T.G.I.F.

Κατά τις 14:00 με ενημέρωσαν πως θα έρθει τεχνικός να αντικαταστήσει το προβληματικό εξάρτημα ενός από τα μηχανήματα μας.
Στις 16:00 με καλεί ο τεχνικός και με ενημερώνει πως σε λίγο θα ξεκινήσει να έρθει και μέχρι τι ώρα θα υπάρχει κάποιος στην εταιρία. Μέχρι τις 19:00, τελευταία βάρδια, θα ήμουν εγώ. Στο επόμενο τηλεφώνημα του ρωτούσε τι θα γινόταν αν η εργασία ξεπερνούσε την ώρα που σχολούσα. Όχι, δε θα τον έδιωχνα, θα καθόμουν μέχρι να τελειώσει. Στο κάτω κάτω μου έχει ξανατύχει παρόμοιο πρόβλημα και ο τεχνικός που είχε έρθει τότε το είχε ξεπετάξει σε 20 λεπτά. Μία που του έδειξα το προβληματικό μηχάνημα και μία που μου είπε πως τελείωσε.
Όταν το ρολόι έδειξε 18:30 ακούστηκε το κουδούνι. Ωραία αρχίζουμε.
Μου εξιστορεί το ταξίδι που έκανε και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μέχρι να φτάσει. Αδιάφορο.
Τον βάζω στο CPU Room. Ένα δωμάτιο που έχει τρία πράγματα. Πολλά μηχανήματα, πολύ θόρυβο από τα μηχανήματα και πολύ κρύο για να μην υπερθερμαίνονται τα μηχανήματα. Του εξηγώ το πρόβλημα και ξεκινάει.
Ακουμπάει τον server, κάτι σαν τα γνωστά σε όλους PC αλλά καμία σχέση, σε ένα τραπέζι, βγάζει την μια και μοναδική βίδα που είχε και τραβάει να βγάλει το καπάκι. Κανένα αποτέλεσμα. Το ξανατραβά, το σπρώχνει, ξαπλώνει πάνω του αλλά τίποτα. Ψυχραιμότατος ανοίγει το laptop, κάτι σαν τον server αλλά καμία σχέση, και αρχίζει να ψαχουλεύει. Βρίσκει ένα manual, πιστεύω το «πώς να ανοίξετε ένα κουτί… for dummies», όπου εκτός από τις φωτογραφίες διάβασε και το αναλυτικό κείμενο για το πώς ανοίγει το κουτί. Έπειτα με δυο κινήσεις το κουτί άνοιξε. Εκεί με κοιτάει και μου λέει «το ήξερα, απλό ήταν».

«Oh!-My!-God!»… «Chandler Bing!» όπως θα έλεγε και η Janice.

Αυτό ήταν το εύκολο μέρος. Ακολουθούσε το να βγάλει καμιά εικοσαριά βίδες και να αφαιρέσει κάποια εξαρτήματα ακόμα, όλα βήμα βήμα σύμφωνα με το τι έγραφε το manual.
Η ώρα είχε πάει 20:30. Η αλλαγή είχε γίνει και ήταν στο «Βήμα 10.678: Τοποθετήστε τις βίδες εκεί από όπου τις βγάλατε». Πάνω που ήταν έτοιμος να πει «τέλος» ακούγονται τα βιολιά του psycho. Είχε περισσέψει μια βιδούλα πάνω στο τραπέζι.
Ήθελα να σπάσω τον τοίχο, να βγω στο μπαλκόνι και να φωνάξω «ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΕΜΕΝΑ?!?» αλλά δεν έχουμε μπαλκόνι.
Περιττό να αναφέρω πως πήρε το πονηρό του ύφος και κοιτούσε μια το server και μια το manual για να λύσει το μυστήριο. Ήμουνα έτοιμος να του πω να την πετάξουμε αλλά με πρόλαβε. Βρήκε το λάθος στις δυο εικόνες. Χαμογελάει και λέει:
«Όποιος βιάζεται σκοντάφτει»

Ακολουθούσε να δούμε αν με αυτά που αλλάξαμε το μηχάνημα λειτουργεί κανονικά. Έπρεπε να τρέξουμε ένα διαγνωστικό πρόγραμμα.
Θα μας πάρει πολύ αυτό; Τον ρώτησα.
Πατάει το enter για να ξεκινήσει και μου απαντάει πως συνήθως διαρκεί κάπου στις 4 ώρες *καρδιακό* αλλά αυτό θα μας πάρει λιγότερο από το τον μισό χρόνο *εγκεφαλικό*. Αυτός έζησε, εγώ δε μπήκα φυλακή και το πρόγραμμα τελείωσε σε 10 λεπτά.
Φεύγοντας, είχε πάει 21:10, λέει αστειευόμενος «και ελπίζω να μη ξαναχρειαστώ»
Έριξα ένα κοφτό γελάκι και έκλεισα την πόρτα…

…και όλα αυτά επειδή πριν κάτι χιλιάδες χρόνια κάποιος μαλάκας κρύωνε και ανακάλυψε τη φωτιά.