Τετάρτη, Δεκεμβρίου 14, 2005

Τι θα παίξουμε;

Κάθομαι στον υπολογιστή. Τον κοιτάω που με κοιτάει που τον κοιτάω. Περνάνε μερικά λεπτά αλλά κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα. Ένας περίεργος θόρυβος από το κεφάλι μου και εμφανίζεται ένα συννεφάκι. Σιγά-σιγά μεγαλώνει τόσο ώστε να είναι ευδιάκριτα τα μικρά γραμματάκια που δε μπορούσα να διαβάσω.
«Τι διάολο έχω πάθει; Κάποτε έπαιζα 10 παιχνίδια ταυτόχρονα χωρίς να έχω χρόνο και τώρα δε μου κάνει κανένα αίσθηση να ασχοληθώ; Σύνελθε μικρέ! Σύνελθε!»

Το σχολιάζω με ένα φίλο και μου απαντά «ποπο.. άρχισες να μεγαλώνεις».
Κοιτάω το συννεφάκι και βλέπω τα Tupperware να έχουν μαζέψει τα κομμάτια τους, από την προηγούμενη μάχη, και να ετοιμάζονται να εισβάλουν για άλλη μια φορά στον πλανήτη της κατσαρόλας.
Μπα, κάτι άλλο είναι.

Το βράδυ στο κρεβάτι κοιτώντας τα αστέρια σκεφτόμουν την έκφραση της μάνας μου αν έμπαινε και έβλεπε το συννεφάκι στο δωμάτιο. Αν και το δωμάτιο είναι τόσο ακατάστατο που ίσως και να μην το προσέξει.
Όσον αφορά τα παιχνίδια μάλλον έχει να κάνει με το ότι όταν παίζω το κάνω για να διασκεδάσω και όχι για να βγω πρώτος ή να νικήσω. Όταν δε μπορούν να το καταλάβουν αυτό οι συμπαίκτες μου πίνω ένα μπουκάλι νερό και ψάχνω να δω με τι άλλο μπορώ να ασχοληθώ.

Δε θα είχε γέλιο;

Τι μου πέρασε σήμερα από το μυαλό; Εκτός από το γνωστό βλήμα και τα 230Volt για να ανάψει η λάμπα πάνω από το κεφάλι μου. Μια ιδέα που πιστεύω πως θα είχε πολύ γέλιο.

Είναι γνωστό πως ένα 90% των προϊσταμένων είναι στριμμένα άντερα. Μπορεί κάποιος να είναι ωραίος και σωστός αλλά μόλις παίρνει την προαγωγή πουφ! κάτι αλλάζει πάνω του, και δεν εννοώ την κοιλία. Γίνεται ο γνωστός σε όλους μας ..μαλάκας. Μπροστά του όλοι ευγενικοί και από πίσω του «ο μαλάκας μου είπε αυτό», «άκουσες το μαλάκα;», «τρέχα σε φωνάζει ο μαλάκας», «ήρθε ο μαλάκας η όχι ακόμα;» και ούτω καθεξής.

Εδώ έρχεται, ταμπούρλο, Η ΙΔΕΑ, πιατίνι. Οποιοσδήποτε γίνεται προϊστάμενος να πρέπει να αλλάξει το επώνυμό του σε κάτι που θα τον «χαρακτηρίζει» στον εργασιακό τομέα. Για παράδειγμα Αντρέας Καθίκης ή Νίκος Μαλάκας Junior. Έτσι τα πρωινά θα έχουμε τα «καλημέρα κ. Μαλάκα» ή αν υπάρχει οικειότητα «καλώς το Μαλάκα». Το φοβερό θα είναι σε συναντήσεις ή meeting, όπως το προτιμά κανείς, την ώρα των συστάσεων «ο κος Αντρέας Καθίκης Ανώτερος Διευθυντής Διευθύνσεως Οικονομικών Μελετών και από εδώ ο κος Νίκος Μαλάκας Σύμβουλος Διοίκησης» και ενώ δίνουν τα χέρια λένε και το χαρακτηριστικό «χάρηκα».
Θα μπορούσαν και οι υπάλληλοι να έχουν κάτι του στυλ Αλέξανδρος Εργατικός και Βασίλης Υπερωρίας αλλά ας μη γινόμαστε και πλεονέκτες ε;

Ο δικός μου προϊστάμενος πάντως δεν έδειξε αρνητικός στην ιδέα. Αλλά μάλλον θα φέρουν αντιρρήσεις από το διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας. Μην αναφερθώ στα άτομα που «διοικούν» αυτή τη χώρα, τα οποία δε νομίζω να έχουν και τόσο καλή αίσθηση του χιούμορ.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 11, 2005

Knives...

The rifle is the first weapon you learn how to use, because it lets you keep your distance from the client. The closer you get to being a pro, the closer you can get to the client. The knife, for example, is the last thing you learn. Okay?
Leon, The Professional - 1994


Also, I think knives are a good idea.Big, fuck-off shiny ones.Ones that look like they could skin a crocodile.Knives are good because they don't make any noise.The less noise they make, the more likely we are to use 'em.Shit 'em right up.Makes it look like we're serious.Guns for show,knives for a pro.
Lock, Stock And Two Smoking Barrels - 1998

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 07, 2005

Βαρύτητα στα θέματα

Είναι φορές που κάποιος λέει αστειευόμενος στους φίλους του «Μη μου λες τέτοια! Θα πηδήξω από το μπαλκόνι!», ενώ μένει στο ισόγειο.
Άλλοτε πάλι τα πράγματα πάνε τόσο άσχημα σαν να πηδούσες από το μπαλκόνι του 100ου ορόφου ενός κτιρίου. Όταν τα πράγματα συνεχίζουν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο προσθέτεις στην πτώση και το ουρλιαχτό από τον πόνο που προκαλεί το τράβηγμα των μαλλιών.
Πιστεύω πως τα πράγματα στο μυαλό μου είναι αντίστοιχα με τη πτώση από τον 200ο όροφο ενός κτιρίου ενώ κάποιος με έχει πυροβολήσει την στιγμή που έκοβα το χέρι μου, για να μην επεκταθεί το δηλητήριο, και για να τον αποφύγω πέρασα από την διπλή τζαμαρία του σαλονιού. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ στο τι θα μπορούσα να συναντήσω μέχρι να γνωριστώ με το έδαφος. Ούτε το τι θα μπορούσε να με περιμένει εκεί.

Αύριο ξημερώνει μια καινούρια υπέροχη μέρα!

Τρίτη, Δεκεμβρίου 06, 2005

Do Re Mi Fa Sol La Si

Σκηνικό : Σε ένα studio

Χρόνος : Κάποιο απόγευμα στα τελειώματα της πρόβας.

Παρόντες : 2 κιθαρίστες, 1 μπασίστας, 1 πληκτράς, ο «δάσκαλος» και ο πιτσιρικάς που είχε μάθημα μετά από εμάς.

Θέμα :
Κιθαρίστας 1 : Πρέπει να βρούμε ένα όνομα για το γκρουπ!

Πληκτράς : Εγώ προτείνω Asxetans. Από τους Charlatans.
Πιτσιρικάς που έχει μάθημα μετά από εμάς αρκετά εντυπωσιασμένος : Asxetans, πολύ καλό! Αρκετά ενδιαφέρον! Εμένα μου αρέσει πάντως, πρωτότυπο. Καλά ακούστε όνομα που είχαν σκεφτεί κάποιοι άλλοι… Ήχογλυκαιμία!
Κιθαρίστας 2 : Δηλαδή αυτοί θέλουν μια σοκολάτα από La ;
Μπασίστας : Ναι, μια LActa…

..αλλάξαμε θέμα και ευτυχώς δεν το έχουμε ξανάθιξει.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 30, 2005

Κάτι που διάβασα

«…Αποκτάς καινούριους φίλους και δεν είναι ανάγκη να βρίσκεσαι μαζί τους κάθε μέρα. Όταν βλέπεις πάντα τα ίδια πρόσωπα καταλήγεις στο να γίνουν κομμάτι της ζωής σου. Κι όταν γίνουν κομμάτι της ζωής σου, επιδιώκουν να την αλλάξουν. Αν δεν ανταποκρίνεσαι στις προσδοκίες τους, γκρινιάζουν. Κι αυτό γιατί όλοι οι άλλοι νομίζουν ότι ξέρουν το πώς να πρέπει να ζούμε τη δικιά μας ζωή. Κανείς όμως δε γνωρίζει πως πρέπει να ζει τη ζωή του….»

Απόσπασμα από τον Αλχημιστή του Paulo Coelho.(Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη ΑΒΕ – «Νέα Σύνορα»)

Πέμπτη, Νοεμβρίου 24, 2005

Δεν Έχουμε Ηλεκτρικό

..και εκεί που όλοι ασχολιόντουσαν με το πετρέλαιο εμείς περνούσαμε κρίση στο ρεύμα. Νααα κάτι απίστευτοι λογαριασμοί φουσκωμένοι-φουσκωμένοι. Οι προτάσεις για να ρίξουμε τις τιμές έπεφταν η μια μετά την άλλη.
Το να πάρουμε ποντίκια και να τα βάλουμε να γυρνάνε στο τροχό ή να συνδέσουμε το ποδήλατο με μια μικρή γεννήτρια, διότι είναι κρίμα να κάθεται, ήταν καταδικασμένες. Το να υπάρχει φως μόνο στους χώρους που κάποιος αναπνέει ήταν μια αρχή. Αργότερα σκεφτήκαμε να αντικαταστήσουμε τις λάμπες με κεριά. Να καταργήσουμε το ψυγείο ήταν μια άλλη λαμπρή ιδέα που τέθηκε στο τραπέζι των συζητήσεων, τουλάχιστον για το χειμώνα που θα μπορούσαμε να ακουμπάμε τα κατεψυγμένα στο μπαλκόνι. Μια από τις τελευταίες ήταν να κατοικήσουμε στα σπίτια φίλων, να γνωριστούμε καλύτερα βρε αδελφέ.
Το θέμα έμεινε στη συζήτηση. Απλά που και που έπρεπε να απαντήσω σε ερωτήσεις όπως πόσο ρεύμα καίει ο υπολογιστής ή αν είμαι σίγουρος πως ο ενισχυτής μου δε γράφει στο ρολόι όταν είναι κλειστός. Ασχολίαστα.

Ένα απόγευμα που γύρισα σπίτι μετά τη δουλειά, η μέρα είχε αρχίσει να μικραίνει και σκοτείνιαζε νωρίς, μπαίνω μέσα και βλέπω τα πάντα σκοτεινά. Δεν υπήρχε λόγος να φωτίσω εγώ το μέρος μιας και δε σκόπευα να καθίσω στο σαλόνι και προχώρησα στο δωμάτιο μου. Έκατσα στο γραφείο πάτησα να ανάψει το λαμπατέρ και ασχολήθηκα με τον υπολογιστή. Μετά από λίγο, μόλις ξεκόλλησα από τον υπολογιστή, διαπιστώνω πως είμαι ακόμα μέσα στα σκοτάδια. Παίζω με το διακόπτη αλλά τίποτα. «Ωραία», σκέφτομαι, «πριν μια βδομάδα άλλαξα λάμπα και πάλι δε δουλεύει». Κάποια στιγμή η ανάγκη με έκανε να κατευθυνθώ προς το μπάνιο. Πατάω το διακόπτη. Πουθενά φως. Βγάζω το μπλοκάκι «μη ξεχάσω…» και συμπληρώνω «να κόψω το χέρι μου». Έτσι και εγώ, από ανάγκη και μόνο, αναγκάζομαι να μπω στο σκοτεινό μπάνιο ενώ στο δωμάτιο έπαιζε το «φοβάμαι» των «μπλε». Καλά δεν είχα μουσική αλλά θα ταίριαζε. Αράζω λοιπόν στο θρόνο και αρχίζω να διαιρώ το 6463127421795929 με το 3573, για να περάσει η ώρα μιας και δε μπορούσα να διαβάσω. Όταν ξαφνικά αρχίζει να ξημερώνει! Πάντα μου άρεσε η ανατολή περισσότερο από τη δύση αλλά δε περίμενα να το ζήσω σε αυτό με μέρος. Οι λάμπες άρχιζαν να φωτίζουν σιγά-σιγά μέχρι που έφτασαν στα φυσιολογικά τους επίπεδα. Τρέχω στο δωμάτιο, ελέγχω το φωτιστικό και βρίσκω να έχει μια παράξενη λάμπα «οικονομίας», σε τι κάνει οικονομία δεν το ξεκαθάριζε.
Με την επιστροφή της αδελφής μου στο σπίτι ξεδίπλωσε και το κουβάρι του μυστήριου. Τα πράγματα ήταν απλά. Βρήκε κάτι λάμπες που δεν έκαιγαν πολύ ρεύμα, λογικό αφού πρέπει να αλλάξει ο χρόνος για να φωτίσουν, και τις αγόρασε. Βέβαια προχώρησε και στο να αλλάξει σχεδόν όλες της λάμπες του σπιτιού.

Με τον καιρό τη συνήθισα την αλλαγή. Ακόμα και όποτε ήθελα να μπω στο μπάνιο άναβα το διακόπτη, έκανα ότι ήθελα να κάνω, έβγαινα, άναβε το φως και έκλεινα το διακόπτη. Μη καίμε και τζάμπα ρεύμα. Εκτός αν ήθελα να κάνω μπάνιο που φρόντιζα να τον έχω ανάψει από την προηγούμενη μέρα. Όποτε έμπαινα σε άλλα μπάνια ομολογώ πως δάκρυζα από τη συγκίνηση, μόλις πάταγες το διακόπτη το δωμάτιο λουζόταν στο φως. Ασύλληπτο!
Μετά από μερικούς μήνες οι λάμπες άλλαξαν…. μόνο στο μπάνιο….

Πέμπτη, Νοεμβρίου 17, 2005

Σαν σήμερα..


Η σημερινή μέρα, 17 Νοεμβρίου είναι μια μέρα σταθμός για τη ζωή μου, όχι σαν τα κάτω Πατήσια αλλά σαν την Ομόνοια, μεγάλος. Σαν σήμερα το 1993 αγόρασα τον πρώτο μου υπολογιστή!
Ούτε που θυμάμαι πόσα χρόνια το ζητούσα από τους γονείς μου. Ίσως ένας από τους σημαντικότερους λόγους που συνέβαλε στη καθυστέρηση της αγοράς αυτού του κουτιού ήταν οι βαθμολογίες μου στο σχολείο. Ναι, δυστυχώς οι γονείς έχουν το κακό συνήθειο να ανταμείβουν τα παιδία τους για τις σχολικές τους επιδόσεις. Τελικά δεν ήταν η βαθμολογία μου αυτή που βοήθησε στη αγορά αλλά η επίσκεψη των γονιών μου σε ένα θείο μου ο οποίος μόλις είχε αγοράσει υπολογιστή στην κόρη του. Ναι, ήταν κορυφαία μαθήτρια. Μου είναι άγνωστο τι τους είπαν ή τι είδαν, απλά την επόμενη μέρα μου ανακοίνωσαν πως θα αγοράσουμε και εμείς. Δε θυμάμαι αν δάκρυσα αλλά σίγουρα είχα συγκινηθεί.
Το κουτί ήταν της Quest, ίσως και ο λόγος που ποτέ δε συμπάθησα αυτή την εταιρία, 386 DX στα 40 MHz με 4MB RAM και 120ΜΒ σκληρό δίσκο, σήμερα έχω δυο 120GB στον ένα υπολογιστή. Τη μάρκα του monitor δεν την έμαθα ποτέ. Όταν μετά από μερικά χρόνια αγόρασα ένα Sony απορούσα πως είχα κάνει το έγκλημα και δούλευα με εκείνο το στρογγυλό πράμα. Ίσως είχα μαγευτεί από τις πλούσιες ρυθμίσεις που είχε, μπορούσες να αλλάξεις το ύψος αλλά δεν υπήρχε επιλογή για το πλάτος της εικόνας.. απλά θεοί ! Το λειτουργικό σύστημα ήταν το DOS, με λίγα λόγια οτιδήποτε ήθελες να κάνεις το έγραφες. Η λέξη multitasking άγνωστη, κοινός μπορούσες να «τρέξεις» μόνο ένα πρόγραμμα κάθε φορά. Α, υπήρχε και ένα πρόγραμμα με γραφικό περιβάλλον τα windows 3.1 όχι κάτι ιδιαίτερο απλά ήταν ευχάριστο στο μάτι.
Στα windows 3.1 δε μπορούσες να έχεις χύμα τα εικονίδια στο desktop, υπήρχαν folders-group που έβαζες μέσα το shortcut της εφαρμογή που ήθελες. Όταν μου έφεραν τον υπολογιστή και μπήκα για πρώτη φορά στα windows τα folders αυτά ήταν όλα ανοικτά για να βλέπεις τι προγράμματα υπήρχαν, με αποτέλεσμα να κρύβεται τελείως το desktop (περίπου όπως στην εικόνα αλλά δεν υπήρχε το κάτω κενό).
Τις πρώτες μέρες θυμάμαι δεν έκανα και πολύ θαρραλέα βήματα, ως παντελώς άσχετος που ήμουν, πατούσα ότι πίστευα πως δε θα επηρεάσει την ισορροπία του σύμπαντος, του υπολογιστή σε αυτή τη φάση. Η αδελφή μου όμως όχι. Την πρώτη ή δεύτερη μέρα δε θα ξεχάσω που έρχεται η αδελφή μου και λέει πως κάτι χάθηκε από τα windows. Ακολούθησε ένα τυπικό κατσάδιασμα και έκατσα να δω τι είχε γίνει. Καταστροφή! Ένα ολόκληρο group είχε χαθεί! Κατευθείαν πλακώνομαι στο διάβασμα κάτι βιβλίων που μου είχαν φέρει για τα windows. Εκείνη τη μέρα έμαθα για την ύπαρξη του κουμπιού minimize.

Τρίτη, Νοεμβρίου 15, 2005

Τι χρώμα είπαμε;

Ακούω συζητήσεις. Η εξώπόρτα κλείνει. Από τα σχόλια πως θα αργήσω στη δουλειά υπολογίζω πως έχω ένα τέταρτο ακόμα χουζούρεμα. Η εξώπορτα ανοίγει και είναι ο πατέρας μου που έχει επιστρέψει από κάπου. Μετά από λίγο μπαίνω και εγώ στη διαδικασία να ανοίξω τα μάτια μου.
Το φως που έμπαινε στο δωμάτιο, η θερμοκρασία της μύτης μου και οι μουντοί ήχοι που λάμβαναν τα αυτιά μου με οδήγησαν στη πρώτη σκέψη της ημέρας. Το χοντρό χειμωνιάτικο μπουφάν μου. Αμέσως μετά ακολούθησε η πρώτη απορία της ημέρας. Που βρίσκεται; και η έκφραση φρίκης όταν συνειδητοποίησα πως δε θυμόμουν πως είναι! Μαύρο; Κίτρινο; Μπλε; Το σίγουρο είναι πως ήταν ζεστό.
Η αναζήτηση ξεκινά. Μετά από ένα μανιώδες πολύωρο ψάξιμο των δυο λεπτών αποφασίζω να «το πάρει ο μαύρος χείμαρρος».
- Μάνα έχεις δει το μπουφάν μου;
- Το μαύρο;
- Α, μαύρο είναι;
Δε θα αναφέρω τα σχόλια που ακολούθησαν.
Παίρνει το βλέμμα της μάνας που γνωρίζει που βρίσκετε το κάθε τι στο σπίτι της και την ακολουθώ. Μετά από αρκετό ψάξιμο αρχίζουν οι απορίες του στυλ πως και το θυμήθηκα τώρα, δε το χρειάζομαι ακόμα και κλείνει με το «καλά θα το βρω μέχρι να γυρίσεις». Κάπου εκεί μπαίνει και ο πατέρας στη κουβέντα με την καθησυχαστική του παρατήρηση πως πριν από λίγο ήταν έξω και ο καιρός είναι γλυκός, δε χρειάζεται μπουφάν. Κάτι θα ξέρουν. Έβαλα μια μπλούζα και έφυγα για δουλειά.
Μόλις έφτασα στη στάση άρχισε να βρέχει. Όλοι όσοι έφταναν στη στάση φορούσαν μπουφάν, κρατούσαν ομπρέλα και με κοιτούσαν. Ένιωθα σαν το μοναδικό άτομο που δεν είχε διαβάσει το σενάριο της ημέρας. Ένας παππούς μάλιστα όπως με είδε άνετο με τη μπλουζίτσα με ρώτησε από πού ήμουν. Τι περίμενε να ακούσει, από τη Γροιλανδία;
Όταν επέστρεψα σπίτι, με μια ελαφριά απόχρωση του μπλε, με περίμενε μια στοίβα πάνω στο κρεβάτι με ρούχα που αγνοούσα την ύπαρξη τους. Στη κορυφή το μπουφάν!
- Α, μπεζ ήταν;

Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 23, 2005

Χωρίς ομπρέλα...

Παρασκευή απόγευμα. Επιστροφή σπίτι από δουλειά. Έχω καταφέρει να μπω στο λεωφορείο στεγνός. Υπάρχουν γρι σύννεφα στον ουρανό τόσα ώστε να με αγχώνουν αν θα καταφέρω να φτάσω στεγνός σπίτι. Κάποια στιγμή μπαίνει και ο οδηγός και το ταξίδι ξεκινά.
Κάπου στα μέσα της διαδρομής μου καρφώνεται στο μυαλό η καταπληκτική ιδέα να κατέβω σε ένα video club και να ψάξω για μια ταινία που θέλω να βρω. Υπάρχει βέβαια μια περίπτωση όσο ψάχνω για την ταινία να πλημμυρίσουν οι δρόμοι αλλά ποιες οι πιθανότητες;
Να κατέβω, να μη κατέβω, να κατέβω, να μη κατέβω, κατεβαίνω.
Μπαίνω στο video club ψάχνω, ψάχνω, ψάχνω.. τίποτα. Με την έξοδό μου από το μαγαζί νιώθω τις πρώτες σταγόνες να πέφτουν στο κεφάλι μου. Shit! Περπατώ κάπως βιαστικά προς τη στάση με την ελπίδα πως θα γλιτώσω τα χειρότερα. Ο ουρανός έχει μαυρίσει. Πρέπει να περάσω την Αμφιθέας και τα αυτοκίνητα δε σταματάνε. Οι ψιχάλες γίνονται ψιλή βροχή. Επιτέλους περνάω απέναντι και είμαι υπό τη προστασία της στάσης. Τώρα απλά περιμένω το λεωφορείο και όλα καλά.
Η βροχή δυναμώνει και πουθενά λεωφορείο. Κεραυνοί και αστραπές στον ουρανό. Το νερό να πλημμυρίζει το δρόμο και να ανεβαίνει η στάθμη. Τα αυτοκίνητα είτε να πηγαίνουν απίστευτα αργά και προσεκτικά είτε να τρέχουν τόσο ώστε να βοηθάνε το έργο του καιρού να μη μείνει κάτι στεγνό πάνω μου. Πίσω από τη στάση έτυχε να βρίσκετε το μοναδικό μέρος της Αθήνας που δεν είναι πνιγμένο στο τσιμέντο με αποτέλεσμα να φέρνει λάσπη προς τη στάση που βρισκόμουν. Η βροχή να δυναμώνει και άλλο. Κάποιες στιγμές ήταν τόσο δυνατή που δεν μπορούσα να δω καθαρά τα αμάξια που περνούσαν από μπροστά μου. Μόλις έγινα τελείως μούσκεμα εμφανίστηκε και το λεωφορείο.
Από τη στάση που με άφησε μέχρι το σπίτι μου είχα λίγο ποδαρόδρομο ακόμα. Η βροχή είχε ηρεμίσει αλλά δεν είχε σταματήσει.

Σπίτι επιτέλους. Ο πατέρας μου αραχτός στο καναπέ με το τσιγαράκι του είχε όρεξη για τεστ παρατηρητικότητας.
- Βράχηκες;
- όχι
- Βγάζεις τα παπούτσια σου;
- Ναι, με στενεύουν λίγο

Είναι απίστευτο πόσο πολύ απεχθάνομαι τη βροχή! Χίλιες φορές να χιόνιζε!

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 21, 2005

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 19, 2005

Γαμημένη μπουλντόζα..!

Μερικές φορές ενώ τα γεγονότα όλης της εβδομάδας δείχνουν πως το Σαββατοκύριακο που θα ακολουθήσει θα είναι φανταστικό, τελευταία στιγμή περνά μια μπουλντόζα και τα καταστρέφει όλα... και εκεί που ήμουν έτοιμος να πάω για ύπνο για να ξεκινήσει μια βδομάδα, ελπίζω, καλύτερη χτυπά το κινητό.
Τι μπορεί να με θέλει κάποιος στις 00:37 το πρωί ;
«έχω όρεξη για cinema πάμε;»
Γιατί όχι, εξάλλου αποκλείεται να κοιμόμουν τόσο νωρίς. Το πρόβλημα που παρουσιάστηκε αρχικά ήταν πως έπαιζαν μόνο δύο ταινίες και την μια την είχαμε δει τη δεύτερη δεν ήξερα αν την είχε δει ο άλλος. Το επόμενο ήταν πως η τελευταία παράσταση ήταν στις 01:15 και θεώρησα λίγο χλωμό να το προλάβουμε από την αρχή. Αν χάσω ακόμα και τα γράμματα της αρχής προτιμώ να μη τη δω καθόλου!
Μετά από σύντομο συμβούλιο η ταινία θα ήταν το wedding crashers (γαμο-μπελάδες) το αν τη προλαβαίναμε θα ήταν κάτι που δεν είχε κριθεί μέχρι που μπήκαμε σε warp speed 1. Στις 01:14 είχαμε τα εισιτήρια στα χέρια μας.
Η ταινία κορυφαία ! Λιώσαμε στα γέλια !

Άψογο!

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 15, 2005

ZZzzzZzz..

Σήμερα κατά της 03:30 τα ξημερώματα αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να δω το Ghost in the Shell. Τα αστέρια βρίσκονταν στη σωστή θέση. Για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον μάλιστα ετοίμασα και δυο τοστάκια, πήρα και μια κανάτα νερό για να μη σηκώνομαι κάθε λίγο. Ουσιαστικά μια κούπα πήρα απλά όταν τη γεμίζω αδειάζει η κανάτα ε και δεν είναι σωστό να κολλάμε σε λεπτομέρειες.
Η ταινία ξεκίνησε. Έχει μια εισαγωγή που την έχω ξαναδεί σε παλαιότερη απόπειρα οπότε κάνω μικρές δαγκωνιές στο πρώτο τοστ. Τελειώνει και το δεύτερο τοστ, γίνεται χρήση της κανάτας και …ZZZzzzZZzzzZzzz…

…Ακούω το κουδούνι να χτυπά. Το σώμα μου κάνει σπασμούς πάνω στο κρεβάτι. Δεν έχω αμάξι! Ηρεμία. Τη χαλάνε θόρυβοι από το δωμάτιο της αδελφής μου που σηκώνετε να βγάλει το αμάξι.
- Τι ώρα δουλεύεις σήμερα; ρωτάει.
- Εξαρτάτε, τι ώρα είναι;
- Οκτώ παρά είκοσι.
- ντααξ
Κοιτάω το monitor όπου έπαιζε το menu της ταινίας. Κάποιο από τα αστέρια ήταν αεροπλάνο και με μπέρδεψε μάλλον.

Φεύγοντας έριξα και μια γρήγορη ματιά στο γραμματοκιβώτιο. Άδειο και σήμερα. Σκουλήκι ταχυδρόμε.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 14, 2005

Καλημέρα..!

Σήμερα ξύπνησα λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Ποιο ξυπνητήρι δηλαδή, το κινητό, η γνωστή συσκευή ακολούθησε το δρόμο του κόκορα, δε μπαίνει πλέον στα σπίτια. Είδα την ώρα, έκανα υπολογισμούς και αποφάσισα ότι έχω λίγο χρόνο για χουζούρεμα. Η επόμενη ματιά στο ρολόι έδειξε πως πρέπει να αρχίσω να αγχώνομαι.. λίγο. Πραγματικά δε ξέρω τη συνέβη αλλά για πρώτη φορά στην έως τώρα ζωή μου σπατάλησα πάνω από 1 λεπτό για να αποφασίσω τη θα φορέσω. Ο τελικός συνδυασμός είναι ελεεινός αλλά δεν άντεχα άλλο μπροστά από τη ντουλάπα!
Και ενώ ήμουν έτοιμος να φύγω σκάει και η αδελφή μου με την απορία «χτύπησε η πόρτα;». Πρέπει να είναι ο εφιάλτης όσων μένουν στην πολυκατοικία και βάζουν τα αυτοκίνητα τους σε αυτό το πράμα που χαρακτηρίζουν ως γκαράζ. Χωράνε 3-4 αυτοκίνητα αλλά το ένα πίσω από το άλλο. Έτσι για να βγει ο τελευταίος πρέπει να ξυπνήσει όλους όσους είναι μπροστά του. Μπορώ να φανταστώ σκηνικά όπου μετά από ένα όνειρο ο σύζυγος με τις πιτζάμες ψάχνει για τα κλειδιά του και πάει προς την έξοδο. Η σύζυγος να ξυπνά από τη φασαρία να συνειδητοποιεί πως είναι Κυριακή 3 το πρωί.
- Που πάς αγάπη μου;
- Άκουσα την πόρτα να χτυπά, πάω να βγάλω το αμάξι.
…«Όχι, δε χτύπησε καμία πόρτα».

Τα πρωινά ερχόμενος στη δουλεία, ακούγοντας μουσική και χαζεύοντας τον κόσμο στα λεωφορεία σκέφτομαι διάφορα πράγματα. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο αλλά δε θα πουλούσε. Το θέμα σε αυτό το δρομολόγιο ήταν ο γάμος. Ο γάμος βοηθά δυο άτομα να αντιμετωπίσουν προβλήματα και καταστάσεις που δε θα είχαν παρουσιαστεί αν δεν είχαν παντρευτεί. Αυτό δεν είναι δικό μου θέμα βέβαια δε παντρεύομαι εγώ αλλά ένας συνάδελφος από το τμήμα που εργάζομαι. Ο γάμος ανοικτός σε εκκλησία και μας έχει προσκαλέσει όλους. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι θα πρέπει να φορέσω.. κουστούμι. Όρε χαρά που θα κάνει η μάνα μου άμα το μάθει. Κάποια στιγμή θα πρέπει να δοκιμάσω αυτό που έχω γιατί με βλέπω να πηγαίνω με βερμούδα. Η πλάκα η μεγάλη ήταν όταν μας έλεγε μια μέρα ότι μας έχει βάλει σε ένα τραπέζι και έχει υπολογίσει δυο καθίσματα για τον καθένα. Έπεσε πολύ γέλιο γιατί κανένας στο τμήμα δεν έχει κάποιο δεύτερο άτομο να φέρει. Η σκέψη προχωρά βαθύτερα και συνειδητοποιώ πως όποιος έχει παντρευτεί σε αυτό το τμήμα μετά από λίγο τον προσλαμβάνουν στο δημόσιο και φεύγει από την εταιρία. Για να δούμε…

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 01, 2005

Στάση λεωφορείων.. καλό μήνα

Καλό μήνα! Αν και δε μπήκε και τόσο καλά με τη στάση εργασίας των λεωφορείων και εμένα ανενημέρωτο να περιμένω στη στάση για ένα θαύμα. Πάλι καλά που ήρθε μια γιαγιά και μας λέει «να σας πω ένα ανέκδοτο; δεν έχει λεωφορεία μέχρι τις 8:00». Α ρε γιαγιά με τα ανέκδοτα σου μας έφτιαξες τη μέρα. Μόλις ηρέμισαν από τα γέλια όσοι ήταν στη στάση διάλεξαν από μια κατεύθυνση και την ακολούθησαν. Μείναμε εγώ και η γιαγιά. Ομολογώ πως δε με άγγιξε και πολύ το θέμα γιατί το μυαλό μου ταξιδεύει εδώ και δύο μέρες σε ονειρικούς κόσμους...

Είχαμε ανέβει προχτές Αθήνα με έναν φίλο, γνωστός και ως «ο κιθαρίστας», και κάναμε βιτρίνα-therapy. Χαζεύουμε βιτρίνες, ρωτάμε και φεύγουμε. Λόγο του ότι θέλουμε να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο της θεραπείας, αγορά, πήγαμε σε δύο συγκεκριμένα μαγαζιά.

Στο πρώτο είδαμε πως υπήρχε το πετάλι που ενδιαφέρεται ο κιθαρίστας και μπήκαμε να ρωτήσουμε λεπτομέρειες.
-Πόσο πάει το πεταλάκι ;
-Το δίνω 477euro
-Μια καλύτερη τιμή ;
-480
Κάπου εκεί ο πωλητής είχε το βλέμμα «είπα κάτι πολύ αστείο» και ο φίλος μου «τώρα αυτός πιστεύει πως είπε κάτι αστείο».
Μετά από διάφορες άλλες διευκρινίσεις και πληροφορίες που δόθηκαν έρχεται το ερώτημα..
-Το έχετε ετοιμοπαράδοτο ?
-Ναι αμέ, αυτό στη βιτρίνα.

Το δεύτερο μαγαζί ήταν ο αντιπρόσωπος της Warwick. Κατασκευάστρια εταιρία του ενισχυτή που σκοπεύω να αγοράσω. Μπήκαμε μέσα και αυτό ήταν, βρισκόμουν στον παράδεισο. Αμέσως έπεσε το μάτι μου στον ενισχυτή και μετά στο μπάσο που ονειρεύομαι να αγοράσω κάποτε, το ακούμπησα ήταν απίστευτο! Μετά το πρώτο σοκ επικεντρωθήκαμε στο βασικό μας θέμα. Ενημερώσαμε τον πωλητή για το σκοπό της επίσκεψης μας και για να μας εξυπηρετήσει συνέδεσε ένα όργανο στον ενισχυτή για να το ακούσουμε live. Μπάσα καμπανάκια του ουρανού ηχούσαν στα αυτιά μου. Θεϊκό!
-Η τιμή του ;
-Είναι κάπου στα 700 και κάτι euro.
-Η καλύτερη τιμή που μπορεί να γίνει ;
-.. είναι μετρητά 600 euro.
Στο internet το έχουμε βρει 420euro μαζί με τα μεταφορικά από Γερμανία, αλλά δε το σχολιάσαμε.

...το πήρα απόφαση πως η γιαγιά δε θα πει άλλο ανέκδοτο και πήρα ταξί για να έρθω δουλειά.

Τετάρτη, Αυγούστου 03, 2005

Microsoft Outlook

Η αρχή έγινε κάπως έτσι

Μεσημέρι στη δουλειά. Ο συνάδελφος μου λέει…
-..στείλε ένα mail να το θυμηθώ το απόγευμα.
-Οκ, έτοιμος.
Μετά από λίγο αρχίζουν οι διαμαρτυρίες.
-Ένα mail είναι αρκετό!
-Εεε ένα έστειλα, πόσα σου ήρθαν ?
-Γύρω στα 15 και συνεχίζεις..
-Ναι ε? καλή φάση!

Γενικά έπεσε λίγο δούλεμα, λίγος χαβαλές μέχρι που αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέμα.

Κοιτάω στο outbox, το φακελάκι που σου δείχνει τι mail έχει σαν εκκρεμότητα να στείλει ακόμα. Υπήρχαν δυο. Αυτά τα δυο τα είχαν εμπεδώσει πολύ καλά οι παραλήπτες μιας και τα είχαν λάβει τουλάχιστον 25 φορές. Ωραία, λέω, κόλλησε το Outlook και τι έγινε ? το έχουμε ξαναδεί αυτό το έργο.
Το κλείνω και το ξανανοίγω. Τα δυο mail στο outbox ακόμα μέσα. Καλά, σκέφτομαι, μπορεί να κόλλησαν τα windows. Είχα να κλείσω το PC τουλάχιστον 1 μήνα.
Επανεκκίνηση. Άνοιγμα του Outlook. Κοίταξα για λίγο την «κρυφή κάμερα» με βλέμμα «Οκ, αρκετά γελάσαμε αλλά σταμάτησε να είναι αστείο».
Με λίγη μελέτη παραπάνω στο θέμα διαπίστωσα εκτός του ότι τα δυο αυτά mails αρνιόντουσαν να εγκαταλείψουν το mailbox μου, υπήρχε και μια γενικότερη αποφυγή να έρθουν τα καινούρια.
Όσο πάει και βελτιώνετε η κατάσταση, σκέφτομαι.

Τα πρώτα βασικά βήματα επίλυσης προβλημάτων στα Windows έγιναν.
Α. Επανεκκίνηση του προγράμματος.
Β. Επανεκκίνηση του ηλεκτρονικού υπολογιστή.
Εφόσον αυτά δεν έδωσαν τη λύση δεν είναι κάτι τυπικό.

Θεωρώ πως δεν τίθεται ζήτημα ιού μιας και προσέχω τη μπαίνει και βγαίνει.
Τι μεσολαβεί στη λήψη mail ? Το Norton. Το απενεργοποιώ. Καμία αλλαγή.
Χωρητικότητα δίσκου ? Ουυ 1 GB. Άνετος.
Μέγεθος του αρχείου που έχει μέσα όλα τα mails ? 1,82GB.. ντάξ καλά είναι..
Ώρα να δούμε τι λέει και αυτό το μήνυμα λάθους στο Outlook.

Task 'Microsoft Exchange Server - Receiving' reported error (0x8004060C): 'Unknown Error 0x8004060C'

Απλό και κατανοητό.
Για να δούμε τι ξέρει η μαμά-Microsoft για αυτό. Ακολουθεί αναζήτηση στο official site.

Συμπτώματα
Κατά την αποστολή ή τη λήψη μηνυμάτων στο Outlook, ο προσωπικός φάκελος ή οι φάκελοι για εργασία χωρίς σύνδεση στους οποίους αποστέλλετε μηνύματα, ενδέχεται να σταματήσουν να αποδέχονται νέα στοιχεία.

Ναι ναι! Αυτό έπαθα!
Γιατί όμως ?

Αιτία
Αυτό το ζήτημα ενδέχεται να προκύψει λόγω μίας τροποποίησης στο Outlook 2002 η οποία περιορίζει το μέγεθος του προσωπικού φακέλου (.pst) και του φακέλου για εργασία χωρίς σύνδεση (.ost) σε λιγότερα από 2 gigabyte (GBs) για να αποτρέψει την καταστροφή αυτών των αρχείων. Η παράδοση αλληλογραφίας στο αρχείο σταματά, δεν λαμβάνετε όμως ένα μήνυμα λάθους που να διευκρινίζει το λόγο.

Αααα και τι μου προτείνετε ?

Προτεινόμενη αντιμετώπιση
Για να επιλύσετε αυτό το ζήτημα, αποκτήστε το τελευταίο Service Pack για το Microsoft Office XP


Κάτι άλλο που πρέπει να ξέρω ?

Περισσότερες πληροφορίες
Αφού εφαρμόσετε αυτήν την επείγουσα επιδιόρθωση, όταν επιχειρείτε να κάνετε παράδοση σε κάποιο αρχείο .pst το οποίο είναι πλήρες (περίπου 1,82 GB, 1.957.052.416 byte ή 1.911.184 kilobyte [KB]), το Outlook 2002 εμφανίζει το ακόλουθο μήνυμα λάθους στο παράθυρο διαλόγου του Outlook...


Ορίστε? αφού κάνω το update δε θα έχει αλλάξει τίποτα ? καλή φάση.

Plan B

Τι ξέρουμε για το outlook ?
Είναι για τα μπάζα!
Σωστά, κάτι πάνω στο πρόβλημά μας όμως ?
Όλα τα mails τα σώζει σε ένα αρχείο *.PST. Όταν μπαίνει καινούριο mail το PST μεγαλώνει. Όταν διαγράφουμε ένα mail το PST δεν μικραίνει, όχι άμεσα τουλάχιστον. Οπότε κάνουμε export όλα τα mails. Δημιουργούμε ένα καινούριο PST που θα έχει το πραγματικό μέγεθος των mails. Διαγράφουμε το παλιό.
Ξεκινάω τη διαδικασία του export…

…το επόμενο πρωί βλέπω πως έχει τελειώσει. Ωραία. Αλλά 1,82 GB το παλιό PST και 1,7 GB το καινούριο γέμισε ο δίσκος. Μετά από αγώνα καταφέρνω να βρω ένα άλλο PC να μεταφέρω το παλιό και τεράστιο αρχείο, πράγμα που αποδείχτηκε πως δε χρειαζόταν. Τρέχω το Outlook με το μικρό αρχείο, 100MB μικρότερο… τέλος πάντων, και νταν ντάχ! Όλα δουλεύουν όπως πρώτα.

Απλό και σύντομο.

Τρίτη, Αυγούστου 02, 2005

Kάτι ελαφρύ

-Έλα μέσα ρε Μανώλη…
-Διαταγάς!
-Πετάξου απέναντι στο εστιατόριο και φέρε μου κάτι να τσιμπήσω.
-Μάλιστα. Τι να σας φέρω;
-Ε κάτι ελαφρό δεν θα φάω σήμερα, δεν πεινάω. Μια μακαρονάδα...
-Με σαλτσίτσα;
-Με σαλτσίτσα! ...και ένα κοτόπουλο... και μια μερίδα αρνάκι...
-Ψητό;
-Ψητό! Και που είσαι πες του να ετοιμάσει μια καλή μερίδα κεφτέδες... και μια συναγρίδα...
-Αν υπάρχει!
-Ε αν υπάρχει! Αν δεν υπάρχει θα πας εσύ να την ψαρέψεις;
-Ε όχι βέβαια!
-Ε όχι βέβαια! Άντε πήγαινε, και που είσαι, να ετοιμάσει μια καλή σαλάτα πες του... και ένα μπουκάλι μπίρα και ψωμιά.
-Μάλιστα... μόνο αυτά;
-Ε σου είπα θα τσιμπήσω σήμερα, δεν θα φάω, δεν έχω όρεξη.

Το παραπάνω είναι απόσπασμα από την ελληνική ταινία ο αχόρταγος.
Ο διάλογος ήρθε στα χέρια μου μέσο ενός mail. Το ακούγαμε γύρο στις 10 φορές τη μέρα και αποφασίσαμε να βρούμε και το video. Τελικά απλά νοικιάσαμε τη ταινία σε DVD και φροντίσαμε να κρατήσουμε μόνο αυτό το σημείο.

Έπος !

Όποιος ενδιαφέρετε και έχει χρόνο μπορεί να δει το Video (~8ΜΒ).

Σάββατο, Ιουλίου 30, 2005

Εγώ

Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ! εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ, εγώ εγώ εγώ, εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ? εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ.
Εγώ, εγώ, εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Εγώ εγώ εγώ!!! Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ, εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ, εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ. Εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ εγώ.

Εμένα εγώ μου εγώ.

Τρίτη, Ιουλίου 26, 2005

Απεργία και χαρά

‘Ωρα 07:00. Γνωρίζοντας ότι στις 08:00 θα πρέπει να βρίσκομαι στη δουλειά και τη διαδρομή δε θα την κάνω με το γνωστό λεωφορείο, λόγο απεργίας, επιτάχυνα τις διαδικασίες.
Το σχέδιο ήταν να περιμένω για ταξί. Αν βρω όλα καλά. Αν όχι προχωράμε στο σχέδιο Β κοινός πάω στο Π.Φάληρο να πάρω τρόλεϊ, που από ότι έλεγαν θα είχε. Ήξερα ότι δε θα έφτανα δουλειά πριν τις 8:20 τουλάχιστον αλλά.. η απεργία δε φταίω εγώ.
Το σχέδιο «ταξί» αποδείχτηκε αποτυχία, ως γνωστόν, και παίρνω το δρόμο προς το τρόλεϊ. Πριν φτάσω στη στάση βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου ένας φίλος.
Ωχ, σκέφτομαι, Θα γίνεται χαμός στη στάση. Τώρα ή που πάμε να περιμένουμε μαζί για ταξί, όχι και τόσο καλό, ή που θα πάμε με το αμάξι του.
Καλημέρα, μου λέει, πάμε να πάρω το αμάξι μου.
Μέσα στη χαρά εγώ και προσπαθώντας να πιάσω κουβέντα τον ρωτάω για το τρόλεϊ.
- Τι έγινε τρελός κόσμος στη στάση ?
- Όχι, απεργούν.
- Έλα ρε! Αφού είχα διαβάσει στο internet πως θα κάνουν στάση εργασίας πριν τις 07:00 και μετά τις 23:00…τους μαλάκες μέσα στη παραπληροφόρηση ζούμε σε αυτή τη χώρα.
- Και εγώ είχα διαβάσει για στάση εργασίας μετά τις 12:00 αλλά τώρα που πήρα είχαν βγάλει ανακοίνωση.
Μετά από λίγη σκέψη
- Για το τρόλεϊ μιλάμε ε?
- όχι, για το τραμ!
Κάπου εκεί μαθαίνω πως το τρόλεϊ έχει σταματήσει εδώ και ένα χρόνο περίπου λόγο του τραμ. Ωραία.
Φτάνουμε στο αμάξι του και ξεκινάμε.
Νέος οδηγός, και δεν εννοώ σε ηλικία, και καινούριο αμάξι. Το σίγουρο ήταν ότι δε θα έφτανα δουλειά έχοντας ζωγραφισμένο χαμόγελο λόγο υπερβολικής ταχύτητας. Αν και δε μου αρέσει να σχολιάζω την οδήγηση των άλλων, λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, δε μπορώ να μην αναφέρω ότι πηγαίναμε υπερβολικά αργά. Όποτε αλλάζαμε λωρίδα ήταν λόγο της καλής θέλησης των άλλων οδηγών, τους ευχαριστώ, εγώ άνοιγα σαμπάνια για να το γιορτάσουμε και για να παρκάρουμε, στο τέλος της διαδρομής πλέον, ήμασταν με τα alarm ανοικτά για κανένα πεντάλεπτο ψάχνοντας για κάποια καλή αλάνα όπου δε θα χρειαστεί να κάνουμε όπισθεν. Εφόσον το βρήκαμε και αυτό στην ερώτηση μου που βρισκόμαστε η απάντηση ήταν κάτι του στυλ «μμμ δεν είμαι σίγουρος, νομίζω Πετράλωνα».
Το σίγουρο ήταν πως περπάτησα μια ώρα από εκεί που παρκάραμε έως ότου φτάσω στη δουλειά. Μισή ώρα λιγότερη από το αν ξεκινούσα από το σπίτι. Καλά είναι. Έκανε και την ερώτηση αν θα γυρνούσαμε μαζί. Γελάσαμε και μετά με σοβαρό ύφος του απάντησα ..όχι.

Ας είναι καλά το παιδί που με ανέβασε Αθήνα με το αμάξι του.

Δευτέρα, Ιουλίου 25, 2005

Crime Scene Investigation

Κάθομαι και βλέπω τα επεισόδια του CSI Season 1. Αρκετά εντυπωσιακή και πρωτότυπη σειρά. Οι κεντρικοί ήρωες εργάζονται στην αστυνομία στο τμήμα της σήμανσης. Κοινός στους τύπους με τα γυαλιά που μαζεύουν τα δακτυλικά αποτυπώματα, αυτή την αξία τους έχουν δώσει τουλάχιστον οι άλλες σειρές-ταινίες.
Εδώ παρακολουθούμε τη διαλεύκανση των εγκλημάτων, αν υπάρχει, όχι τόσο μέσα από ανακρίσεις και υποθέσεις αλλά μέσα από τα στοιχεία που υπάρχουν στον τόπο του εγκλήματος. Ερευνούν όλα τα στοιχεία που υπάρχουν με λεπτομέρεια και καταλήγουν στο συμπέρασμα. Καμία σχέση με τα κλασικά σενάρια ξέρω ποιος είναι ο «κακός» και προσπαθώ να βρω τρόπο να τον παγιδεύσω ή ξεκινάω μια σειρά υποθέσεων και αν καταφέρω από το Α να φτάσω στο Β, μέσα από έναν λαβύρινθο μαρτυριών, τότε βρήκα και τον ένοχο. Παρακολουθώντας τη σειρά και βλέποντας τους πρωταγωνιστές να οδηγούνται από τους νόμους της φυσικής και τη συμπεριφορά της φύσης στα διάφορα ερεθίσματα σε συμπεράσματα λες ουάο! Εγώ τουλάχιστον λέω.
Σήμερα σκεφτόμουν πως σε οποιαδήποτε δουλειά που το αντικείμενο έχει να κάνει με υποστήριξη πελατών ουσιαστικά κάνεις τη δουλειά ενός ντετέκτιβ και μετά του δικηγόρου, στον τομέα της πληροφορικής που ασχολούμαι εγώ τουλάχιστον.
Σε παίρνει τηλέφωνο ο πελάτης και σου λέει ότι κάτι δε δουλεύει όπως θα έπρεπε. Υπάρχει κάποιο έγκλημα. Μέσα από διάφορες ερωτήσεις προσπαθείς να καταλάβεις τι προκάλεσε το πρόβλημα. Ανάκριση. Ακούγοντας προσεκτικά μπορείς να καταλάβεις πολλά περισσότερα από όσα νομίζει πως λέει. Στο τέλος εφόσον έχεις βρει την πηγή του προβλήματος έρχεται η ώρα που θα πρέπει να εξηγήσεις με απλά και κατανοητά λόγια τι έφταιγε. Κάτι που ίσως να είναι κάτι που δε θα αρέσει στον πελάτη.
Αυτή είναι η αλήθεια κύριε δικαστή, και όχι αυτά που ισχυρίζεται η μητέρα του κοριτσιού.

Σάββατο, Ιουλίου 23, 2005

Sin City

Παρασκευή μεσημέρι στη δουλειά. Αποφασίζουμε να πάμε στο Sin City. Λόγο ημέρας και ότι είναι η πρώτη μέρα κυκλοφορίας της ταινίας θεωρούμε καλό να κλείσουμε εισιτήρια από νωρίς. Καλούμε, όχι εγώ αλλά ένας φίλος, και έχουμε δυο επιλογές. Είτε περιμένουμε 500 χρόνια στην αναμονή να μιλήσουμε με κάποιον υπάλληλο είτε δοκιμάζουμε τον «χαρούμενο τύπο». Επιλέγουμε το δεύτερο.
Ο «χαρούμενος τύπος» είναι μια ηχογραφημένη φωνή που σε οδηγεί στην κράτηση των εισιτηρίων η οποία έχει απίστευτο γέλιο! Είναι must! Σου κάνει ερωτήσεις και εσύ δεν χρειάζεται να πατήσεις κάποιο κουμπί απλά του απαντάς στο τηλέφωνο. Αν κάτι δε καταλάβει σου το λέει και πρέπει να το επαναλάβεις.
Έχουμε φτάσει στο σημείο να του πούμε ποια ταινία θέλουμε να δούμε. Ο τυπάς ρωτάει. Εμείς του απαντάμε «Sin City».
Συγνώμη δε σας κατάλαβα, ακούμε από την άλλη μεριά του τηλεφώνου.
«Sin City», ξανάλεμε.
Συγνώμη και πάλι δε σας κατάλαβα, λέει το μηχάνημα.
«Sin City», λέμε για τρίτη φορά.
Μπορείτε να το επαναλάβετε ;
Πες του Αμαρτωλή Πόλη, λέει ένας από εμάς μπας και ξεκολλήσει.
«Αμαρτωλή Πόλη»
Συγχαρητήρια, λέει με τρομερά ενθουσιασμένη φωνή του μηχανήματος, κλείσατε τέσσερα εισιτήρια για τη ταινία Sin City!

Όσον αφορά τη ταινία. Είναι Τ Ε Λ Ε Ι Α !
Μεταφορά από τα comic του Frank Miller. Αφηγείται τρεις ιστορίες. Τις δυο από αυτές τις είχα διαβάσει, οπότε ήξερα τι πήγαινα να δω και είχα αγωνία για το πόσο καλή μεταφορά θα έχουν κάνει. Η ατμόσφαιρα της παρακμής που επικρατεί, τα συναισθήματα, οι γωνίες λήψης, τα χρώματα όλα άψογα!
Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα άλλο. Είναι MUST.

Τετάρτη, Ιουλίου 20, 2005

μπλούμ!

Στις ειδήσεις μιλάνε για καύσωνα. Η θερμοκρασία σε πολλά σημεία της πόλης έχει φτάσει 40 βαθμούς. Όσοι τελειώνουν την εργασία τους τρέχουν στις παραλίες να βρουν όσους έχουν πάει από νωρίς για να δροσιστούν. Η ΔΕΗ κάνει τα αδύνατα δυνατά για να μη καταρρεύσει το δίκτυο της λόγο του υπερβολικού φόρτου που δημιουργούν τα air-conditions…και ο μονότονος μεσημεριάτικος ήχος από τα τζιτζίκια σπάει από τη κραυγή μου :
«Έχει ζεστό νερό να κάνω μπάνιο;»

Τραγικό ;

Τρίτη, Ιουλίου 19, 2005

Grrr!

Μου τη δίνει!
Μου τη δίνουν όλα! Είναι μια από αυτές της μέρες του μήνα, μόνο που κρατάει παραπάνω από μέρα. Αν ήμουν μπλε και φορούσα λευκό σκουφάκι το όνομα γκρινιάρης θα μου ταίριαζε γάντι. Ότι και να δω ότι και να μου πουν ότι και να κάνουν απλά με τσαντίζουν!

Τετάρτη, Ιουλίου 06, 2005

Καλορίζικο

Πριν λίγες μέρες μας κάλεσε ένας φίλος στο καινούριο του σπίτι. Εγώ είχα ξανάπαει εκεί αλλά για τους υπόλοιπους της παρέας ήταν η πρώτη φορά που μπήκαν και τους έκανε μια μικρή παρουσίαση. Ύστερα καθίσαμε στους πιο απίστευτα αναπαυτικούς καναπέδες όπου με αυτά και με τα άλλα πέρασε η ώρα και πεινάσαμε. Κατόπιν συνεδρίασης παραγγείλαμε κάτι που πραγματικά είχα πάρα πολύ καιρό να φάω.. σουβλάκια Πέρασαν οι σύντομες διαδικασίες αναμονής και ήρθε το φαΐ. Σερβιριστήκαμε και κάτσαμε όλοι στους καινούριους καταπληκτικούς αυτούς καναπέδες.
Τη πρώτη φορά που είχα κάτσει δε μπορούσε να με σηκώσει και αναγκάστηκε να μου αποκαλύψει πως υπήρχε παγωτό στην κατάψυξη. Ειλικρινά θα μπορούσα να πάρω άδεια και να κάθομαι συνέχεια εκεί για μέρες, με συνοδεία ταινιών ή άλλων λεπτομερειών. Αυτό που δεν έχω καταλάβει ακόμα είναι αφού έχει αυτούς τους καναπέδες γιατί χάλασε χρήματα για κρεβάτι ?
Όπως τρώγαμε σε κάποια στιγμή ο διπλανός μου απομάκρυνε τον κώλο του από το μαξιλάρι του καναπέ για να πλησιάσει το ποτήρι του. Γύρισε προς το μέρος μου, με κοίταξε και με τρομερά ήρεμη φωνή μου λέει «φυσικά έχεις δει τι έχεις κάνει ε?» και έφερε το κώλο του στην αρχική θέση. Στην αρχή δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, μιας και ο τόνος της φωνής του δεν είχε τα προσόντα να μου αποσπάσει τη προσοχή από τη μάχη πού έδινα με το σουβλάκι. Έχοντας μπουκώσει το στόμα μου τόσο ώστε να μη χωράει τίποτα άλλο αποφάσισα να δω τη μπορεί να έχω κάνει. Η μπλούζα, το παντελόνι μου και ο καναπές είχαν γεμίσει με ένα κίτρινο φωσφοριζέ υγρό, γνωστό και ως σάλτσα αλλά είμαι σίγουρος πως αν έσβηνα τις λάμπες του δωματίου με το φως που θα έβγαζε ο λεκές θα μπορούσα να διαβάσω βιβλίο. Αν και το δωμάτιο, λόγο του air-condition, ήταν αρκετά δροσερό ένιωσα σταγόνες ιδρώτα να κυλάνε στο πρόσωπό μου. Η έκταση του λεκέ ήταν τέτοιος ώστε ο ιδιοκτήτης του καναπέ δε θα σπαταλούσε μια σφαίρα όπλου πάνω μου. Θα μπορούσε άνετα να με περάσει από μηχανή του κιμά και μετά να βρει να μου κάνει κάτι που θα πονέσω πολύ. Πήρα ένα κομμάτι χαρτί κουζίνας που είχα δίπλα μου και σκούπισα το λεκέ στο καναπέ. Καθάρισε με το πρώτο πέρασμα και ήταν λες και δεν είχε συμβεί τίποτα σε αντίθεση με τα ρούχα μου.
Όταν είχε αγοράσει τους καναπέδες του είχαν πει ότι παρόλο που είναι δερμάτινοι ή κάτι σαν δέρμα το υλικό τους είναι τέτοιο ώστε να μη λερώνει. Με είχε ενημερώσει σχετικά και το ήξερα αλλά δε το είχαμε δει ποτέ σε πράξη και σίγουρα δεν είναι το πρώτο πράμα που θα δοκιμάσεις σε έναν καινούριο καναπέ.

Τελικά έκανα κάτι καλό. Ίσως θα μπορούσα να το θεωρήσω και ως την καλή μου πράξη της ημέρας. Βοήθησα να επιβεβαιώσουμε τα λόγια του πωλητή πως ο καναπές δε λερώνετε. Άμα πέσει κάτι καθαρίζει εύκολα και χωρίς σημάδια. Ένα crash-test που δε θα τολμούσε κάποιος να κάνει μόνος του και χαίρομαι αφάνταστα που το πέρασε!

Εξάλλου για αυτό είναι οι φίλοι… να βοηθάνε.

Δευτέρα, Ιουλίου 04, 2005

29/06/2005 Live at ΑΘΗΝΑ' LIVE (Ωδείο Φακανά)

Όταν γράφτηκα στα εργαστήρια του ωδείου ανέφεραν κάτι περί συναυλίας δεν έδωσα τη δέουσα σημασία και το θέμα ξεχάστηκε. Στα μέσα του εξαμήνου η τραγουδίστρια του group ανέφερε πως θα πρέπει να παίξουμε 3-4 τραγούδια στη συναυλία το καλοκαίρι, δε της δώσαμε τη δέουσα σημασία και πέρασε και αυτό. Περίπου μια βδομάδα πριν τη συναυλία ο δάσκαλος μας λέει, εφόσον πρώτα κατάφερε να κάνει το drummer να σταματήσει να κοπανάει τις μεμβράνες του, πως σε μια βδομάδα που θα γίνει η συναυλία θα παίξουμε τρία τραγούδια. Ώστε ήταν αλήθεια.
Καλά, του λέμε, τα δυο εντάξει τα παίζουμε συνέχεια το τρίτο ?
Θυμάστε ένα που είχαμε κάνει πρόβα στα πρώτα μαθήματα ?...
…και η ζωή κυλά ωραία.
Εκείνη τη μέρα πρέπει να κάναμε κάπου στις δυο ώρες πρόβα και στην επόμενη, έκτακτη συνάντηση, πάνω από δυο-μισή ώρες. Ήταν φοβερή εμπειρία. Καμία από αυτές τις πολύωρες πρόβες δε με κούρασε ούτε με έκανε να πω ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ! Το μόνο ήταν όταν μου ήρθε η κορυφαία ιδέα, μιας και είχε πολύ ζέστη και παίζοντας ιδρώνεις πολύ, να κάτσω μπροστά στο aircondition. Στην αρχή φάνηκε καταπληκτική ιδέα. Το χαλαρωτικό δροσερό αεράκι έκανε το δωμάτιο να δείχνει όαση. Μετά από κάποιο διάστημα αναρωτιόμουν γιατί ενώ παίζουμε αρκετή ώρα ασταμάτητα δεν αισθάνομαι τα δάκτυλα μου και τόσο ζεσταμένα. Αργότερα τα ένιωθα πως έπαιζαν με κάπως μειωμένες δυνατότητες και εγώ έπρεπε να καταβάλω αρκετή προσπάθεια για να διατηρήσω το ρυθμό. Με ένα zoom-out μπορούσες να δεις το θαλασσή χρώμα που επικρατούσε στο δέρμα μου καθώς και τους παγοκρυστάλλους που είχαν δημιουργηθεί σε διάφορα μέρη του σώματος μου. Άμα γυρνούσε κάποιος προς τον ενισχυτή θα έβλεπε και τη λευκή αρκούδα να τον χαιρετά κρατώντας τη coca-cola στο άλλο χέρι. Το κλείσαμε λοιπόν γιατί τα ναρκωτικά ήταν καραμέλες μπροστά του.

Και φτάσαμε στη μέρα μηδέν. Η οποία δε μπορώ να πω πως άρχισε με τις καλύτερες προϋποθέσεις μιας και την ώρα που θα έπρεπε να ξεκινούσα εργασία με χαρά για εμένα ήταν η αρχή της καινούριας μέρας. Ακολούθησε το πλατύ χαμόγελο με το άκουσμα του κελαηδίσματος των πουλιών έξω από το παράθυρο ενώ ταυτόχρονα γινόταν το χαρακτηριστικό τέντωμα του σώματος, το σταμάτημα της καρδιάς με το βλέμμα καρφωμένο στο ρολόι και η ανακούφιση του από πάνω ενώ τραβούσε το καζανάκι.
Άγχος σχετικό, ίσως και καθόλου μέχρι κάποιος να αρχίσει να ρωτάει ή να μιλάει με λεπτομέρειες για το θέμα. Είχα κανονίσει να πάω νωρίς δουλεία ώστε να ξεκουραστώ λίγο σπίτι και να πάω ωδείο για την τελευταία πρόβα που είχαμε κανονίσει. Σχέδιο το οποίο δε στέφτηκε με ιδιαίτερη επιτυχία.
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο υπήρχε απίστευτη κίνηση στους δρόμους. Δεύτερη φορά σε μία μέρα. Μαζευτήκαμε, αν και λίγο πιο αργά από ότι κανονίσαμε, για τη πρόβα. Η οποία ομολογώ πως πήγε απίστευτα καλά. Ένα από τα κλασικά μας λάθη γίνονταν στο κλείσιμο του κομματιού. Σε αυτή τη πρόβα μαγέψαμε. Σε ένα κομμάτι μάλιστα ο drummer έκλεισε κάνοντας τα κόλπα του με τα ταμπούρλα και τα πιατίνια ενώ εμείς είχαμε να παίξουμε άλλα 12 μέτρα. Αν βλέπαμε να πέφτει πυρηνική βόμβα, το πιστεύω, θα είχαμε πιο χαλαρό βλέμμα.
Η ώρα πέρασε και ο κόσμος μαζεύτηκε. Αρχίζαμε πρώτοι. Το μοναδικό blues band που θα έπαιζε σε αυτή τη συναυλία. Έγινε η παρουσίαση από τον οικοδεσπότη και ανεβήκαμε στη σκηνή…

Μαγεία!

…το χειροκρότημα δήλωσε και το τέλος.



Στον κόσμο άρεσε πάρα πολύ.

Ο δάσκαλος κατάλαβε τα λάθη που έγιναν. Από ότι είπε δεν έχει γίνει ακόμα το τέλειο live. Το θέμα είναι να τα καταλαβαίνεις και να τα καλύπτεις το συντομότερο. Επίσης σίγουρα ήταν μια καλή εμπειρία και χρειάζεται περισσότερη δουλεία και βελτίωση.

Εγώ απογοητεύτηκα από την επίδοση μου.

Σάββατο, Ιουλίου 02, 2005

War Of The Worlds

Μια πάρα πολύ καλή ταινία! Μεταφορά από το βιβλίο του H.G. Wells και ουσιαστικά επανέκδοση παλαιότερης μεταφοράς, εννοείται με απίστευτα καλύτερα οπτικά εφέ και ήχο. Οι κακοί, εξωγήινοι αυτή τη φορά, κάνουν επίθεση στους καλούς, ανθρώπους. Έχουν μελετήσει καλά τι θα κάνουν και είναι αδίστακτοι. Ο σκηνοθέτης καταφέρνει να σου περάσει πάρα πολύ καλά το συναίσθημα του ηττημένου, του πολιτισμού που δε καταφέρνει να κάνει τίποτα για να σωθεί από την εξαφάνισή του. Του ανθρώπου που τρέχει αλλά δε μπορεί να κρυφτεί πουθενά. Του φόβου και του θανάτου που παραμονεύει συνεχώς. Όταν ξαφνικά …

Ομολογώ πως βλέποντας τη ταινία, και σκεπτόμενος πως αύριο θα μπορούσε να γίνει κάτι αντίστοιχο, είμαι σίγουρος πως οι αντιδράσεις πανικού δε θα διέφεραν και πάρα πολύ από τη πραγματικότητα. Αλλά το ερώτημα παραμένει, θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι ? Αν όντως μας παρακολουθούν, μήπως μελετάνε ακόμα και τις ταινίες μας και βλέπουν πιθανά σενάρια προβλημάτων και ψάχνουν για τις λύσεις τους ? Προλαβαίνω να φάω ένα παγωτό ή θα λιώσει από τη ζέστη ?

Κυριακή, Ιουνίου 26, 2005

"Μη σπρώχνετε - Stay back"

Πρόσωπο ένα : Μια γυναίκα. Η οποία γνωρίζοντας ότι θα είναι όλη τη μέρα κάτω από τον ήλιο και έχοντας σκοπό να χοροπηδήσει και να ιδρώσει αποφάσισε, πολύ σωστά κατά την γνώμη μου, να ντυθεί ελαφριά. Με σορτσάκι και κοντή μπλούζα. Ρούχα που μπορώ να πω πως τόνίζαν το καλλίγραμμο σώμα της και δεν ήταν εφιάλτης για τα μάτια μας.

Πρόσωπο δύο : Ένας άντρας. Ντυμένος στα μαύρα, με παντελόνι και κοντομάνικο. Λευκά μαλλιά, κοκκινισμένο πρόσωπο, πολύ πιθανό από τον ήλιο, με μια χοντρή μύτη. Κατεβαίνοντας προς τα κάτω αποκλείετε να έχανες την κοιλιά του. Γενικότερα τα χαρακτηριστικά του σε έκαναν να πεις μόλις τον έβλεπες .. «ο Benny Hill!!!»

Εικόνα : Στο background τραγουδούν οι Black Label Society. Η κοπέλα σκυμμένη μιλάει με τη φίλη της που κάθετε κάτω. Δύο μέτρα πιο πέρα ο «Benny Hill» με το σώμα να κοιτά τη συναυλία αλλά το κεφάλι να έχει καρφωθεί στη κοπέλα. Τα μάτια είχαν σταματήσει να ανοιγοκλείνουν, για την ανανέωση του υγρού που χρειάζεται κάθε τόσο, η αλήθεια είναι πως λίγο ήθέλαν για να ακουστεί το πλουπ και να ελευθερωθούν από το σώμα. Η λέξη «διακριτικός» ήταν κάτι που και να είχε ακούσει σίγουρα δεν είχε κάποιο παράδειγμα στο μυαλό του για να την κατανόηση της.

Αυτό που θα μπορούσε να συμπληρώσει την εικόνα θα ήταν να υπήρχε ένας θάμνος κοντά. Να μπει γρήγορη μουσική από Benny Hill Show και να την πάρει και να πάνε από πίσω.

Κορυφή!

~


Αντικείμενο : Καρέκλα. Η κλασική πλαστικό-υφασμάτινη καρέκλα που θα έπαιρνε κάποιος σε μια παραλία ή σε εκδρομή. Μια παραλλαγή της συγκεκριμένης είναι η θέση για να ακουμπήσεις το ποτήρι ή ένα μπουκαλάκι.

Φώτα, κάμερα και πάμε! : Σε αυτή τη καρέκλα όαση, για όσους είναι όρθιοι για ώρες ή δε βολεύονται να κάθονται κάτω, αναπαύεται ένας νεαρός κάπως υπέρβαρος. Συζητά με ένα φίλο του, ανάλογων διαστάσεων, πίνοντας και οι δυο από ένα μεγάλο ποτήρι μπύρα. Κάποια στιγμή ο όρθιος νεαρός νιώθει την ανάγκη να κάτσει. Κάνει τη κίνηση να φέρει τα οπίσθιά του να ακουμπήσουν ομαλά στο έδαφος αλλά ίσως το παντελόνι δεν ήταν άνετο, η ισορροπία με το ένα χέρι δύσκολη ίσως να γλίστρησε και λίγο το θέμα είναι πως αρχίζει να παίρνει περίεργη κλίση, προς τη καρέκλα, και κινδυνεύει να χυθεί η μπύρα. Άμεση αντίδραση να πιαστεί στο χέρι της καρέκλας και να ρίξει όλο το βάρος του ώστε να σταματήσει τη πτώση. Πράμα το οποίο καταφέρνει επιτυχώς για λίγα δευτερόλεπτα πριν σπάσει. Ο νεαρός που καθόταν ήδη στη καρέκλα βλέποντας τα πάντα κάνει μια γρήγορη κίνηση-χοροπήδημα να αποφύγει τη μπύρα αλλά ταυτόχρονα να πιάσει τον άλλο. Αυτό που κατάφερε ήταν να σκιστεί η πλάτη της καρέκλας. Ο αρχικός στόχος επιτεύχθηκε. Ο ένας νεαρός είχε κάτσει δίπλα στον άλλο.

Για αρκετή ώρα δε καθόταν κανένας στην άλλοτε καρέκλα-όαση. Για να μη τη χαλάσουν ?

~


…και ακούγονται οι πρώτες νότες από το Black Sabbath. Οι αναπτήρες αρχίζουν και ανάβουν ένας-ένας. Σε ελάχιστο χρόνο κάτω από το μισοφέγγαρο και τον καθαρό βραδινό ουρανό της Μαλακάσας το κοινό απολάμβανε το επικό αυτό τραγούδι υπό το φως της φλόγας που δημιουργούσαν οι άπειροι αναπτήρες. Εικόνα και αίσθηση απίστευτα όμορφη. Πράγμα που συνειδητοποίησαν ουκ ολίγοι και αποφάσισαν να το αποθανατίσουν. Έτσι δίπλα σε κάθε φλόγα αναπτήρα εμφανίσθηκε δίπλα του το γνώριμο φως ενός κινητού. Λες και είδες έναν φρέσκο-τελειωμένο πίνακα ζωγραφικής και του έριξε κάποιος ένα κουβά νερό και τον χάλασε…

Rockwave Festival: Black Sabbath, Velvet Revolver, Black Label Society, Wastefall

Ένα ποτήρι Ursus με παγάκια, επιλογή απαλής μουσικής για background, το παράθυρο είναι ήδη ανοικτό για να περνά το βραδινό αεράκι και ξεκινάμε..

Φτάσαμε στο συναυλιακό χώρο κατά τις 16:0ο. Ο χώρος ήταν ήδη γεμάτος κόσμο ενώ ερχόταν να προστεθεί και άλλος. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που είχαν στηθεί μπροστά απο τη σκηνή για να μη χάσουν τη θέση και την ευκαιρία να απολαύσουν από κοντά τους μουσικούς που τόσο καιρό λιώνουν οι δίσκοι τους στα στερεοφωνικά. Αρκετά εντυπωσιακή η προσθήκη μεγάλων οθονών.
Μέχρι τις 17:0Ο, που βγήκε το πρώτο συγκρότημα της μέρας, εμείς κλασικά αραγμένοι σε αυτό το υπέροχο γκαζόν υπό τη σκιά ενός από τα πεύκα που μεγάλωνε μέσα στο χώρο. Οι Westefall, ελληνικό συγκρότημα, πολύ χαριτωμένοι με πολύ ενδιαφέρουσα μουσική μπορώ να πω. Τα πιο πολλά συγκροτήματα αυτού του στυλ, και ιδίως ελληνικά, δεν ακούγονται κατά τη γνώμη μου πάντα. Έμειναν στη σκηνή για περίπου 40 λεπτά.
Οι επόμενοι Black Label Society ανέβηκαν στις 18:00. Με τον απίστευτο κιθαρίστα που έπαιξε solo κρατώντας τη κιθάρα πίσω από το κεφάλι του! Αρκετά εντυπωσιακοί σε όλο το show που έκαναν. Σαν υπογραφή φεύγοντας έριξαν τα ηχεία και τους ενισχυτές που βρήκαν μπροστά τους ενώ είχαν ακουμπήσει τις κιθάρες με τις χορδές να κοιτούν το πάτωμα για να ακούγεται βαβούρα. Κάτι που δε βλέπεις συχνά σε live, όχι ελλάδα τουλάχιστον.
Ακολούθησαν οι Velvet Revolter στις 20:οο. Μας κράτησαν ευχάριστη παρέα μέχρι τις 21:0ο παίζοντας δικά τους καινούρια τραγούδια αλλά και επιτυχίες τον Guns and Roses.
Χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις ανέβηκαν οι θρύλοι του metal Black Sabbath. Όταν ακούστηκε η φωνή του Ozzy ήταν η στιγμή που οι πωλητές στις καντίνες μπόρεσαν να πάρουν ανάσα και οι γιγαντο-οθόνες άρχισαν να γράφουν "Μη σπρώχνετε - Stay back". Το Show άρχισε ..και για την επόμενη μία ώρα και κάτι όλο το κοινό ήταν δοσμένο στο συγκρότημα καθώς και αυτοί έδιναν τον καλύτερο τους εαυτό και επιτυχίες τους για να μας ευχαριστήσουν.

Η μουτζούρα της βραδιάς ήταν ο γυρισμός που μας πήρε δυο ώρες. Ο λόγος ήταν η απίστευτη κίνηση η οποία θα είχε αποφευχθεί αν υπήρχε κάποια τυπική συνεννόηση στα υπουργεία και δεν έκαναν έργα στην εθνική που να μετατρέπει τις 4 ή 3 λωρίδες σε 2 περίοδο συναυλιών!

Η βραδιά ήταν τόσο υπέροχη που οτιδήποτε και να προσπαθούσε να τη χαλάσει πολύ απλά δε θα τα κατάφερνε.

..τελευταία γουλιά και ύπνος

Παρασκευή, Ιουνίου 24, 2005

Χρόνος

Πιστεύω πως όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε κάτσει και έχουμε αναλογιστεί πόσο παράξενος είναι ο χρόνος.
Όλοι έχουμε ζήσει στιγμές, άλλοτε όμορφες και άλλοτε άσχημες, που να μη θέλουμε να τελειώσουν ποτέ ή απλά ο χρόνος, οι ώρες, τα λεπτά να δείξουν κάποια επιείκεια και να σταματήσουν να τρέχουν. Όταν είσαι με ένα αγαπημένο πρόσωπο για παράδειγμα και ξέρεις πως πρέπει να φύγει ή το τελευταίο διάβασμα πριν συναντήσεις τον εξεταστή σου. Μη ξεχνάμε το πρωινό ξύπνημα που θα χτυπήσει το ξυπνητήρι και θα υποσχεθείς ότι «σε 5 λεπτά θα σηκωθώ». Αυτά και το παγωτό είναι και τα πιο γρήγορα 5 λεπτά που μπορείς να συναντήσεις!
Από την άλλη μεριά, λες και η επιθυμία μας έχει πραγματοποιηθεί αλλά σε λάθος τόπο και γεγονός, υπάρχει η αίσθηση του χρόνου που δε περνά ποτέ! Όταν πρέπει να παρακολουθήσεις μία βαρετή διάλεξη ενώ σε λίγες ώρες φεύγεις διακοπές. Καλά είμαι και λίγο υπερβολικός γιατί σε αυτή τη περίπτωση έχεις καταφέρει να σταματήσεις το χρόνο.
Ο χρόνος, εννοώντας τους μήνες, τις μέρες, τις ώρες και τις λοιπές υποδιαιρέσεις, είναι απόλυτος. Ή σχεδόν απόλυτος αν παραλείψουμε την λεπτομέρεια ότι μια μέρα δεν είναι 24 ώρες αλλά 23 και κάτι. Γενικότερα όλο αυτό το σύστημα μέτρησης χρόνου, που έχει κατασκευάσει ο άνθρωπος, βασίζετε στη περιστροφή της γης γύρω από τον εαυτό της, της σελήνης γύρω από τη γη και της γης γύρω από τον ήλιο.
Το όλο σύστημα δείχνει αρκετά σταθερό στη δουλεία που έχει να κάνει. Έτσι μας μένει πως το όλο «δούλεμα» γίνεται από το μυαλό μας.

ΓΙΑΤΙ?!?



Για την καλύτερη κατανόηση του κειμένου αρκεί να προσθέσω πως είχα μιάμιση βαρετή ώρα μόνος στη δουλειά που έπρεπε να περάσει…. Μπορώ να πω πως πέρασε ευχάριστα και γρήγορα.
Ξεγέλασα το μυαλό μου ? ή τελικά το σύστημα δε κάνει και τόσο καλή δουλειά ?

Τετάρτη, Ιουνίου 22, 2005

Iron Maiden!

Πριν έξι μήνες περίπου ακούστηκε πως θα έρχονταν οι Iron Maiden Αθήνα. Από τη μία είπα ουάο! επιτέλους θα μπορέσω να τους δω από κοντά! τόσους δίσκους και τόσες συναυλίες έχω δει αλλά η αίσθηση του να δεις κάποιον να παίζει ζωντανά στη σκηνή μπροστά σου δε συγκρίνετε. Από την άλλη όμως σε 6 μήνες πολλά μπορούν να συμβούν, είτε σε κάποιον στο συγκρότημα είτε κάποια ασυμφωνία της τελευταίας ώρας στις εταιρίες, πολλά έχουμε δει...

...Έξι μήνες μετά τίποτα δεν έχει αλλάξει. Οι Iron Maiden θα παίξουν κανονικά στην Αθήνα και εγώ ακόμα δεν έχω φροντίσει να πάρω εισιτήριο. Πάλι καλά το αναλαμβάνει ένας φίλος και λίγες μέρες πριν έχουμε τα "μαγικά" χαρτάκια στα χέρια μας.

Τρίτη 21 Ιουνίου 07:45 χτυπά το ξυπνητήρι. Μετά από σκέψη ενός τετάρτου δέχομαι πως το είχα για κάποιον σοβαρότερο λόγο από το να θυμηθώ να αλλάξω πλευρό.
Ακολουθεί ντύσιμο λεωφορείο μετρό δουλεία φαΐ δουλειά μετρό λεωφορείο σπίτι. Κάτι που καλό θα ήταν να αποφύγω την επόμενη φορά που θα θελήσω να πάω σε κάτι παρόμοιο.

Τόπος άφιξης Μαλακάσα. Γύρω στα 37 χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα. Αρκετό πράσινο, καθαρός αέρας και μπόλικο κόσμο. Από πιτσιρίκια δημοτικού έως και παππούδες. Ο χώρος πολύ ωραία διαμορφωμένος. Είχε μια περιοχή που είχε όλα τα μαγαζάκια τύπου μπλουζάκια, σκουλαρίκια, tattoo και γενικότερα ότι μπιχλιμπίδια βρίσκεις σε τέτοια festival. Αρκετές καντίνες φαγητού, στις οποίες δε θα βρούμε αστακομακαρονάδα, σκορπισμένες ώστε να μη γίνονται οι άπειρες ουρές. Αρκετές τουαλέτες, αρκετά εντυπωσιακό, ασθενοφόρο για να παρέχει πρώτες βοήθειες και πυροσβεστικό! Πρέπει να είδα και καμπόσους κάδους αχρήστων που ήταν σπατάλη χώρου μιας και μόνο μέσα δεν ήταν τα σκουπίδια. Εδώ μπορούμε να πούμε το κλασικό "έλληνες τι περιμένεις?" και να λυθούν όλα τα προβλήματα μας. Αρκετά όμορφο γκαζόν γύρο από τη σκηνή όπου ξαπλώσαμε κάτω από τη σκιά ενός δέντρου μέχρι να αρχίσει η συναυλία.

Κααάποια στιγμή ξεκινάνε τα sound checks και μετά βγαίνει το support. Δε τους ήξερα δεν έμαθα πως τους λένε, το εισιτήριο δεν αναφέρει όνομα, και δε νομίζω να τους ξανασυναντήσω. Κάποιοι στο κοινό ήξεραν και τους στίχους, εντυπωσιακό.
Sound check πάλι και μετά γνώριμος ήχος. Όλοι όσοι ήταν σκόρπιοι μαζεύτηκαν. Η συναυλία ξεκίνησε. Πανδεμόνιο από κάτω. Τη σκηνή την είχαν στήσει αρκετά ψιλά και πίστευα πως δε θα υπήρχε πρόβλημα να δεις. Έκανα λάθος. Από τα χοροπηδητά, το σπρώξιμο και τα σηκωμένα χέρια με δυσκολία έβλεπες τι γινόταν.
Έπαιξαν κάπου στη μιάμιση ώρα μαζί με το διάλειμμα, γνωστό και ως "we want more! we want more!". Όπως δήλωσαν από την αρχή τα τραγούδια θα ήταν από τα 4 πρώτα album τους. Έπαιξαν από τα 3. Ο ήχος δυνατός και καθαρός. Το κοινό πολύ θερμό. Ο Dickinson κλασικά απίστευτος πάνω στη πίστα.
Μπορεί να μη παίξανε πολύ ώρα, ούτε κάποια από τα πιο γνωστά τους τραγούδια ή που συνηθίζετε να ακούγονται σε κάθε συναυλίες τους αλλά εμένα με άφησαν πολύ ικανοποιημένο. Θέλω να τους ξαναδώ!

..αλλά όχι σήμερα.


Περισσότερα για το συγκρότημα στο www.ironmaiden.com

Δευτέρα, Ιουνίου 20, 2005

Post #1

Hello World!

Έτσι δε ξεκινάνε όλα στον κόσμο των Η/Υ ? έρχεται το χαμόγελο του δημιουργού, ο οποίος μόλις έχει καταφέρει να δημιουργήσει κάτι, και συνεχίζουμε με κάποιο random error του συστήματος που επαναφέρει τα πράγματα στην αρχική τους μορφή. Το χαμόγελο φεύγει από τον παραλίγο δημιουργό ο οποίος συνεχίζει το διάβασμα των άπειρων τόμων βιβλίων και σημειώσεων για να ανακαλυφθεί το λάθος. Το σύστημα συνεχίζει να μη κάνει τίποτα.

Έτσι και εγώ μετά από τόσο κόπο, διάβασμα, αγωνία, χρόνο, ψάξιμο και προσπάθεια (απλά έκανα register) κατάφερα να γράψω το πρώτο μου post! ...και μετά να το σβήσω. Είμαι σίγουρος πως αυτό θα συνεχίσει να γίνεται μέχρι να μάθω τι είναι όλες αυτές οι επιλογές που υπάρχουν και τι επιπτώσεις θα έχουν στον υπόλοιπο κόσμο.. ή μόνο εμένα.. ή και στα δύο.

Για να δούμε τώρα αυτό πως φαίνεται στο site

Psychos κολυμβητηρίου!

Θεωρώ αρκετά λογικό το πρωί που ξυπνάς κ ετοιμάζεσαι για το κολυμβητήριο, να φορέσεις το μαγιό σου, αντί το εσώρουχο, ώστε μετά να βγάλεις α...