ξέσπασμα...

Δε μπορώ να κρατηθώ, θα το πω!

Πριν από κάμποσα χρόνια μας ζητήθηκε από το εμπορικό τμήμα να ξυρίσουμε τα πόδια μιας γάτας και να μη ξαναβγάλει τρίχωμα.
Πήραμε μια από της γάτες και πειραματιστήκαμε πάνω της. Το αποτέλεσμα ήταν να μην είναι εφικτό κάτι τέτοιο. Το αναλύσαμε σε αυτόν που το ζήτησε και το θέμα έκλεισε.

Μερικά χρόνια μετά που ο άνθρωπος των πωλήσεων άλλαξε η γνώση χάθηκε και ερωτηθήκαμε ξανά αν είναι εφικτό να ξυρίσουμε τα πόδια της γάτας και το τρίχωμα να μη ξαναβγεί.
Προωθήθηκε η απάντηση που είχε δοθεί την πρώτη φορά και έκλεισε ξανά το θέμα.

Ένα χρόνο αργότερα άλλαξε ξανά ο άνθρωπος από τις πωλήσεις και ξύπνησε ξανά η ίδια απορία. Έγινε πάλι η ίδια ερώτηση, προωθήθηκε η απάντηση και έκλεισε για ακόμα μια φορά το θέμα.

Μερικά χρόνια αργότερα και μετά από αρκετές αλλαγές στο ανθρώπινο, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, δυναμικό της εταιρείας ήρθε το εξής αίτημα από το τμήμα που ασχολείται με τους σκύλους .
Πρόκειται να δηλώσουν συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό που ξυρίζουν γάτες και δεν ξαναβγάζουν τρίχωμα, να επιβεβαιώσουμε πως μπορούμε να το κάνουμε.
Η απάντηση μας ήταν πως όπως έχει απαντηθεί και παλαιότερα δεν είναι εφικτό κάτι τέτοιο.
Ζήτησαν να το διερευνήσουμε ξανά.
Τονίσαμε πως η μοριακή δομή της γάτας όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει υποστεί αλλαγές που θα δικαιολογούσαν κάτι διαφορετικό από αυτό που γνωρίζουμε.
Εκείνη την περίοδο μέσα σε όλες τις αλλαγές μας έφεραν και καινούριο προϊστάμενο στο τμήμα. Το μάτι του έπεσε στο συγκεκριμένο αίτημα και ζήτησε να το διερευνήσουμε. Του εξήγησα όλο το ιστορικό και τον λόγο που δεν έχει νόημα να χάσουμε χρόνο από πιο σημαντικά πράγματα. Μου έκανε νόημα πως το κατανοεί όλο αυτό αλλά να το δούμε ξανά από την αρχή.
Για έναν περίεργο (ΝΟΤ) λόγο την διερεύνηση την ανέλαβε ένας πρώην συνάδελφος του καινούριου προϊστάμενου μαζί με έναν από το τμήμα των σκύλων.
Τέσσερις μήνες μετά ήρθε η ενημέρωση πως μετά από πολλές δοκιμές διαπιστώθηκε πως είναι αδύνατο να ξυρίσουν μια γάτα και να μη ξαναβγεί το τρίχωμα της.

ΕΛΑ ΡΕ, ΣΟΒΑΡΑ?!

...2011

Αυτό που βλέπω είναι πως ζούμε μια υπέροχη εποχή εξερεύνησης, ανακαλύψεων και αλλαγών τόσο σε τομείς της τεχνολογίας και εφαρμογής της στην καθημερινότητα όσο και στη μελέτη του περιβάλλοντος που ζούμε.
Αλλά το πιο άχρηστο πράγμα που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος έχει καταφέρει να το σκεπάσει και να βλέπουμε μόνο ένα άσχημο και μίζερο σεντόνι.

Validation

Από τα πιο όμορφα ταινιάκια μικρού μήκους που έχω δει.

Μακαρόνια

Κάθε φορά που μαγειρεύω μακαρόνια γελάω γιατί μου έρχεται στο μυαλό (το κενό πίσω από τη μύτη μου) ένα μάθημα χημείας στο φροντιστήριο.

Ήμασταν στο κεφάλαιο που μαθαίναμε για τα διαλύματα και ο δάσκαλος κάποια στιγμή μας έφερε σαν παράδειγμα τα μακαρόνια και συγκεκριμένα ρωτάει:
- "Ποιος ξέρει γιατί ανακατεύουμε τα μακαρόνια;"
Η αντίδραση μου ήταν άμεση. Μόλις η ερώτηση έφτασε στο αυτί σηκώθηκε το χέρι, κάτι σαν το σφυράκι στο πόδι. Εξάλλου ποιος άλλος θα το γνώριζε εκτός από εμένα που είχα ήδη μια καλή εμπειρία στη μαγειρική;
Μαγεμένος ο δάσκαλος από τον ενθουσιασμό και τη σιγουριά στο βλέμμα μου, κάνει νόημα να απαντήσω.
- "Για να μη κολλήσουν!"

Δεν τους έμεινε άντερο στην αίθουσα από τα γέλια και προφανώς δεν ήταν η απάντηση που περίμενε ο δάσκαλος.

Moments to remember

Τον τελευταίο καιρό είχε φαγωθεί μια φίλη, κολλημένη με τον Harry Potter, να πάμε να δούμε την τελευταία ταινία μόλις βγει.
Δεν είχα καθόλου όρεξη να το δω. Χαμένος χρόνος. Εκτός από τις 2 πρώτες ταινίες (αν θυμάμαι καλά) τις άλλες τις βαριόμουνα. Εκτός των άλλων με είχε ξενερώσει το σκηνικό με τα ραβδάκια. Δώσε στο λαό ράβδους ή ας βγαίνει η ενέργεια από τα δάκτυλά τους… κινέζικα ξυλάκια βρήκε? Το βασικότερο πρόβλημα ήταν πως στο Deathly Hallows: Part 1 περίμενα πως και πώς να τελειώσει το μαρτύριο (ταινία). Μπορεί στο βιβλίο να είχε πολύ καλή περιγραφή των συναισθημάτων (lucky guess) που υπήρχαν αλλά στην ταινία καμία σχέση.
Οπότε είχα πάει πολύ αρνητικά προκατειλημμένος απλά και μόνο για να δούμε πια αυτό το φινάλε (σίγουρος πως πεθάνει και θα ηρεμίσουμε).

Σε μια σκηνή της ταινίας είχε ένα μονόλογο του «κακού» όπου πρόσεξα πως μιλούσε πολύ αρρργγγαααά. Σε άλλο σημείο της ταινίας ένας άλλος από την ομάδα των «κακών» ξεκίνησε να μιλάει και του πήρε 3 χρόνια να πει δυο λέξεις. Κάπου εκεί γύρισα στον διπλανό μου και του έκανα την παρατήρηση πως όποιος μιλάει αργά είναι «κακός», στην περίπτωση που είχε μπερδευτεί.
Όταν σε κάποια στιγμή ήρθε το τελειωτικό χτύπημα. Οι δύο προηγούμενοι ξεκίνησαν έναν διάλογο που όπως πρόλαβα να πω πριν πεθάνω, από τα γέλια, ήταν ο πιο αργός διάλογος στην ιστορία του κινηματογράφου! Δυστυχώς δεν γέλασα δυνατά για να ξεδώσω και να λήξει με μερικά καντήλια από τους τριγύρω. Στην προσπάθεια μου να πνίξω το γέλιο έβγαινε ένας συνεχόμενος ήχος σαν να σφάζουν φιμωμένο γουρούνι. Έριξα μια ματιά στον διπλανό μου με την ελπίδα να με κοιτάει με αυστηρό βλέμμα ώστε να σοβαρευτώ. Προσπαθούσε να σταματήσει τα δάκρυα από τα γέλια.

Ναι, έχετε δίκιο αν με βρίζετε επειδή κάτι τέτοια άτομα συνήθως χαλάνε τις ταινίες στον κινηματογράφο αλλά... ήταν μια από αυτές τις στιγμές.

What if...

Αν ήμουνα από έναν άλλο πλανήτη και έκοβα βόλτες με το διαστημόπλοιο του πατέρα μου κοντά στον μπλε πλανήτη, θα πλησίαζα και θα έστηνα "αυτί" να ακούσω τι συμβαίνει.
Θα μάθαινα για φτώχια, πείνα, έλλειψη νερού σε έναν πλανήτη γεμάτο από αυτό, μπεζ πλάσματα που εκμεταλλεύονται το ένα το άλλο, συμπλοκές μεταξύ τους που καταλήγουν σε κόκκινες λίμνες, ασυνεννοησία σε κοινά προβλήματα, δολοφονία άλλων ειδών ζωής στον πλανήτη, καταστροφή του πλανήτη από τους ίδιους...
Θα διακτίνιζα στο σκάφος μου να δοκιμάσω ένα μπουκάλι από την πολύ διαφημιζόμενη coca cola, εφόσον πρώτα θα το είχα αδειάσει από το αηδιαστικό μαύρο υγρό.
Έπειτα θα έβγαζα τον συρρικνωτή πλανητών τσέπης από το μπουφάν μου και θα άλλαζα το μέγεθος του πλανήτη σε ανάλογο με μιας μπίλιας. Με τα δυο μου δάκτυλα θα τον πίεζα τόσο ώστε να γίνει θρύψαλα. Ύστερα θα πέταγα τις σκόνες στον ήλιο για να χαθεί κάθε ιδέα σκουπιδιού.
Μια χαψιά την τελευταία μπουκιά μπουκαλιού και σφαίρα για σπίτι να προλάβω να βγάλω τη γιαγιά βόλτα για κατούρημα.

Cool Playmobil Product

via thinkgeek.com

Where the smurf are?

smurf happens!

Party Is Here!

Χθες είχα πάει στο πάρτι γενεθλίων ενός ανιψιού. Έκλεισε τον πρώτο χρόνο ζωής σε αυτόν τον πλανήτη. Θα σταθώ σε κάποιες εικόνες που μου φάνηκαν πολύ αστείες.

Κατ' αρχήν πρέπει να αναφέρω, καθαρά για λόγους καταγραφής, πως κατάφερα να δέσω το πρώτο μου μπαλόνι! Πρέπει να μου πήρε κανένα 10λεπτο +/- 5 λεπτά.

Σε κάποια στιγμή, τέλειος τυχαία, είχαν καθίσει από τη μια μεριά του σαλονιού όλα τα κοριτσάκια και από την άλλη όλα τα αγοράκια. Αναμνήσεις του στιλ κάστρα και πολιορκητές (αυτά τα spam mails που στέλνουν κάθε τόσο για να σου θυμίσουν διάφορα).

Το τελευταίο ήταν όταν ο μικρός είχε πάει για ύπνο. Εννοώ πως τον πήγαν γιατί ο ίδιος μάλλον προτιμούσε να σαλιώνει παιχνίδια. Οι περισσότεροι είχαν φύγει και οι τελευταίοι ήμασταν αραγμένοι και χαλαροί στο σαλόνι γύρω από το τραπεζάκι. Όταν ο ένας από την παρέα πιάνει ένα μπαλόνι και το πετάει στον απέναντι του. Εκεί ξεκίνησε ένα παιχνίδι "μη πέσει το μπαλόνι" που συμμετείχαν όλοι εκτός από την μικρή ανιψιά που δεν είχε καταλάβει τίποτα. Ήταν αφοσιωμένη στο παιχνίδι της στο ipod.

Ξέχασα και τον πιτσιρικά που έτρεχε μέσα στο σπίτι με μια πάνα στο κεφάλι!

Tron - Buzz enters the Grid

by iamclu