Παρασκευή, Ιουλίου 15, 2011

Moments to remember


Τον τελευταίο καιρό είχε φαγωθεί μια φίλη, κολλημένη με τον Harry Potter, να πάμε να δούμε την τελευταία ταινία μόλις βγει.
Δεν είχα καθόλου όρεξη να το δω. Χαμένος χρόνος. Εκτός από τις 2 πρώτες ταινίες (αν θυμάμαι καλά) τις άλλες τις βαριόμουνα. Εκτός των άλλων με είχε ξενερώσει το σκηνικό με τα ραβδάκια. Δώσε στο λαό ράβδους ή ας βγαίνει η ενέργεια από τα δάκτυλά τους… κινέζικα ξυλάκια βρήκε? Το βασικότερο πρόβλημα ήταν πως στο Deathly Hallows: Part 1 περίμενα πως και πώς να τελειώσει το μαρτύριο (ταινία). Μπορεί στο βιβλίο να είχε πολύ καλή περιγραφή των συναισθημάτων (lucky guess) που υπήρχαν αλλά στην ταινία καμία σχέση.
Οπότε είχα πάει πολύ αρνητικά προκατειλημμένος απλά και μόνο για να δούμε πια αυτό το φινάλε (σίγουρος πως πεθάνει και θα ηρεμίσουμε).

Σε μια σκηνή της ταινίας είχε ένα μονόλογο του «κακού» όπου πρόσεξα πως μιλούσε πολύ αρρργγγαααά. Σε άλλο σημείο της ταινίας ένας άλλος από την ομάδα των «κακών» ξεκίνησε να μιλάει και του πήρε 3 χρόνια να πει δυο λέξεις. Κάπου εκεί γύρισα στον διπλανό μου και του έκανα την παρατήρηση πως όποιος μιλάει αργά είναι «κακός», στην περίπτωση που είχε μπερδευτεί.
Όταν σε κάποια στιγμή ήρθε το τελειωτικό χτύπημα. Οι δύο προηγούμενοι ξεκίνησαν έναν διάλογο που όπως πρόλαβα να πω πριν πεθάνω, από τα γέλια, ήταν ο πιο αργός διάλογος στην ιστορία του κινηματογράφου! Δυστυχώς δεν γέλασα δυνατά για να ξεδώσω και να λήξει με μερικά καντήλια από τους τριγύρω. Στην προσπάθεια μου να πνίξω το γέλιο έβγαινε ένας συνεχόμενος ήχος σαν να σφάζουν φιμωμένο γουρούνι. Έριξα μια ματιά στον διπλανό μου με την ελπίδα να με κοιτάει με αυστηρό βλέμμα ώστε να σοβαρευτώ. Προσπαθούσε να σταματήσει τα δάκρυα από τα γέλια.

Ναι, έχετε δίκιο αν με βρίζετε επειδή κάτι τέτοια άτομα συνήθως χαλάνε τις ταινίες στον κινηματογράφο αλλά... ήταν μια από αυτές τις στιγμές.

Psychos κολυμβητηρίου!

Θεωρώ αρκετά λογικό το πρωί που ξυπνάς κ ετοιμάζεσαι για το κολυμβητήριο, να φορέσεις το μαγιό σου, αντί το εσώρουχο, ώστε μετά να βγάλεις α...