Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 23, 2005

Χωρίς ομπρέλα...

Παρασκευή απόγευμα. Επιστροφή σπίτι από δουλειά. Έχω καταφέρει να μπω στο λεωφορείο στεγνός. Υπάρχουν γρι σύννεφα στον ουρανό τόσα ώστε να με αγχώνουν αν θα καταφέρω να φτάσω στεγνός σπίτι. Κάποια στιγμή μπαίνει και ο οδηγός και το ταξίδι ξεκινά.
Κάπου στα μέσα της διαδρομής μου καρφώνεται στο μυαλό η καταπληκτική ιδέα να κατέβω σε ένα video club και να ψάξω για μια ταινία που θέλω να βρω. Υπάρχει βέβαια μια περίπτωση όσο ψάχνω για την ταινία να πλημμυρίσουν οι δρόμοι αλλά ποιες οι πιθανότητες;
Να κατέβω, να μη κατέβω, να κατέβω, να μη κατέβω, κατεβαίνω.
Μπαίνω στο video club ψάχνω, ψάχνω, ψάχνω.. τίποτα. Με την έξοδό μου από το μαγαζί νιώθω τις πρώτες σταγόνες να πέφτουν στο κεφάλι μου. Shit! Περπατώ κάπως βιαστικά προς τη στάση με την ελπίδα πως θα γλιτώσω τα χειρότερα. Ο ουρανός έχει μαυρίσει. Πρέπει να περάσω την Αμφιθέας και τα αυτοκίνητα δε σταματάνε. Οι ψιχάλες γίνονται ψιλή βροχή. Επιτέλους περνάω απέναντι και είμαι υπό τη προστασία της στάσης. Τώρα απλά περιμένω το λεωφορείο και όλα καλά.
Η βροχή δυναμώνει και πουθενά λεωφορείο. Κεραυνοί και αστραπές στον ουρανό. Το νερό να πλημμυρίζει το δρόμο και να ανεβαίνει η στάθμη. Τα αυτοκίνητα είτε να πηγαίνουν απίστευτα αργά και προσεκτικά είτε να τρέχουν τόσο ώστε να βοηθάνε το έργο του καιρού να μη μείνει κάτι στεγνό πάνω μου. Πίσω από τη στάση έτυχε να βρίσκετε το μοναδικό μέρος της Αθήνας που δεν είναι πνιγμένο στο τσιμέντο με αποτέλεσμα να φέρνει λάσπη προς τη στάση που βρισκόμουν. Η βροχή να δυναμώνει και άλλο. Κάποιες στιγμές ήταν τόσο δυνατή που δεν μπορούσα να δω καθαρά τα αμάξια που περνούσαν από μπροστά μου. Μόλις έγινα τελείως μούσκεμα εμφανίστηκε και το λεωφορείο.
Από τη στάση που με άφησε μέχρι το σπίτι μου είχα λίγο ποδαρόδρομο ακόμα. Η βροχή είχε ηρεμίσει αλλά δεν είχε σταματήσει.

Σπίτι επιτέλους. Ο πατέρας μου αραχτός στο καναπέ με το τσιγαράκι του είχε όρεξη για τεστ παρατηρητικότητας.
- Βράχηκες;
- όχι
- Βγάζεις τα παπούτσια σου;
- Ναι, με στενεύουν λίγο

Είναι απίστευτο πόσο πολύ απεχθάνομαι τη βροχή! Χίλιες φορές να χιόνιζε!

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 21, 2005

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 19, 2005

Γαμημένη μπουλντόζα..!

Μερικές φορές ενώ τα γεγονότα όλης της εβδομάδας δείχνουν πως το Σαββατοκύριακο που θα ακολουθήσει θα είναι φανταστικό, τελευταία στιγμή περνά μια μπουλντόζα και τα καταστρέφει όλα... και εκεί που ήμουν έτοιμος να πάω για ύπνο για να ξεκινήσει μια βδομάδα, ελπίζω, καλύτερη χτυπά το κινητό.
Τι μπορεί να με θέλει κάποιος στις 00:37 το πρωί ;
«έχω όρεξη για cinema πάμε;»
Γιατί όχι, εξάλλου αποκλείεται να κοιμόμουν τόσο νωρίς. Το πρόβλημα που παρουσιάστηκε αρχικά ήταν πως έπαιζαν μόνο δύο ταινίες και την μια την είχαμε δει τη δεύτερη δεν ήξερα αν την είχε δει ο άλλος. Το επόμενο ήταν πως η τελευταία παράσταση ήταν στις 01:15 και θεώρησα λίγο χλωμό να το προλάβουμε από την αρχή. Αν χάσω ακόμα και τα γράμματα της αρχής προτιμώ να μη τη δω καθόλου!
Μετά από σύντομο συμβούλιο η ταινία θα ήταν το wedding crashers (γαμο-μπελάδες) το αν τη προλαβαίναμε θα ήταν κάτι που δεν είχε κριθεί μέχρι που μπήκαμε σε warp speed 1. Στις 01:14 είχαμε τα εισιτήρια στα χέρια μας.
Η ταινία κορυφαία ! Λιώσαμε στα γέλια !

Άψογο!

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 15, 2005

ZZzzzZzz..

Σήμερα κατά της 03:30 τα ξημερώματα αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να δω το Ghost in the Shell. Τα αστέρια βρίσκονταν στη σωστή θέση. Για να έχει περισσότερο ενδιαφέρον μάλιστα ετοίμασα και δυο τοστάκια, πήρα και μια κανάτα νερό για να μη σηκώνομαι κάθε λίγο. Ουσιαστικά μια κούπα πήρα απλά όταν τη γεμίζω αδειάζει η κανάτα ε και δεν είναι σωστό να κολλάμε σε λεπτομέρειες.
Η ταινία ξεκίνησε. Έχει μια εισαγωγή που την έχω ξαναδεί σε παλαιότερη απόπειρα οπότε κάνω μικρές δαγκωνιές στο πρώτο τοστ. Τελειώνει και το δεύτερο τοστ, γίνεται χρήση της κανάτας και …ZZZzzzZZzzzZzzz…

…Ακούω το κουδούνι να χτυπά. Το σώμα μου κάνει σπασμούς πάνω στο κρεβάτι. Δεν έχω αμάξι! Ηρεμία. Τη χαλάνε θόρυβοι από το δωμάτιο της αδελφής μου που σηκώνετε να βγάλει το αμάξι.
- Τι ώρα δουλεύεις σήμερα; ρωτάει.
- Εξαρτάτε, τι ώρα είναι;
- Οκτώ παρά είκοσι.
- ντααξ
Κοιτάω το monitor όπου έπαιζε το menu της ταινίας. Κάποιο από τα αστέρια ήταν αεροπλάνο και με μπέρδεψε μάλλον.

Φεύγοντας έριξα και μια γρήγορη ματιά στο γραμματοκιβώτιο. Άδειο και σήμερα. Σκουλήκι ταχυδρόμε.

Τετάρτη, Σεπτεμβρίου 14, 2005

Καλημέρα..!

Σήμερα ξύπνησα λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Ποιο ξυπνητήρι δηλαδή, το κινητό, η γνωστή συσκευή ακολούθησε το δρόμο του κόκορα, δε μπαίνει πλέον στα σπίτια. Είδα την ώρα, έκανα υπολογισμούς και αποφάσισα ότι έχω λίγο χρόνο για χουζούρεμα. Η επόμενη ματιά στο ρολόι έδειξε πως πρέπει να αρχίσω να αγχώνομαι.. λίγο. Πραγματικά δε ξέρω τη συνέβη αλλά για πρώτη φορά στην έως τώρα ζωή μου σπατάλησα πάνω από 1 λεπτό για να αποφασίσω τη θα φορέσω. Ο τελικός συνδυασμός είναι ελεεινός αλλά δεν άντεχα άλλο μπροστά από τη ντουλάπα!
Και ενώ ήμουν έτοιμος να φύγω σκάει και η αδελφή μου με την απορία «χτύπησε η πόρτα;». Πρέπει να είναι ο εφιάλτης όσων μένουν στην πολυκατοικία και βάζουν τα αυτοκίνητα τους σε αυτό το πράμα που χαρακτηρίζουν ως γκαράζ. Χωράνε 3-4 αυτοκίνητα αλλά το ένα πίσω από το άλλο. Έτσι για να βγει ο τελευταίος πρέπει να ξυπνήσει όλους όσους είναι μπροστά του. Μπορώ να φανταστώ σκηνικά όπου μετά από ένα όνειρο ο σύζυγος με τις πιτζάμες ψάχνει για τα κλειδιά του και πάει προς την έξοδο. Η σύζυγος να ξυπνά από τη φασαρία να συνειδητοποιεί πως είναι Κυριακή 3 το πρωί.
- Που πάς αγάπη μου;
- Άκουσα την πόρτα να χτυπά, πάω να βγάλω το αμάξι.
…«Όχι, δε χτύπησε καμία πόρτα».

Τα πρωινά ερχόμενος στη δουλεία, ακούγοντας μουσική και χαζεύοντας τον κόσμο στα λεωφορεία σκέφτομαι διάφορα πράγματα. Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο αλλά δε θα πουλούσε. Το θέμα σε αυτό το δρομολόγιο ήταν ο γάμος. Ο γάμος βοηθά δυο άτομα να αντιμετωπίσουν προβλήματα και καταστάσεις που δε θα είχαν παρουσιαστεί αν δεν είχαν παντρευτεί. Αυτό δεν είναι δικό μου θέμα βέβαια δε παντρεύομαι εγώ αλλά ένας συνάδελφος από το τμήμα που εργάζομαι. Ο γάμος ανοικτός σε εκκλησία και μας έχει προσκαλέσει όλους. Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι θα πρέπει να φορέσω.. κουστούμι. Όρε χαρά που θα κάνει η μάνα μου άμα το μάθει. Κάποια στιγμή θα πρέπει να δοκιμάσω αυτό που έχω γιατί με βλέπω να πηγαίνω με βερμούδα. Η πλάκα η μεγάλη ήταν όταν μας έλεγε μια μέρα ότι μας έχει βάλει σε ένα τραπέζι και έχει υπολογίσει δυο καθίσματα για τον καθένα. Έπεσε πολύ γέλιο γιατί κανένας στο τμήμα δεν έχει κάποιο δεύτερο άτομο να φέρει. Η σκέψη προχωρά βαθύτερα και συνειδητοποιώ πως όποιος έχει παντρευτεί σε αυτό το τμήμα μετά από λίγο τον προσλαμβάνουν στο δημόσιο και φεύγει από την εταιρία. Για να δούμε…

Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 01, 2005

Στάση λεωφορείων.. καλό μήνα

Καλό μήνα! Αν και δε μπήκε και τόσο καλά με τη στάση εργασίας των λεωφορείων και εμένα ανενημέρωτο να περιμένω στη στάση για ένα θαύμα. Πάλι καλά που ήρθε μια γιαγιά και μας λέει «να σας πω ένα ανέκδοτο; δεν έχει λεωφορεία μέχρι τις 8:00». Α ρε γιαγιά με τα ανέκδοτα σου μας έφτιαξες τη μέρα. Μόλις ηρέμισαν από τα γέλια όσοι ήταν στη στάση διάλεξαν από μια κατεύθυνση και την ακολούθησαν. Μείναμε εγώ και η γιαγιά. Ομολογώ πως δε με άγγιξε και πολύ το θέμα γιατί το μυαλό μου ταξιδεύει εδώ και δύο μέρες σε ονειρικούς κόσμους...

Είχαμε ανέβει προχτές Αθήνα με έναν φίλο, γνωστός και ως «ο κιθαρίστας», και κάναμε βιτρίνα-therapy. Χαζεύουμε βιτρίνες, ρωτάμε και φεύγουμε. Λόγο του ότι θέλουμε να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο της θεραπείας, αγορά, πήγαμε σε δύο συγκεκριμένα μαγαζιά.

Στο πρώτο είδαμε πως υπήρχε το πετάλι που ενδιαφέρεται ο κιθαρίστας και μπήκαμε να ρωτήσουμε λεπτομέρειες.
-Πόσο πάει το πεταλάκι ;
-Το δίνω 477euro
-Μια καλύτερη τιμή ;
-480
Κάπου εκεί ο πωλητής είχε το βλέμμα «είπα κάτι πολύ αστείο» και ο φίλος μου «τώρα αυτός πιστεύει πως είπε κάτι αστείο».
Μετά από διάφορες άλλες διευκρινίσεις και πληροφορίες που δόθηκαν έρχεται το ερώτημα..
-Το έχετε ετοιμοπαράδοτο ?
-Ναι αμέ, αυτό στη βιτρίνα.

Το δεύτερο μαγαζί ήταν ο αντιπρόσωπος της Warwick. Κατασκευάστρια εταιρία του ενισχυτή που σκοπεύω να αγοράσω. Μπήκαμε μέσα και αυτό ήταν, βρισκόμουν στον παράδεισο. Αμέσως έπεσε το μάτι μου στον ενισχυτή και μετά στο μπάσο που ονειρεύομαι να αγοράσω κάποτε, το ακούμπησα ήταν απίστευτο! Μετά το πρώτο σοκ επικεντρωθήκαμε στο βασικό μας θέμα. Ενημερώσαμε τον πωλητή για το σκοπό της επίσκεψης μας και για να μας εξυπηρετήσει συνέδεσε ένα όργανο στον ενισχυτή για να το ακούσουμε live. Μπάσα καμπανάκια του ουρανού ηχούσαν στα αυτιά μου. Θεϊκό!
-Η τιμή του ;
-Είναι κάπου στα 700 και κάτι euro.
-Η καλύτερη τιμή που μπορεί να γίνει ;
-.. είναι μετρητά 600 euro.
Στο internet το έχουμε βρει 420euro μαζί με τα μεταφορικά από Γερμανία, αλλά δε το σχολιάσαμε.

...το πήρα απόφαση πως η γιαγιά δε θα πει άλλο ανέκδοτο και πήρα ταξί για να έρθω δουλειά.

Psychos κολυμβητηρίου!

Θεωρώ αρκετά λογικό το πρωί που ξυπνάς κ ετοιμάζεσαι για το κολυμβητήριο, να φορέσεις το μαγιό σου, αντί το εσώρουχο, ώστε μετά να βγάλεις α...