου δε θα χρειαστεί να κάνουμε όπισθεν. Εφόσον το βρήκαμε και αυτό στην ερώτηση μου που βρισκόμαστε η απάντηση ήταν κάτι του στυλ «μμμ δεν είμαι σίγουρος, νομίζω Πετράλωνα».
Το σίγουρο ήταν πως περπάτησα μια ώρα από εκεί που παρκάραμε έως ότου φτάσω στη δουλειά. Μισή ώρα λιγότερη από το αν ξεκινούσα από το σπίτι. Καλά είναι. Έκανε και την ερώτηση αν θα γυρνούσαμε μαζί. Γελάσαμε και μετά με σοβαρό ύφος του απάντησα ..όχι.
Ας είναι καλά το παιδί που με ανέβασε Αθήνα με το αμάξι του.
Το σχέδιο ήταν να περιμένω για ταξί. Αν βρω όλα καλά. Αν όχι προχωράμε στο σχέδιο Β κοινός πάω στο Π.Φάληρο να πάρω τρόλεϊ, που από ότι έλεγαν θα είχε. Ήξερα ότι δε θα έφτανα δουλειά πριν τις 8:20 τουλάχιστον αλλά.. η απεργία δε φταίω εγώ.
Το σχέδιο «ταξί» αποδείχτηκε αποτυχία, ως γνωστόν, και παίρνω το δρόμο προς το τρόλεϊ. Πριν φτάσω στη στάση βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου ένας φίλος.
Ωχ, σκέφτομαι, Θα γίνεται χαμός στη στάση. Τώρα ή που πάμε να περιμένουμε μαζί για ταξί, όχι και τόσο καλό, ή που θα πάμε με το αμάξι του.
Καλημέρα, μου λέει, πάμε να πάρω το αμάξι μου.
Μέσα στη χαρά εγώ και προσπαθώντας να πιάσω κουβέντα τον ρωτάω για το τρόλεϊ.
- Τι έγινε τρελός κόσμος στη στάση ?
- Όχι, απεργούν.
- Έλα ρε! Αφού είχα διαβάσει στο internet πως θα κάνουν στάση εργασίας πριν τις 07:00 και μετά τις 23:00…τους μαλάκες μέσα στη παραπληροφόρηση ζούμε σε αυτή τη χώρα.
- Και εγώ είχα διαβάσει για στάση εργασίας μετά τις 12:00 αλλά τώρα που πήρα είχαν βγάλει ανακοίνωση.
Μετά από λίγη σκέψη
- Για το τρόλεϊ μιλάμε ε?
- όχι, για το τραμ!
Κάπου εκεί μαθαίνω πως το τρόλεϊ έχει σταματήσει εδώ και ένα χρόνο περίπου λόγο του τραμ. Ωραία.
Φτάνουμε στο αμάξι του και ξεκινάμε.
Νέος οδηγός, και δεν εννοώ σε ηλικία, και καινούριο αμάξι. Το σίγουρο ήταν ότι δε θα έφτανα δουλειά έχοντας ζωγραφισμένο χαμόγελο λόγο υπερβολικής ταχύτητας. Αν και δε μου αρέσει να σχολιάζω την οδήγηση των άλλων, λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, δε μπορώ να μην αναφέρω ότι πηγαίναμε υπερβολικά αργά. Όποτε αλλάζαμε λωρίδα ήταν λόγο της καλής θέλησης των άλλων οδηγών, τους ευχαριστώ, εγώ άνοιγα σαμπάνια για να το γιορτάσουμε και για να παρκάρουμε, στο τέλος της διαδρομής πλέον, ήμασταν με τα alarm ανοικτά για κανένα πεντάλεπτο ψάχνοντας για κάποια καλή αλάνα όπου δε θα χρειαστεί να κάνουμε όπισθεν. Εφόσον το βρήκαμε και αυτό στην ερώτηση μου που βρισκόμαστε η απάντηση ήταν κάτι του στυλ «μμμ δεν είμαι σίγουρος, νομίζω Πετράλωνα».
Το σίγουρο ήταν πως περπάτησα μια ώρα από εκεί που παρκάραμε έως ότου φτάσω στη δουλειά. Μισή ώρα λιγότερη από το αν ξεκινούσα από το σπίτι. Καλά είναι. Έκανε και την ερώτηση αν θα γυρνούσαμε μαζί. Γελάσαμε και μετά με σοβαρό ύφος του απάντησα ..όχι.
Ας είναι καλά το παιδί που με ανέβασε Αθήνα με το αμάξι του.
Δευτέρα, Ιουλίου 25, 2005
Crime Scene Investigation
Κάθομαι και βλέπω τα επεισόδια του CSI Season 1. Αρκετά εντυπωσιακή και πρωτότυπη σειρά. Οι κεντρικοί ήρωες εργάζονται στην αστυνομία στο τμήμα της σήμανσης. Κοινός στους τύπους με τα γυαλιά που μαζεύουν τα δακτυλικά αποτυπώματα, αυτή την αξία τους έχουν δώσει τουλάχιστον οι άλλες σειρές-ταινίες.
Εδώ παρακολουθούμε τη διαλεύκανση των εγκλημάτων, αν υπάρχει, όχι τόσο μέσα από ανακρίσεις και υποθέσεις αλλά μέσα από τα στοιχεία που υπάρχουν στον τόπο του εγκλήματος. Ερευνούν όλα τα στοιχεία που υπάρχουν με λεπτομέρεια και καταλήγουν στο συμπέρασμα. Καμία σχέση με τα κλασικά σενάρια ξέρω ποιος είναι ο «κακός» και προσπαθώ να βρω τρόπο να τον παγιδεύσω ή ξεκινάω μια σειρά υποθέσεων και αν καταφέρω από το Α να φτάσω στο Β, μέσα από έναν λαβύρινθο μαρτυριών, τότε βρήκα και τον ένοχο. Παρακολουθώντας τη σειρά και βλέποντας τους πρωταγωνιστές να οδηγούνται από τους νόμους της φυσικής και τη συμπεριφορά της φύσης στα διάφορα ερεθίσματα σε συμπεράσματα λες ουάο! Εγώ τουλάχιστον λέω.
Σήμερα σκεφτόμουν πως σε οποιαδήποτε δουλειά που το αντικείμενο έχει να κάνει με υποστήριξη πελατών ουσιαστικά κάνεις τη δουλειά ενός ντετέκτιβ και μετά του δικηγόρου, στον τομέα της πληροφορικής που ασχολούμαι εγώ τουλάχιστον.
Σε παίρνει τηλέφωνο ο πελάτης και σου λέει ότι κάτι δε δουλεύει όπως θα έπρεπε. Υπάρχει κάποιο έγκλημα. Μέσα από διάφορες ερωτήσεις προσπαθείς να καταλάβεις τι προκάλεσε το πρόβλημα. Ανάκριση. Ακούγοντας προσεκτικά μπορείς να καταλάβεις πολλά περισσότερα από όσα νομίζει πως λέει. Στο τέλος εφόσον έχεις βρει την πηγή του προβλήματος έρχεται η ώρα που θα πρέπει να εξηγήσεις με απλά και κατανοητά λόγια τι έφταιγε. Κάτι που ίσως να είναι κάτι που δε θα αρέσει στον πελάτη.
Αυτή είναι η αλήθεια κύριε δικαστή, και όχι αυτά που ισχυρίζεται η μητέρα του κοριτσιού.
Εδώ παρακολουθούμε τη διαλεύκανση των εγκλημάτων, αν υπάρχει, όχι τόσο μέσα από ανακρίσεις και υποθέσεις αλλά μέσα από τα στοιχεία που υπάρχουν στον τόπο του εγκλήματος. Ερευνούν όλα τα στοιχεία που υπάρχουν με λεπτομέρεια και καταλήγουν στο συμπέρασμα. Καμία σχέση με τα κλασικά σενάρια ξέρω ποιος είναι ο «κακός» και προσπαθώ να βρω τρόπο να τον παγιδεύσω ή ξεκινάω μια σειρά υποθέσεων και αν καταφέρω από το Α να φτάσω στο Β, μέσα από έναν λαβύρινθο μαρτυριών, τότε βρήκα και τον ένοχο. Παρακολουθώντας τη σειρά και βλέποντας τους πρωταγωνιστές να οδηγούνται από τους νόμους της φυσικής και τη συμπεριφορά της φύσης στα διάφορα ερεθίσματα σε συμπεράσματα λες ουάο! Εγώ τουλάχιστον λέω.
Σήμερα σκεφτόμουν πως σε οποιαδήποτε δουλειά που το αντικείμενο έχει να κάνει με υποστήριξη πελατών ουσιαστικά κάνεις τη δουλειά ενός ντετέκτιβ και μετά του δικηγόρου, στον τομέα της πληροφορικής που ασχολούμαι εγώ τουλάχιστον.
Σε παίρνει τηλέφωνο ο πελάτης και σου λέει ότι κάτι δε δουλεύει όπως θα έπρεπε. Υπάρχει κάποιο έγκλημα. Μέσα από διάφορες ερωτήσεις προσπαθείς να καταλάβεις τι προκάλεσε το πρόβλημα. Ανάκριση. Ακούγοντας προσεκτικά μπορείς να καταλάβεις πολλά περισσότερα από όσα νομίζει πως λέει. Στο τέλος εφόσον έχεις βρει την πηγή του προβλήματος έρχεται η ώρα που θα πρέπει να εξηγήσεις με απλά και κατανοητά λόγια τι έφταιγε. Κάτι που ίσως να είναι κάτι που δε θα αρέσει στον πελάτη.
Αυτή είναι η αλήθεια κύριε δικαστή, και όχι αυτά που ισχυρίζεται η μητέρα του κοριτσιού.
Σάββατο, Ιουλίου 23, 2005
Sin City
Παρασκευή μεσημέρι στη δουλειά. Αποφασίζουμε να πάμε στο Sin City. Λόγο ημέρας και ότι είναι η πρώτη μέρα κυκλοφορίας της ταινίας θεωρούμε καλό να κλείσουμε εισιτήρια από νωρίς. Καλούμε, όχι εγώ αλλά ένας φίλος, και έχουμε δυο επιλογές. Είτε περιμένουμε 500 χρόνια στην αναμονή να μιλήσουμε με κάποιον υπάλληλο είτε δοκιμάζουμε τον «χαρούμενο τύπο». Επιλέγουμε το δεύτερο.
Ο «χαρούμενος τύπος» είναι μια ηχογραφημένη φωνή που σε οδηγεί στην κράτηση των εισιτηρίων η οποία έχει απίστευτο γέλιο! Είναι must! Σου κάνει ερωτήσεις και εσύ δεν χρειάζεται να πατήσεις κάποιο κουμπί απλά του απαντάς στο τηλέφωνο. Αν κάτι δε καταλάβει σου το λέει και πρέπει να το επαναλάβεις.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να του πούμε ποια ταινία θέλουμε να δούμε. Ο τυπάς ρωτάει. Εμείς του απαντάμε «Sin City».
Συγνώμη δε σας κατάλαβα, ακούμε από την άλλη μεριά του τηλεφώνου.
«Sin City», ξανάλεμε.
Συγνώμη και πάλι δε σας κατάλαβα, λέει το μηχάνημα.
«Sin City», λέμε για τρίτη φορά.
Μπορείτε να το επαναλάβετε ;
Πες του Αμαρτωλή Πόλη, λέει ένας από εμάς μπας και ξεκολλήσει.
«Αμαρτωλή Πόλη»
Συγχαρητήρια, λέει με τρομερά ενθουσιασμένη φωνή του μηχανήματος, κλείσατε τέσσερα εισιτήρια για τη ταινία Sin City!
Όσον αφορά τη ταινία. Είναι Τ Ε Λ Ε Ι Α !
Μεταφορά από τα comic του Frank Miller. Αφηγείται τρεις ιστορίες. Τις δυο από αυτές τις είχα διαβάσει, οπότε ήξερα τι πήγαινα να δω και είχα αγωνία για το πόσο καλή μεταφορά θα έχουν κάνει. Η ατμόσφαιρα της παρακμής που επικρατεί, τα συναισθήματα, οι γωνίες λήψης, τα χρώματα όλα άψογα!
Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα άλλο. Είναι MUST.
Ο «χαρούμενος τύπος» είναι μια ηχογραφημένη φωνή που σε οδηγεί στην κράτηση των εισιτηρίων η οποία έχει απίστευτο γέλιο! Είναι must! Σου κάνει ερωτήσεις και εσύ δεν χρειάζεται να πατήσεις κάποιο κουμπί απλά του απαντάς στο τηλέφωνο. Αν κάτι δε καταλάβει σου το λέει και πρέπει να το επαναλάβεις.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να του πούμε ποια ταινία θέλουμε να δούμε. Ο τυπάς ρωτάει. Εμείς του απαντάμε «Sin City».
Συγνώμη δε σας κατάλαβα, ακούμε από την άλλη μεριά του τηλεφώνου.
«Sin City», ξανάλεμε.
Συγνώμη και πάλι δε σας κατάλαβα, λέει το μηχάνημα.
«Sin City», λέμε για τρίτη φορά.
Μπορείτε να το επαναλάβετε ;
Πες του Αμαρτωλή Πόλη, λέει ένας από εμάς μπας και ξεκολλήσει.
«Αμαρτωλή Πόλη»
Συγχαρητήρια, λέει με τρομερά ενθουσιασμένη φωνή του μηχανήματος, κλείσατε τέσσερα εισιτήρια για τη ταινία Sin City!
Όσον αφορά τη ταινία. Είναι Τ Ε Λ Ε Ι Α !
Μεταφορά από τα comic του Frank Miller. Αφηγείται τρεις ιστορίες. Τις δυο από αυτές τις είχα διαβάσει, οπότε ήξερα τι πήγαινα να δω και είχα αγωνία για το πόσο καλή μεταφορά θα έχουν κάνει. Η ατμόσφαιρα της παρακμής που επικρατεί, τα συναισθήματα, οι γωνίες λήψης, τα χρώματα όλα άψογα!
Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα άλλο. Είναι MUST.
Τετάρτη, Ιουλίου 20, 2005
μπλούμ!
Στις ειδήσεις μιλάνε για καύσωνα. Η θερμοκρασία σε πολλά σημεία της πόλης έχει φτάσει 40 βαθμούς. Όσοι τελειώνουν την εργασία τους τρέχουν στις παραλίες να βρουν όσους έχουν πάει από νωρίς για να δροσιστούν. Η ΔΕΗ κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μη καταρρεύσει το δίκτυο της λόγο του υπερβολικού φόρτου που δημιουργούν τα air-conditions…και ο μονότονος μεσημεριάτικος ήχος από τα τζιτζίκια σπάει από τη κραυγή μου :
«Έχει ζεστό νερό να κάνω μπάνιο;»
Τραγικό ;
«Έχει ζεστό νερό να κάνω μπάνιο;»
Τραγικό ;
Τρίτη, Ιουλίου 19, 2005
Grrr!
Μου τη δίνει!
Μου τη δίνουν όλα! Είναι μια από αυτές της μέρες του μήνα, μόνο που κρατάει παραπάνω από μέρα. Αν ήμουν μπλε και φορούσα λευκό σκουφάκι το όνομα γκρινιάρης θα μου ταίριαζε γάντι. Ότι και να δω ότι και να μου πουν ότι και να κάνουν απλά με τσαντίζουν!
Μου τη δίνουν όλα! Είναι μια από αυτές της μέρες του μήνα, μόνο που κρατάει παραπάνω από μέρα. Αν ήμουν μπλε και φορούσα λευκό σκουφάκι το όνομα γκρινιάρης θα μου ταίριαζε γάντι. Ότι και να δω ότι και να μου πουν ότι και να κάνουν απλά με τσαντίζουν!
Τετάρτη, Ιουλίου 06, 2005
Καλορίζικο
Πριν λίγες μέρες μας κάλεσε ένας φίλος στο καινούριο του σπίτι. Εγώ είχα ξανάπαει εκεί αλλά για τους υπόλοιπους της παρέας ήταν η πρώτη φορά που μπήκαν και τους έκανε μια μικρή παρουσίαση. Ύστερα καθίσαμε στους πιο απίστευτα αναπαυτικούς καναπέδες όπου με αυτά και με τα άλλα πέρασε η ώρα και πεινάσαμε. Κατόπιν συνεδρίασης παραγγείλαμε κάτι που πραγματικά είχα πάρα πολύ καιρό να φάω.. σουβλάκια Πέρασαν οι σύντομες διαδικασίες αναμονής και ήρθε το φαΐ. Σερβιριστήκαμε και κάτσαμε όλοι στους καινούριους καταπληκτικούς αυτούς καναπέδες.
Τη πρώτη φορά που είχα κάτσει δε μπορούσε να με σηκώσει και αναγκάστηκε να μου αποκαλύψει πως υπήρχε παγωτό στην κατάψυξη. Ειλικρινά θα μπορούσα να πάρω άδεια και να κάθομαι συνέχεια εκεί για μέρες, με συνοδεία ταινιών ή άλλων λεπτομερειών. Αυτό που δεν έχω καταλάβει ακόμα είναι αφού έχει αυτούς τους καναπέδες γιατί χάλασε χρήματα για κρεβάτι ?
Όπως τρώγαμε σε κάποια στιγμή ο διπλανός μου απομάκρυνε τον κώλο του από το μαξιλάρι του καναπέ για να πλησιάσει το ποτήρι του. Γύρισε προς το μέρος μου, με κοίταξε και με τρομερά ήρεμη φωνή μου λέει «φυσικά έχεις δει τι έχεις κάνει ε?» και έφερε το κώλο του στην αρχική θέση. Στην αρχή δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, μιας και ο τόνος της φωνής του δεν είχε τα προσόντα να μου αποσπάσει τη προσοχή από τη μάχη πού έδινα με το σουβλάκι. Έχοντας μπουκώσει το στόμα μου τόσο ώστε να μη χωράει τίποτα άλλο αποφάσισα να δω τη μπορεί να έχω κάνει. Η μπλούζα, το παντελόνι μου και ο καναπές είχαν γεμίσει με ένα κίτρινο φωσφοριζέ υγρό, γνωστό και ως σάλτσα αλλά είμαι σίγουρος πως αν έσβηνα τις λάμπες του δωματίου με το φως που θα έβγαζε ο λεκές θα μπορούσα να διαβάσω βιβλίο. Αν και το δωμάτιο, λόγο του air-condition, ήταν αρκετά δροσερό ένιωσα σταγόνες ιδρώτα να κυλάνε στο πρόσωπό μου. Η έκταση του λεκέ ήταν τέτοιος ώστε ο ιδιοκτήτης του καναπέ δε θα σπαταλούσε μια σφαίρα όπλου πάνω μου. Θα μπορούσε άνετα να με περάσει από μηχανή του κιμά και μετά να βρει να μου κάνει κάτι που θα πονέσω πολύ. Πήρα ένα κομμάτι χαρτί κουζίνας που είχα δίπλα μου και σκούπισα το λεκέ στο καναπέ. Καθάρισε με το πρώτο πέρασμα και ήταν λες και δεν είχε συμβεί τίποτα σε αντίθεση με τα ρούχα μου.
Όταν είχε αγοράσει τους καναπέδες του είχαν πει ότι παρόλο που είναι δερμάτινοι ή κάτι σαν δέρμα το υλικό τους είναι τέτοιο ώστε να μη λερώνει. Με είχε ενημερώσει σχετικά και το ήξερα αλλά δε το είχαμε δει ποτέ σε πράξη και σίγουρα δεν είναι το πρώτο πράμα που θα δοκιμάσεις σε έναν καινούριο καναπέ.
Τελικά έκανα κάτι καλό. Ίσως θα μπορούσα να το θεωρήσω και ως την καλή μου πράξη της ημέρας. Βοήθησα να επιβεβαιώσουμε τα λόγια του πωλητή πως ο καναπές δε λερώνετε. Άμα πέσει κάτι καθαρίζει εύκολα και χωρίς σημάδια. Ένα crash-test που δε θα τολμούσε κάποιος να κάνει μόνος του και χαίρομαι αφάνταστα που το πέρασε!
Εξάλλου για αυτό είναι οι φίλοι… να βοηθάνε.
Τη πρώτη φορά που είχα κάτσει δε μπορούσε να με σηκώσει και αναγκάστηκε να μου αποκαλύψει πως υπήρχε παγωτό στην κατάψυξη. Ειλικρινά θα μπορούσα να πάρω άδεια και να κάθομαι συνέχεια εκεί για μέρες, με συνοδεία ταινιών ή άλλων λεπτομερειών. Αυτό που δεν έχω καταλάβει ακόμα είναι αφού έχει αυτούς τους καναπέδες γιατί χάλασε χρήματα για κρεβάτι ?
Όπως τρώγαμε σε κάποια στιγμή ο διπλανός μου απομάκρυνε τον κώλο του από το μαξιλάρι του καναπέ για να πλησιάσει το ποτήρι του. Γύρισε προς το μέρος μου, με κοίταξε και με τρομερά ήρεμη φωνή μου λέει «φυσικά έχεις δει τι έχεις κάνει ε?» και έφερε το κώλο του στην αρχική θέση. Στην αρχή δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, μιας και ο τόνος της φωνής του δεν είχε τα προσόντα να μου αποσπάσει τη προσοχή από τη μάχη πού έδινα με το σουβλάκι. Έχοντας μπουκώσει το στόμα μου τόσο ώστε να μη χωράει τίποτα άλλο αποφάσισα να δω τη μπορεί να έχω κάνει. Η μπλούζα, το παντελόνι μου και ο καναπές είχαν γεμίσει με ένα κίτρινο φωσφοριζέ υγρό, γνωστό και ως σάλτσα αλλά είμαι σίγουρος πως αν έσβηνα τις λάμπες του δωματίου με το φως που θα έβγαζε ο λεκές θα μπορούσα να διαβάσω βιβλίο. Αν και το δωμάτιο, λόγο του air-condition, ήταν αρκετά δροσερό ένιωσα σταγόνες ιδρώτα να κυλάνε στο πρόσωπό μου. Η έκταση του λεκέ ήταν τέτοιος ώστε ο ιδιοκτήτης του καναπέ δε θα σπαταλούσε μια σφαίρα όπλου πάνω μου. Θα μπορούσε άνετα να με περάσει από μηχανή του κιμά και μετά να βρει να μου κάνει κάτι που θα πονέσω πολύ. Πήρα ένα κομμάτι χαρτί κουζίνας που είχα δίπλα μου και σκούπισα το λεκέ στο καναπέ. Καθάρισε με το πρώτο πέρασμα και ήταν λες και δεν είχε συμβεί τίποτα σε αντίθεση με τα ρούχα μου.
Όταν είχε αγοράσει τους καναπέδες του είχαν πει ότι παρόλο που είναι δερμάτινοι ή κάτι σαν δέρμα το υλικό τους είναι τέτοιο ώστε να μη λερώνει. Με είχε ενημερώσει σχετικά και το ήξερα αλλά δε το είχαμε δει ποτέ σε πράξη και σίγουρα δεν είναι το πρώτο πράμα που θα δοκιμάσεις σε έναν καινούριο καναπέ.
Τελικά έκανα κάτι καλό. Ίσως θα μπορούσα να το θεωρήσω και ως την καλή μου πράξη της ημέρας. Βοήθησα να επιβεβαιώσουμε τα λόγια του πωλητή πως ο καναπές δε λερώνετε. Άμα πέσει κάτι καθαρίζει εύκολα και χωρίς σημάδια. Ένα crash-test που δε θα τολμούσε κάποιος να κάνει μόνος του και χαίρομαι αφάνταστα που το πέρασε!
Εξάλλου για αυτό είναι οι φίλοι… να βοηθάνε.
Δευτέρα, Ιουλίου 04, 2005
29/06/2005 Live at ΑΘΗΝΑ' LIVE (Ωδείο Φακανά)
Όταν γράφτηκα στα εργαστήρια του ωδείου ανέφεραν κάτι περί συναυλίας δεν έδωσα τη δέουσα σημασία και το θέμα ξεχάστηκε. Στα μέσα του εξαμήνου η τραγουδίστρια του group ανέφερε πως θα πρέπει να παίξουμε 3-4 τραγούδια στη συναυλία το καλοκαίρι, δε της δώσαμε τη δέουσα σημασία και πέρασε και αυτό. Περίπου μια βδομάδα πριν τη συναυλία ο δάσκαλος μας λέει, εφόσον πρώτα κατάφερε να κάνει το drummer να σταματήσει να κοπανάει τις μεμβράνες του, πως σε μια βδομάδα που θα γίνει η συναυλία θα παίξουμε τρία τραγούδια. Ώστε ήταν αλήθεια.
Καλά, του λέμε, τα δυο εντάξει τα παίζουμε συνέχεια το τρίτο ?
Θυμάστε ένα που είχαμε κάνει πρόβα στα πρώτα μαθήματα ?...
…και η ζωή κυλά ωραία.
Εκείνη τη μέρα πρέπει να κάναμε κάπου στις δυο ώρες πρόβα και στην επόμενη, έκτακτη συνάντηση, πάνω από δυο-μισή ώρες. Ήταν φοβερή εμπειρία. Καμία από αυτές τις πολύωρες πρόβες δε με κούρασε ούτε με έκανε να πω ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ! Το μόνο ήταν όταν μου ήρθε η κορυφαία ιδέα, μιας και είχε πολύ ζέστη και παίζοντας ιδρώνεις πολύ, να κάτσω μπροστά στο aircondition. Στην αρχή φάνηκε καταπληκτική ιδέα. Το χαλαρωτικό δροσερό αεράκι έκανε το δωμάτιο να δείχνει όαση. Μετά από κάποιο διάστημα αναρωτιόμουν γιατί ενώ παίζουμε αρκετή ώρα ασταμάτητα δεν αισθάνομαι τα δάκτυλα μου και τόσο ζεσταμένα. Αργότερα τα ένιωθα πως έπαιζαν με κάπως μειωμένες δυνατότητες και εγώ έπρεπε να καταβάλω αρκετή προσπάθεια για να διατηρήσω το ρυθμό. Με ένα zoom-out μπορούσες να δεις το θαλασσή χρώμα που επικρατούσε στο δέρμα μου καθώς και τους παγοκρυστάλλους που είχαν δημιουργηθεί σε διάφορα μέρη του σώματος μου. Άμα γυρνούσε κάποιος προς τον ενισχυτή θα έβλεπε και τη λευκή αρκούδα να τον χαιρετά κρατώντας τη coca-cola στο άλλο χέρι. Το κλείσαμε λοιπόν γιατί τα ναρκωτικά ήταν καραμέλες μπροστά του.
Και φτάσαμε στη μέρα μηδέν. Η οποία δε μπορώ να πω πως άρχισε με τις καλύτερες προϋποθέσεις μιας και την ώρα που θα έπρεπε να ξεκινούσα εργασία με χαρά για εμένα ήταν η αρχή της καινούριας μέρας. Ακολούθησε το πλατύ χαμόγελο με το άκουσμα του κελαηδίσματος των πουλιών έξω από το παράθυρο ενώ ταυτόχρονα γινόταν το χαρακτηριστικό τέντωμα του σώματος, το σταμάτημα της καρδιάς με το βλέμμα καρφωμένο στο ρολόι και η ανακούφιση του από πάνω ενώ τραβούσε το καζανάκι.
Άγχος σχετικό, ίσως και καθόλου μέχρι κάποιος να αρχίσει να ρωτάει ή να μιλάει με λεπτομέρειες για το θέμα. Είχα κανονίσει να πάω νωρίς δουλεία ώστε να ξεκουραστώ λίγο σπίτι και να πάω ωδείο για την τελευταία πρόβα που είχαμε κανονίσει. Σχέδιο το οποίο δε στέφτηκε με ιδιαίτερη επιτυχία.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο υπήρχε απίστευτη κίνηση στους δρόμους. Δεύτερη φορά σε μία μέρα. Μαζευτήκαμε, αν και λίγο πιο αργά από ότι κανονίσαμε, για τη πρόβα. Η οποία ομολογώ πως πήγε απίστευτα καλά. Ένα από τα κλασικά μας λάθη γίνονταν στο κλείσιμο του κομματιού. Σε αυτή τη πρόβα μαγέψαμε. Σε ένα κομμάτι μάλιστα ο drummer έκλεισε κάνοντας τα κόλπα του με τα ταμπούρλα και τα πιατίνια ενώ εμείς είχαμε να παίξουμε άλλα 12 μέτρα. Αν βλέπαμε να πέφτει πυρηνική βόμβα, το πιστεύω, θα είχαμε πιο χαλαρό βλέμμα.
Η ώρα πέρασε και ο κόσμος μαζεύτηκε. Αρχίζαμε πρώτοι. Το μοναδικό blues band που θα έπαιζε σε αυτή τη συναυλία. Έγινε η παρουσίαση από τον οικοδεσπότη και ανεβήκαμε στη σκηνή…
Μαγεία!
…το χειροκρότημα δήλωσε και το τέλος.
Στον κόσμο άρεσε πάρα πολύ.
Ο δάσκαλος κατάλαβε τα λάθη που έγιναν. Από ότι είπε δεν έχει γίνει ακόμα το τέλειο live. Το θέμα είναι να τα καταλαβαίνεις και να τα καλύπτεις το συντομότερο. Επίσης σίγουρα ήταν μια καλή εμπειρία και χρειάζεται περισσότερη δουλεία και βελτίωση.
Εγώ απογοητεύτηκα από την επίδοση μου.
Καλά, του λέμε, τα δυο εντάξει τα παίζουμε συνέχεια το τρίτο ?
Θυμάστε ένα που είχαμε κάνει πρόβα στα πρώτα μαθήματα ?...
…και η ζωή κυλά ωραία.
Εκείνη τη μέρα πρέπει να κάναμε κάπου στις δυο ώρες πρόβα και στην επόμενη, έκτακτη συνάντηση, πάνω από δυο-μισή ώρες. Ήταν φοβερή εμπειρία. Καμία από αυτές τις πολύωρες πρόβες δε με κούρασε ούτε με έκανε να πω ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ! Το μόνο ήταν όταν μου ήρθε η κορυφαία ιδέα, μιας και είχε πολύ ζέστη και παίζοντας ιδρώνεις πολύ, να κάτσω μπροστά στο aircondition. Στην αρχή φάνηκε καταπληκτική ιδέα. Το χαλαρωτικό δροσερό αεράκι έκανε το δωμάτιο να δείχνει όαση. Μετά από κάποιο διάστημα αναρωτιόμουν γιατί ενώ παίζουμε αρκετή ώρα ασταμάτητα δεν αισθάνομαι τα δάκτυλα μου και τόσο ζεσταμένα. Αργότερα τα ένιωθα πως έπαιζαν με κάπως μειωμένες δυνατότητες και εγώ έπρεπε να καταβάλω αρκετή προσπάθεια για να διατηρήσω το ρυθμό. Με ένα zoom-out μπορούσες να δεις το θαλασσή χρώμα που επικρατούσε στο δέρμα μου καθώς και τους παγοκρυστάλλους που είχαν δημιουργηθεί σε διάφορα μέρη του σώματος μου. Άμα γυρνούσε κάποιος προς τον ενισχυτή θα έβλεπε και τη λευκή αρκούδα να τον χαιρετά κρατώντας τη coca-cola στο άλλο χέρι. Το κλείσαμε λοιπόν γιατί τα ναρκωτικά ήταν καραμέλες μπροστά του.
Και φτάσαμε στη μέρα μηδέν. Η οποία δε μπορώ να πω πως άρχισε με τις καλύτερες προϋποθέσεις μιας και την ώρα που θα έπρεπε να ξεκινούσα εργασία με χαρά για εμένα ήταν η αρχή της καινούριας μέρας. Ακολούθησε το πλατύ χαμόγελο με το άκουσμα του κελαηδίσματος των πουλιών έξω από το παράθυρο ενώ ταυτόχρονα γινόταν το χαρακτηριστικό τέντωμα του σώματος, το σταμάτημα της καρδιάς με το βλέμμα καρφωμένο στο ρολόι και η ανακούφιση του από πάνω ενώ τραβούσε το καζανάκι.
Άγχος σχετικό, ίσως και καθόλου μέχρι κάποιος να αρχίσει να ρωτάει ή να μιλάει με λεπτομέρειες για το θέμα. Είχα κανονίσει να πάω νωρίς δουλεία ώστε να ξεκουραστώ λίγο σπίτι και να πάω ωδείο για την τελευταία πρόβα που είχαμε κανονίσει. Σχέδιο το οποίο δε στέφτηκε με ιδιαίτερη επιτυχία.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο υπήρχε απίστευτη κίνηση στους δρόμους. Δεύτερη φορά σε μία μέρα. Μαζευτήκαμε, αν και λίγο πιο αργά από ότι κανονίσαμε, για τη πρόβα. Η οποία ομολογώ πως πήγε απίστευτα καλά. Ένα από τα κλασικά μας λάθη γίνονταν στο κλείσιμο του κομματιού. Σε αυτή τη πρόβα μαγέψαμε. Σε ένα κομμάτι μάλιστα ο drummer έκλεισε κάνοντας τα κόλπα του με τα ταμπούρλα και τα πιατίνια ενώ εμείς είχαμε να παίξουμε άλλα 12 μέτρα. Αν βλέπαμε να πέφτει πυρηνική βόμβα, το πιστεύω, θα είχαμε πιο χαλαρό βλέμμα.
Η ώρα πέρασε και ο κόσμος μαζεύτηκε. Αρχίζαμε πρώτοι. Το μοναδικό blues band που θα έπαιζε σε αυτή τη συναυλία. Έγινε η παρουσίαση από τον οικοδεσπότη και ανεβήκαμε στη σκηνή…
Μαγεία!
…το χειροκρότημα δήλωσε και το τέλος.
Στον κόσμο άρεσε πάρα πολύ.
Ο δάσκαλος κατάλαβε τα λάθη που έγιναν. Από ότι είπε δεν έχει γίνει ακόμα το τέλειο live. Το θέμα είναι να τα καταλαβαίνεις και να τα καλύπτεις το συντομότερο. Επίσης σίγουρα ήταν μια καλή εμπειρία και χρειάζεται περισσότερη δουλεία και βελτίωση.
Εγώ απογοητεύτηκα από την επίδοση μου.
Σάββατο, Ιουλίου 02, 2005
War Of The Worlds
Μια πάρα πολύ καλή ταινία! Μεταφορά από το βιβλίο του H.G. Wells και ουσιαστικά επανέκδοση παλαιότερης μεταφοράς, εννοείται με απίστευτα καλύτερα οπτικά εφέ και ήχο. Οι κακοί, εξωγήινοι αυτή τη φορά, κάνουν επίθεση στους καλούς, ανθρώπους. Έχουν μελετήσει καλά τι θα κάνουν και είναι αδίστακτοι. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να σου περάσει πάρα πολύ καλά το συναίσθημα του ηττημένου, του πολιτισμού που δε καταφέρνει να κάνει τίποτα για να σωθεί από την εξαφάνισή του. Του ανθρώπου που τρέχει αλλά δε μπορεί να κρυφτεί πουθενά. Του φόβου και του θανάτου που παραμονεύει συνεχώς. Όταν ξαφνικά …
Ομολογώ πως βλέποντας τη ταινία, και σκεπτόμενος πως αύριο θα μπορούσε να γίνει κάτι αντίστοιχο, είμαι σίγουρος πως οι αντιδράσεις πανικού δε θα διέφεραν και πάρα πολύ από τη πραγματικότητα. Αλλά το ερώτημα παραμένει, θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι ? Αν όντως μας παρακολουθούν, μήπως μελετάνε ακόμα και τις ταινίες μας και βλέπουν πιθανά σενάρια προβλημάτων και ψάχνουν για τις λύσεις τους ? Προλαβαίνω να φάω ένα παγωτό ή θα λιώσει από τη ζέστη ?
Ομολογώ πως βλέποντας τη ταινία, και σκεπτόμενος πως αύριο θα μπορούσε να γίνει κάτι αντίστοιχο, είμαι σίγουρος πως οι αντιδράσεις πανικού δε θα διέφεραν και πάρα πολύ από τη πραγματικότητα. Αλλά το ερώτημα παραμένει, θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι ? Αν όντως μας παρακολουθούν, μήπως μελετάνε ακόμα και τις ταινίες μας και βλέπουν πιθανά σενάρια προβλημάτων και ψάχνουν για τις λύσεις τους ? Προλαβαίνω να φάω ένα παγωτό ή θα λιώσει από τη ζέστη ?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Psychos κολυμβητηρίου!
Θεωρώ αρκετά λογικό το πρωί που ξυπνάς κ ετοιμάζεσαι για το κολυμβητήριο, να φορέσεις το μαγιό σου, αντί το εσώρουχο, ώστε μετά να βγάλεις α...