Θα ήθελα να αναφερθώ και εγώ στα ΜουΜουΕ(?). Στα «ποιοτικά» προγράμματα που μας προσφέρουν. Στις αντικειμενικές και ασχολίαστες ειδήσεις. Στους δημοσιογράφους που είναι πιο ειδήμονες από οποιοδήποτε επαγγελματία… Αλλά είναι τόσο βαρετό!
Ας γράψουμε για κάτι άλλο..
Σου αρέσει κάτι, ας πούμε η μουσική. Θες να ασχοληθείς, να μάθεις. Κάποια στιγμή, είτε επειδή έτυχε είτε λόγω δικιά σου αναζήτησης, βρίσκετε ένας άνθρωπος που γνωρίζει πολλά και μπορεί να στα μεταφέρει, ένας δάσκαλος.
Μέσα από τη διδασκαλία του συνειδητοποιείς τον όγκο των γνώσεων που έχει. Οτιδήποτε καινούριο σου μαθαίνει σου λέει και την ιστορία του για να μπεις στην ατμόσφαιρα και το “feeling” του ρυθμού. Ότι απορία έχεις σου την λύνει και σου δημιουργεί καινούριες τις οποίες και δεν αφήνει αναπάντητες. Σου λέει για τον χρόνο που του έχει πάρει για να μάθει όσα ξέρει και το πόσες ώρες την ημέρα συνεχίζει να κάνει εξάσκηση. Θα σου πει και το «ποτέ δε σταματάς να μαθαίνεις».
Αποφασίζεις πως ποτέ δε θα φτάσεις στο επίπεδο του. Κατά την γνώμη μου δεν έχει να κάνει με το ότι αυτός έχει το ταλέντο ενώ εσύ όχι, ούτε με το ότι αυτός ασχολείται από παιδί ενώ εσύ ξύπνησες ένα πρωινό και είπες.. ότι είπες τέλος πάντων. Ίσως είναι ότι αυτός το κάνει για να ζήσει ενώ εσύ για χόμπι.
Και ενώ στο μυαλό σου τον έχεις στη σφαίρα του φανταστικού έρχεται η ώρα που σε γνωρίζει στους συνεργάτες του.
Σου μιλάει με απίστευτο ενθουσιασμό για την εμπειρία τους, τις γνώσεις τους, τις απίστευτες ταχύτητες που μπορούν να παίξουν, τα διπλώματα και τα live που έχουν στο βιογραφικό τους.
Αν αυτός νιώθει «μικρός» μπροστά τους εγώ τι πρέπει να πω; Μάλλον πως αυτοί είναι μουσικοί και εγώ… ίσως πρέπει να αρχίσω μπαλέτο.
Αυτά και άλλα πολλά είδαν και άκουσαν τα μάτια και τα αυτιά μου το Σαββατόβραδο. Μείνετε συντονισμένοι μαζί μας. Ακολουθεί το…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου