18 Σεπτεμβρίου 2008

Κατά μια διαολεμένη σύμπτωση από την αρχή του μήνα είχαν πέσει στην αντίληψή μου πολλά γεγονότα που είχαν σαν αφετηρία τις 18 Σεπτεμβρίου.

Μπορώ να ομολογήσω πως πέρασε από το μυαλό μου πως μπορεί να πρόκειται και για καμία σημαντική κοσμική μέρα (ακούγετε πολύ cool).

 

Από το βράδυ φάνηκε πως το θέμα 18/9 βρωμάει.

Το πρωί η μυρωδιά ήταν πιο έντονη όταν χρειάστηκε 1 ½ ώρα το λεωφορείο (08:30 – 10:00) να διασχίσει την Αμφιθέας όταν συνήθως χρειάζεται 15 – 20 λεπτά. Αντί να φτάσω στη δουλειά 9:00 – 9:30 έφτασα στις 11:00, λεπτομέρειες.

Για τη συγκεκριμένη καθυστέρηση ψυλλιάζομαι πως φταίνε οι καραγκιόζηδες (μην αρχίσω τα καντήλια) έλληνες που δεν έχουν λεφτά αλλά στις 9 το πρωί μπορούν να ξυπνήσουν να πάνε στα εγκαίνια του Saturn!

Η κατάσταση δεν έχει βελτιωθεί ιδιαίτερα με τα γεγονότα που ακολούθησαν την αργοπορία.

 

Μάλλον είναι μια από αυτές τις μέρες του μήνα που δεν πρέπει να σηκωθείς από το κρεβάτι παρά μόνο για να πάρεις τηλέφωνο και να πεις πως είσαι άρρωστος.

Looking Back

Το show ήταν θεικό!

Ο Gary Moore απίστευτος!

Το κοινό καταπληκτικό! 

Αυτό στο οποίο θα ήθελα να σταθώ είναι το group που βγήκε πρώτο.

Φαντάζομαι πως αποφασίστηκε τελευταία στιγμή αφού στο εισιτήριο δεν έγραφε τίποτα.

Ήταν φοβεροί! Τα τραγούδια που είπαν... άψογα, η σκηνική τους παρουσία πολύ ζωντανή και το αίσθημα που μετέφεραν πως το διασκέδαζαν εκεί πάνω καταπληκτικό. Ένα μεγάλο μπράβο τους! Ελπίζω να μη χαθούν και να τους ξαναδούμε σύντομα σε κάποιο live, στην Αθήνα.

Όταν είπαν το όνομα της μπάντας δεν το άκουσα. Είχα από τη μία μεριά τον τύπο με το πιο δυνατό χειροκρότημα και από την άλλη κάποιον να σχολιάζει non-stop. 

Ευτυχώς με λίγο ψάξιμο στο internet βρίκα πως τόση ώρα μιλάω για τους Down & Out (Down'n'Out). 

Το site τους μπορείτε να το βρείτε εδώ. 

Μπορείτε να ακούσετε τραγούδια και να δείτε κάποια video clip τους (πολύ ωραία δουλειά). 

Σαν κλείσιμο θα βάλω ένα videaki αυτής της βραδιάς που σήκωσε κάποιος στο youtube.com. Θα προτιμούσα το Parisienne Walkways αλλά προς το παρών δεν υπάρχει. 

Ποτέ δε θα καταφέρω να συντονιστώ με τα κέφια των διοργανωτών. Όποτε παίρνω μαζί μου κάμερα είμαι στο τσακ να μου την πάρουν. Όποτε δεν την κουβαλάω μαζί μου υπάρχει πλήρης αδιαφορία. Στα διάλα...

Ο Gary Moore κάτω από το μπλε φως των προβολέων. 

Τρία άτομα που άναψαν αναπτήρες, προ-mobile συνήθεια, χαλούσαν την εικόνα που δημιουργούσε το φως των κινητών.

What if...

Υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι 

Είναι φορές που ε

Πιστεύω πως όλοι έχουν ευχηθεί κάποια στιγμή στη ζωή τους "να μπορούσα να πάω πίσω, στο χρόνο, να το αλλάξω". Ε, εγώ το κατάφερα... πλάκα κάνω.

Αυτό το οποίο θα οδηγούσε κάποιον να μην πάρει την ίδια απόφαση θα ήταν η γνώση πως αυτή που σκοπεύει να πάρει δεν θα έχει την αναμενόμενη επιτυχία.  

Ένας τρόπος που θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο είναι με τις κλασικές χρονοπύλες. Μεταφέρεις τον εαυτό σου στο παρελθόν δίνεις την πληροφορία και επιστρέφεις στο παρον. 

Αλλά δε μου αρέσει. Είναι ωραίο στις ταινίες αλλά το θεωρώ χαζό.

 

Αν πούμε πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό θα πρέπει να δεχτούμε πως σε κάθε χρονική στιγμή υπάρχει ένας "εγώ". Αν φύγεις και πας στο παρελθόν όταν γυρίσεις θα πρέπει να καλύψεις το κενό που άφησες. Ένα κλικ μπροστά ή πίσω και στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή θα υπάρχουν δύο elf. Ξέρω θα ήταν πολύ cool αλλά και καταστροφικό.   

Το χειρότερο στην παραπάνω λογική είναι πως από τη στιγμή που θα δώσεις την πληροφορία που θες στο παρελθόν η οποία θα σε οδηγήσει στο να πάρεις άλλη απόφαση, αυτόματα θα δημιουργηθεί μια διαφορετική χρονική γραμμή που θα οδηγεί σε διαφορετικό μέλλον. Όπως στο back in the future. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα πως ακόμα και αν καταφέρεις να γυρίσεις στην ίδια χρονική στιγμή από την οποία έφυγες δεν θα είσαι ο μόνος "εσύ". Ο άλλος "εσύ" εκείνης της χρονικής στιγμής δε θα έχει χρειαστεί να κάνει ταξίδι στο χρόνο να διορθώσει τίποτα οπότε θα βρίσκεται εκεί.  

Σαν μια σειρά καθισμάτων που κάθονται 30 εαυτοί μας. Σηκώνεσαι από την θέση 30Α και πας και μιλάς σε αυτόν που κάθετε στην 20. Αυτόματα μεταφέρεσαι στη σειρά καθισμάτων Β. Όταν πας πίσω στην 30Β βρίσκεται άλλος.

Μην αναφέρω τη φρίκη του να δεις πως θα είσαι στο μέλλον. 

Για αυτό σας λέω, τελείως χαζό. 

Αυτό που θεωρώ πιο cool είναι το one way trip. Να μεταφέρεις τις αναμνήσεις , εμπειρίες, συναισθήματα σου σε κάποια στιγμή στο παρελθόν και να συνεχίσεις να ζεις από εκεί. Εννοείται πως δεν έχεις άλλη ευκαιρία να ξαναγίνει κάτι τέτοιο. 

Το ερώτημα είναι, θα το έκανες; 

Δε ξέρω. 

Αν αυτό που θέλω να αλλάξω με πήγαινε αρκετά χρόνια πίσω, δε ξέρω.

Για παράδειγμα το να ξαναπεράσω τα σχολικά χρόνια με τα σημερινά μυαλά θα μου ήταν μαρτήριο. Άσε που αν ήμουν δύσκολος τότε να βρω παρέες τώρα θα ήταν αδύνατο με όλους αυτούς τους ανώριμους πιτσιρικάδες :p  

Το στρατιωτικό δεν το συζητώ. 

Αγαπημένα τραγούδια δε θα είχαν ηχογραφηθεί ακόμα. Οι ταινίες απλά μια επανάληψη. Γενικά μια τεχνολογικά προϊστορική εποχή.  

Και πάντα να υπάρχει η περίπτωση πως όμορφα γεγονότα μπορεί να μη συμβούν ποτέ και άτομα που ήξερες να μη τα γνωρίσεις ποτέ και τόσα άλλα...  (κάπου εδώ είναι που οι σκέψεις μου έχουν απλωθεί τόσο πολύ που δε μπορώ να τις οργανώσω για να τις αποδώσω, συν ότι έχω βαρεθεί να γράφω και ψάχνω πως θα το κλείσω, άσε που αμφιβάλω αν κάποιος έχει αντέξει να διαβάσει ως εδώ. Αν κάποιος τα κατάφερε ελπίζω πως έχει πιάσει τη λογική μου οπότε δεν έχει και τόσο σημασία να συνεχίσω)

Ακόμα και αν η ζωή σου από εκείνο το σημείο και μετά είναι ένας αγώνας να ξαναζήσεις ακριβώς τα ίδια πράγματα το πιο πιθανό είναι πως δεν θα πετύχαινε. 

Έχετε αναρωτηθεί πως θα ήταν να ήσασταν κάποιο ζώο;