Κυριακή, Ιουνίου 29, 2008

München

Κάπου μέσα στο Μάιο μας ανακοινώθηκε πως θα πηγαίναμε στο Μόναχο για εκπαίδευση μια εβδομάδα. Μετά από περίπου 20 χρόνια και κάτι ψηλά θα ξανάπέρναγα τα σύνορα της χώρας να δω κάτι διαφορετικό. Αν και δεν το έδειχνα ήμουν αρκετά ενθουσιασμένος. 

Η πτήση ήταν Κυριακή ξημερώματα. Σάββατο βραδάκι πέταξα μερικά πράγματα στη βαλίτσα και μετά ήρθε ο χαβαλές, που θα πετούσαμε μαζί, να παίξουμε xbox μέχρι να φύγουμε για αεροδρόμιο. Εκεί θα συναντούσαμε και τη γρινίαρα. Η οποία λόγο λάθος συνεννόησης, μαζί μου, μας περίμενε 1 ώρα στις αναχωρήσεις.

Στη πτήση έχω την εντύπωση πως τα γέλια μας ακουγόντουσαν σε όλο το αεροπλάνο. Ίσως αν κάποιος μπορούσε να κάνει zoom out από το αεροσκάφος να συνέχιζε να τα ακούει. Ήμασταν λες και μας είχε ρίξει κάποιος στη χύτρα του γέλιου.
Από τα highlight της πτήσης ήταν η γρινιάρα. Η οποία φοβόταν την απογείωση. Όταν το αεροπλάνο απογειώθηκε και άρχισε να παίρνει κλήση για να φτιάξει την πορεία του,  σφίγγει  τα χέρια της καρέκλας της και τσιρίζει: "ΜΑΛΑΚΑ ΣΤΡΙΒΕΙ!"

Για το Μόναχο δε ξέρω από πού να ξεκινήσω. Είναι μια πόλη που φιλοξενεί περίπου 1.5 εκατομμύρια κατοίκους και η ατμόσφαιρα είναι πεντακάθαρη. Παντού υπήρχε πράσινο. Λες και έχεις πάει διακοπές στα Δελαπορτάτα. Στους δρόμους υπήρχαν σχετικά λίγα αυτοκίνητα. Ο λόγος είναι το τεράστιο δίκτυο υπογείου σιδηροδρόμου, τα τρένα, τα λεωφορεία και το τραμ που καλύπτουν όλη την πόλη, χωρίς καμία υπερβολή. Να σημειώσω και την λεπτομέρεια πως παντού υπήρχαν ποδηλατοδρόμοι. Αν έχεις όλα αυτά γιατί να πάρεις αυτοκίνητο;

Να πω και αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση. 
Στη Γερμανία δεν υπάρχει όριο ταχύτητας για τα αυτοκίνητα. Αλλά ο πεζός και τα ποδήλατά έχουν προτεραιότητά όταν διασχίζουν το δρόμο. Δεν αναφέρομαι σε κεντρικούς δρόμους ή αν υπάρχουν φανάρια. Κανένας ντόπιος δεν κοιτούσε αν έρχεται αμάξι για να περάσει. Τα αυτοκίνητά απλά σταματούσαν, χωρίς να κορνάρουν και να εκνευρίζονται. Μια-δυο φορές που τους αφήσαμε να περάσουν μας είπαν και ευχαριστώ. Όπως ακριβώς συμβαίνει και εδώ... ΝΟΤ.
Και επιτέλους είδα στα λεωφορεία και στον υπόγειο σιδηρόδρομο να περιμένουν πρώτα να βγουν από τα βαγόνια και μετά να πάνε να μπούνε μέσα οι άλλοι. Πόσο μυαλό ή τι εκπαίδευση χρειάζεται για να το εφαρμόσουν και εδώ τα ζώα!?  

Τα κτίρια μέσα στην πόλη πολύ όμορφα και σχεδόν όλα διακοσμημένα. Είτε με ζωγραφιές, είτε με αγάλματα και οικόσημα. Άσχετα αν το κτίριο ήταν μουσείο, σπίτι ή μπυραρία.
Στην αρχή τα βγάζαμε φωτογραφία όλα μέχρι που καταλάβαμε πως δεν κοιτάμε κάτι ιδιαίτερο. Απλά έτσι είναι η πόλη. Και όλα μέσα στο πράσινο.  

Το φαγητό όπου και να κάτσαμε ήταν χορταστικό, πεντανόστιμο και σε λογικές τιμές. Αυτά που εκτίμησα περισσότερο ήταν τα λευκά λουκάνικα με τη γλυκιά σάλτσα και την περίεργη πατάτα σε συνδυασμό με την weiß(λευκή) μπύρα. Γενικότερα η μπύρα ήταν αρκετά φτηνή. Ήταν πιο οικονομικό να πίνεις μπύρα παρά νερό, όσο απίστευτο και αν ακούγετε. Πράγμα το οποίο και ακολουθήσαμε.

Αυτό το οποίο με ενόχλησε ελαφρός ήταν το γεγονός πως τα πάντα ήταν στα γερμανικά! Δρομολόγια υπόγειου, προειδοποιητικές πινακίδες, μνημεία ακόμα και μέσα στο μουσείο είχε πέντε κατεβατά στα γερμανικά και τρεις γραμμές στα αγγλικά. Στην τηλεόραση εννοείτε πως τα πάντα ήταν μεταγλωττισμένα. Εκτός από κάτι ελεεινά αμερικάνικα reality show που έδειχνε το Mtv. 
Το φοβερό ήταν την πρώτη μέρα που πήγαμε σε ένα εστιατόριο και ζητήσαμε κατάλογο για να παραγγείλουμε. Guess what... όλα στα γερμανικά. Ευτυχώς η σερβιτόρα ήταν εξυπηρετικότατη και καταφέραμε να φάμε. Να σκάσουμε για την ακρίβεια.


Όπως και να έχει η παρέα ήταν φοβερή, το μέρος κορυφαίο και ο χαβαλές ατελείωτος. Όλα αυτά βοήθησαν ελαφρός να γίνει πιο ομαλή η μετάβαση μου στα 30άντα :)

Το ταξίδι αυτό θα μπορούσε να πει κανείς πως με ωρίμασε... ΝΟΤ!


Μόναχο, 15 - 22 Ιουνίου 2008

Τρίτη, Ιουνίου 10, 2008

Σεισμοί και πλημμύρες

Έχουμε ένα συνάδελφο στη δουλεία που τον τελευταίο καιρό δεν είναι να αφήσεις ποτήρι με νερό κοντά του. Θα βρει κάποιον τρόπο να το σκουντήσει κατά λάθος και να πλημμυρίσει τον χώρο.

Σήμερα έκανε το θεϊκό. Είχε αγοράσει ένα χυμό. Τον ανακίνησε πριν τον ανοίξει, όπως λένε και οι οδηγίες χρήσης του κουτιού. Τον άνοιξε και τον ανακίνησε ξανά, θεωρώντας πως δεν είχε κάνει καλή δουλειά νωρίτερα.   

Αν ο χυμός ήταν βυσσινάδα θα μπορούσαμε να βάλουμε γύρω από το γραφείο του την κορδέλα που λέει «crime scene do not cross».

Psychos κολυμβητηρίου!

Θεωρώ αρκετά λογικό το πρωί που ξυπνάς κ ετοιμάζεσαι για το κολυμβητήριο, να φορέσεις το μαγιό σου, αντί το εσώρουχο, ώστε μετά να βγάλεις α...