Oh.. Crap!!

Είμαι σχεδόν απόλυτα σίγουρος πως η τύχη μου βρήκε γκόμενο και μπαλαμουτιάζεται τον τελευταίο καιρό. Τέτοια γκαντεμιά έχω να δω από το ’78 που με τραβήξανε από το σπιτάκι μου σε αυτόν τον φρικτό κόσμο.

ΑΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣ ΓΥΡΝΑ ΠΙΣΩ!!!

Μια καταπληκτική ιδέα από ένα θεϊκό μυαλό!

Μετά από μια κουραστική μέρα, μια πίτσα, πολλά kellogg's orange & chocolate bars και μόνο δυο ώρες παιχνίδι.. σκεφτόμουνα, βλέποντας αυτό, πως στα γενέθλια οι τούρτες θα πρέπει να γράφουν όχι το πόσο γινόμαστε αλλά το πόσο ήμασταν.

Για παράδειγμα, μπαίνεις στα 30; Η τούρτα θα πρέπει να έχει ένα νούμερο μικρότερο ώστε μόλις την τελειώσεις να πεις με παράπονο "πάει τα φάγαμε τα 29.."

Burn! motherfucker burn!

Κάθε μέρα βλέπω σε όλες τις εισόδους/ εξόδους του μετρό που υπάρχει κάποιος με έναν πάκο διαφημιστικά φυλλάδια και τα μοιράζει στους περαστικούς. Θα αποφύγω να αναφερθώ στο πόσο εκνευριστικός είναι, για εμένα, ο τρόπος που προσπαθούν να τα δώσουν.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως όλοι συγκλονίστηκαν με τα δάση που είδαν να χάνονται από της φωτιές του καλοκαιριού αλλά μάλλον δεν υπάρχει μεγάλο άγχος για τα δέντρα που δε βλέπουν να κόβονται.

μουυυ μουυυυ!

Σήμερα το πρωί η εταιρία ήρθε αντιμέτωπη με ένα τραγικό πρόβλημα.
Είχε τελειώσει το γάλα που βάζουν στον καφέ τους οι υπάλληλοι.

Εγώ από την άλλη θεώρησα αρκετά διασκεδαστικό να βάλω στο repeat το No milk today από Herman’s Hermits.