Κυριακή, Ιουνίου 17, 2007

More than meets the eye

Το είχα αποφασίσει. Θα πήγαινα να το δω. Είχε βγει στους κινηματογράφους από τις 12 του μηνός σήμερα είχε 16 και το θεωρούσα απαράδεκτο να μην έχω πάει να το δω ακόμα.
Έτσι άρχισε η ενημέρωση του λαού. "Σήμερα κατά τις 21:00 - 22:00, αναλόγως από το την ώρα της παράστασης, έχει Transformers". Κάποιοι είπαν πως θα έρθουν μόλις το άκουσαν άλλοι είχαν κανονίσει και ορισμένοι χρειάστηκαν να τους πείσω. Σε μερικούς δεν έπιασε ούτε αυτό.

Επόμενο θέμα, τα εισιτήρια. Θα τα κλείσουμε από νωρίς; Θα πάμε χύμα στο κύμα και ότι βρούμε; Το πρόβλημα λύθηκε γρήγορα, όλοι συμφώνησαν να τα κλείσει από νωρίς ο μαλάκας. Δηλαδή εγώ.

Ξεκινάω την αναζήτηση για το τι ώρα έχει παράσταση. Δε βρίσκω πουθενά τίποτα. Δεν είναι δυνατόν, σκέφτομαι.. αρκετά δυνατά και με τη συνοδεία ορισμένων επιθέτων που δε θα ήθελα να αναφέρω, έπαιξαν την ταινία για μια βδομάδα δε πούλησε και την απέσυραν από τις αίθουσες; Θυμήθηκα αρκετά χρόνια πίσω που περίμενα πως και πως να δω την καινούρια ταινία Star Trek και στην ελλάδα παίχτηκε σε 2-3 "παρακμιακά" cinema για μια βδομάδα και τέλος. Ούτε που είχε ακουστεί. Ήταν άλλο ένα τουβλάκι στις παιδικές τραυματικές εμπειρίες μου που με οδήγησε στο να.. έπρεπε να βρω κάποια διαφήμιση της ταινίας για να βεβαιωθώ πως θυμάμαι σωστά την ημερομηνία. Και βρήκα! Και είχα δίκιο! Η ταινία θα κυκλοφορούσε στις δώδεκα!
Δώδεκα Ιουλίου..
Εκείνη η στιγμή ήταν σαν να είμαι μόνος μου στη μέση μιας ερήμου, να κρατάω ένα τρύπιο φλασκί με νερό και να θέλω να φωνάξω αλλά ο λαιμός μου να έχει ξεραθεί και να μη μπορώ.

Βέβαια, από την άλλη... Πέμπτη βγήκε το fantastic 4... μμμ δε νομίζω να πειράξει κανέναν μια μικρή αλλαγή σχεδίου.

Πέμπτη, Ιουνίου 07, 2007

The day after tomorrow

Πριν από κάμποσο καιρό και κατά τη διάρκεια της επιστροφής μου σπίτι δημιουργούσα ατελείωτα κείμενα, στο μυαλό μου, που ήθελα να σηκώσω στο blog. Τα κείμενα αυτά ήταν ελαφρός υβριστικά Από πολύ έως πάρα πολύ θα έλεγα. Το θέμα τους οι πορείες.

Οι άνθρωποι ήθελαν να διαμαρτυρηθούν Να δείξουν την αντίθεσή τους με τις αποφάσεις κάποιων άλλων. Να ακουστούν και να ληφθούν μέτρα. Ως τώρα όλα καλά. Τι λύση βρήκαν; Να κλείσουν τους πιο κεντρικούς δρόμους της Αθήνας.
Εμένα δε με έκαναν να κάτσω να τους ακούσω στο τι είχαν να πουν. Ίσα ίσα έκλεισα τα αυτιά μου. Ο λόγος ήταν ότι μετά από τουλάχιστον 8 ώρες εργασίας χρειαζόμουν 3 ώρες να καταφέρω να πάω σπίτι μου.

Όπως έγραψα και παραπάνω, δε θεωρώ κακό κάποιος να διαμαρτυρηθεί και να απαιτήσει να αλλάξει κάτι που δεν του αρέσει. Απλά θέλω να πιστεύω πως ο άνθρωπος εξελίσσεστε και δεχόμενοι την εξέλιξή του κάποια, αν όχι όλα, τα πράγματα πρέπει να συμβαδίζουν με την εποχή του.

Κάποτε όταν κάποιος κοιμόταν με την γυναίκα σου, τον χαστούκιζες με το γάντι και ξιφομαχούσατε μέχρι θανάτου. Τώρα τον πλακώνεις στα μπουνίδια και στο μέλλον θα πηγαίνετε για καφέ να σου πει αν του άρεσε.

Βέβαια, το ότι μια μάζα ανθρώπων διαφωνεί και διαμαρτύρεται για κάποιες αποφάσεις, συνήθως τυχαίνει να είναι του κράτους, δε σημαίνει πως οι άλλοι είναι αναγκασμένοι να αλλάξουν. Είναι σαν τον διάλογο, γίνεται για να εκφράσεις την άποψη σου και όχι για την επιβάλεις.
Έχω βαρεθεί να βλέπω να γίνονται τόσες πολλές πορείες λόγο των αποφάσεων που βγάζουν οι πολιτικοί που στο κάτω κάτω εμείς τους επιλέξαμε να μας εκπροσωπούν. Αν δε μας αρέσουν ο καλύτερος τρόπος είναι η ψήφος μας. Αλλά 29 χρόνια σε αυτόν το πλανήτη αυτό που βλέπω είναι να επιλέγουμε τα ίδια άτομα κάθε φορά και μετά να ξεκινάνε οι ανούσιες πορείες.

Οι πορείες στους δρόμους είναι ένας τρόπος διαμαρτυρίας που εφάρμοζαν οι παππούδες μας. Είναι κάτι το απαρχαιωμένο Πιστεύω πως σήμερα το συνεχίζουν επειδή δε ξέρουν να κάνουν κάτι άλλο, δεν έχουν φαντασία συν ότι κάνουν τη βόλτα τους. Δεν ξέρω αν θα τους ακούσει κάποιος αλλά σίγουρα θα καταλήξουν να πλακώνονται με την αστυνομία... μα κάθε φορά;

Μπράβο στα παιδιά που ξεκίνησαν αυτό http://giatinamalia-blog.blogspot.com/.
Δεν είναι ο μόνος τρόπος αλλά είναι ένας τρόπος.

Αυτό που δε ξέρω αν θα αλλάξει ποτέ είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανθρώπων να αντιδρούν καθυστερημένα. Πρώτα εξαφανίζουμε τις φάλαινες και μετά βγάζουμε μέτρα για να σταματήσουν να τις κυνηγάνε, κόβουμε και καίμε τα δάση και μετά διαδηλώνουμε για την προστασία τους, πρέπει πρώτα να πεθάνει η Αμαλία, και η κάθε Αμαλία, και μετά να διαμαρτυρηθούμε για την ιατρική περίθαλψη.
Το θετικό είναι πως τουλάχιστον αντιδρούμε.

Psychos κολυμβητηρίου!

Θεωρώ αρκετά λογικό το πρωί που ξυπνάς κ ετοιμάζεσαι για το κολυμβητήριο, να φορέσεις το μαγιό σου, αντί το εσώρουχο, ώστε μετά να βγάλεις α...