Πέμπτη, Ιανουαρίου 31, 2008

Super Market

Χθες, γυρνώντας από τη δουλειά είπα να μπω στο supermarket να πάρω μερικά ψιλοπράγματα.

Να πάρω το ένα, να πάρω το άλλο, μη ξεχάσω αυτό, θα δω καμιά ταινιούλα οπότε να πάρω και κάτι να τσιμπάω… γέμισε το καλάθι.

Φτάνω στο ταμείο. Τα αδειάζω όλα πάνω στον πάγκο και μου έρχεται το flash.

Φεύγοντας από τη δουλειά μου πρότεινε μια συνάδελφος να με πάει ως ένα σημείο με το αυτοκίνητό της. Νέα οδηγός. Μπαίνοντας στο αμάξι έκανα την τυπική κίνηση να δαγκώσω την ταυτότητα μου. Για διευκόλυνση της σήμανσης στην αναγνώριση του καμένου πτώματος. Αλλά το πορτοφόλι έλειπε.

Κοιτάω την ταμεία και τις λέω.

«Δε σε πειράζει να τα πάω όλα πίσω στα ράφια… ξέχασα το πορτοφόλι σπίτι»

Και λες πως αυτά δε θα σου συμβούν ποτέ…

 

Τετάρτη, Ιανουαρίου 30, 2008

True story

Background story: Στην εταιρία ανακοινώνουν πως θα βγάλουμε για κάποιο λόγο φωτογραφίες. Ο προϊστάμενος μου λέει πως θα πρέπει να σουλουπωθώ λιγάκι (κούρεμα/ ξύρισμα). Πάτησα πόδι και του είπα όχι. Οι υπόλοιποι του τμήματος πήραν το μέρος του. Για το καλό της ανθρωπότητας είπα να κάνω λίγο πίσω.

Την ημέρα της φωτογραφίας ο προϊστάμενος δηλώνει άρρωστος και δεν παρουσιάζεται.

Μιλάμε στο MSN. Εγώ δουλειά, αυτός σπίτι του.

elf says:

Αν μπορούσα να δηλώσω άρρωστος σήμερα, γιατί δεν το είπες;

Και έτρεχα σαν μαλάκας να κουρευτώ;;;…

Προϊστάμενος says:

Οοοοοοοοοοο

Έεεεεεεεεεεετσιιιιιιιιιιι (προφανώς χαίρεται που μαθαίνει πως έχω κουρευτεί)

elf says:

…αλλά όπως έτρεχα σκόνταψα, έπεσα και χτύπησα το πόδι μου. Πήγα στο νοσοκομείο και ο γιατρός εκεί που κοιτούσε την πληγή μου με ένα παράξενο εργαλείο κόπηκε. Το αίμα που βγήκε ήταν πράσινο!

Ξαφνιάστηκα και έκανα πίσω. Αυτός αμέσως μου έκλεισε το στόμα και με οδήγησε σε ένα δωματιάκι λέγοντάς μου να μην βγάλω τον παραμικρό ήχο. Το δωματιάκι ήταν τηλεμεταφορέας. Με μετέφερε στο εξωγήινο διαστημόπλοιο …

… και έτσι τελικά δε πρόλαβα να πάω να κουρευτώ.

Τρίτη, Ιανουαρίου 29, 2008

Έκθεση

Ποτέ δεν ήμουνα καλός στην έκθεση. Νομίζω πως ήταν από τα χειρότερα μου μαθήματα.

Πάντα είχα τεράστιο πρόβλημα να ξεκινήσω. Μια μέρα μου ήρθε η έμπνευση να χρησιμοποιήσω το θέμα σαν εισαγωγή. Η καθηγήτρια για κακή της τύχη δεν αντέδρασε σε εκείνη την έκθεση. 'Ετσι και εγώ το καθιέρωσα. Ξεπέταγα την εισαγωγή στα γρήγορα, αντιγραφή του θέματος, και χάλαγα περισσότερο χρόνο σε προσευχές για το τι να γράψω στο κυρίως θέμα. Βέβαια και η καθηγήτρια δε ξεχνούσε να μου αναφέρει πόσο λάθος ήταν αυτό, κάθε φορά που γράφαμε.


Η καλύτερη έκθεση που είχα γράψει ποτέ ήταν στο δημοτικό. Το θέμα ήταν σαφέστατο, "Ποιο ζώο σας αρέσει". Δεν νομίζω πως με είχε απασχολήσει ως τότε το συγκεκριμένο ερώτημα και χρειάστηκε να το σκεφτώ αρκετή ώρα. Μετά από ώριμη σκέψη και αρκετή ανάπτυξη μέσα στο μυαλό μου έγραψα... "Ο σκύλος".

Το θεϊκό ήταν πως υπήρξε συμμαθητής μου που έγραψε χειρότερα από εμένα... "αγελάδα".


Καλά ρε φίλε, ούτε ένα άρθρο; που πας;

Τρίχες

Μεγάλη απόλαυση το κοντό μαλλί. Το στέγνωμα μετά το μπάνιο είναι σαν το Azax. Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε, απλά δεν γίνονται αόρατα. Συν ότι γλυτώνεις τις χαζές ερωτήσεις του στύλ "ααα έχετε σκυλάκι;", εξαιτίας τις τρίχας που κυκλοφορεί στα κρεβάτια και τους καναπέδες.


Γέλιο είχε το πρώτο λούσιμο όταν κουρεύτηκα για να πάω φαντάρος.   

Είχα συνηθίσει τέσσερα χρόνια να γεμίζω μια χούφτα σαμπουάν για να δω λίγο αφρό. Έτσι και τότε, γεμίζω μια χούφτα και *πλάαααατς!* στο κεφάλι, αλλά που τρίχα να το συγκρατίσει...

δεν έχω σκεφτεί ακόμα τίτλο

Υπάρχουν πράγματα που αν λείψουν έστω και για μια μέρα από το σπίτι, πιστεύω πως οι συνέπειες για εμένα θα είναι κάτι χειρότερο από άσχημες.
Ένα από τα πράγματα που ποτέ δεν είχα σκεφτεί τι θα συνέβαινε αν τελείωναν τα μπιχλιμπίδια για τα αυτιά, γνωστά και ως μπατονέτες. Η αλήθεια είναι πως δεν πίστευα πως αυτό το πράγμα τελειώνει ποτέ. Μια λογική σκέψη ήταν πως πολλαπλασιάζεται από μόνο του τα βράδια που όλοι κοιμόμαστε και απλά υπάρχει. Μέγα λάθος!

Τραγικό επακόλουθο να προσπαθώ να περάσω μια πετσέτα από το ένα αυτί στο άλλο σαν το Ντόναλντ. Λόγω μεγάλου κενού, ανάμεσα από τα αυτιά μου, δεν κατάφερα να βρω την έξοδο.

Από εδώ και πέρα θα τα αγοράζω σε χονδρική.

Πέμπτη, Ιανουαρίου 17, 2008

Λεωφορεία

Ήμουνα στο λεωφορείο και επέστρεφα σπίτι ακούγοντας μουσική.  Μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο στα μέσα μαζικής μεταφοράς και πάντα ακούω μουσική. Δίνει μια κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Το βλέμμα μου πέφτει σε δυο ανθρώπους. Μια γυναίκα που κάθεται και έναν άντρα που κρατιέται από πάνω της. Από τα βλέμματά τους εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι είναι κάτι παραπάνω από απλοί φίλοι. 

Σε κάποια στιγμή κάτι λένε, δεν ακούω λόγω της μουσικής. Η γυναίκα σηκώνεται και πλησιάζουν την πόρτα. Προφανώς η επόμενη στάση είναι αυτή που κατεβαίνουν. Ο άντρας κρατιέται στην πόρτα και η γυναίκα τυλίγει το χέρι της και ακουμπάει το κεφάλι της στο μπράτσο ενός που ήταν στην άλλη μεριά της πόρτας, δεν τον είχα προσέξει ως εκείνη την ώρα. Πιθανότατα αδελφός της. Μικρότερος θα έλεγα.

Το λεωφορείο σταματάει. Οι πόρτες ανοίγουν. Η τύπισσα πάει να βγει και κοιτάει αυτόν που είχε τυλιχτεί πάνω του, διαπιστώνοντας πως δεν έχει την παραμικρή ιδέα ποιος είναι ο τύπος. Ο δικός της έχει λιώσει στα γέλια και αυτή τον κατεβάζει από το λεωφορείο με κλωτσίδια και μπουνίδια, έχοντας ζητήσει πρώτα συγνώμη από τον άγνωστο άνθρωπο.


Απίστευτο γέλιο το σκηνικό.  

Psychos κολυμβητηρίου!

Θεωρώ αρκετά λογικό το πρωί που ξυπνάς κ ετοιμάζεσαι για το κολυμβητήριο, να φορέσεις το μαγιό σου, αντί το εσώρουχο, ώστε μετά να βγάλεις α...