..και εκεί που όλοι ασχολιόντουσαν με το πετρέλαιο εμείς περνούσαμε κρίση στο ρεύμα. Νααα κάτι απίστευτοι λογαριασμοί φουσκωμένοι-φουσκωμένοι. Οι προτάσεις για να ρίξουμε τις τιμές έπεφταν η μια μετά την άλλη.
Το να πάρουμε ποντίκια και να τα βάλουμε να γυρνάνε στο τροχό ή να συνδέσουμε το ποδήλατο με μια μικρή γεννήτρια, διότι είναι κρίμα να κάθεται, ήταν καταδικασμένες. Το να υπάρχει φως μόνο στους χώρους που κάποιος αναπνέει ήταν μια αρχή. Αργότερα σκεφτήκαμε να αντικαταστήσουμε τις λάμπες με κεριά. Να καταργήσουμε το ψυγείο ήταν μια άλλη λαμπρή ιδέα που τέθηκε στο τραπέζι των συζητήσεων, τουλάχιστον για το χειμώνα που θα μπορούσαμε να ακουμπάμε τα κατεψυγμένα στο μπαλκόνι. Μια από τις τελευταίες ήταν να κατοικήσουμε στα σπίτια φίλων, να γνωριστούμε καλύτερα βρε αδελφέ.
Το θέμα έμεινε στη συζήτηση. Απλά που και που έπρεπε να απαντήσω σε ερωτήσεις όπως πόσο ρεύμα καίει ο υπολογιστής ή αν είμαι σίγουρος πως ο ενισχυτής μου δε γράφει στο ρολόι όταν είναι κλειστός. Ασχολίαστα.
Ένα απόγευμα που γύρισα σπίτι μετά τη δουλειά, η μέρα είχε αρχίσει να μικραίνει και σκοτείνιαζε νωρίς, μπαίνω μέσα και βλέπω τα πάντα σκοτεινά. Δεν υπήρχε λόγος να φωτίσω εγώ το μέρος μιας και δε σκόπευα να καθίσω στο σαλόνι και προχώρησα στο δωμάτιο μου. Έκατσα στο γραφείο πάτησα να ανάψει το λαμπατέρ και ασχολήθηκα με τον υπολογιστή. Μετά από λίγο, μόλις ξεκόλλησα από τον υπολογιστή, διαπιστώνω πως είμαι ακόμα μέσα στα σκοτάδια. Παίζω με το διακόπτη αλλά τίποτα. «Ωραία», σκέφτομαι, «πριν μια βδομάδα άλλαξα λάμπα και πάλι δε δουλεύει». Κάποια στιγμή η ανάγκη με έκανε να κατευθυνθώ προς το μπάνιο. Πατάω το διακόπτη. Πουθενά φως. Βγάζω το μπλοκάκι «μη ξεχάσω…» και συμπληρώνω «να κόψω το χέρι μου». Έτσι και εγώ, από ανάγκη και μόνο, αναγκάζομαι να μπω στο σκοτεινό μπάνιο ενώ στο δωμάτιο έπαιζε το «φοβάμαι» των «μπλε». Καλά δεν είχα μουσική αλλά θα ταίριαζε. Αράζω λοιπόν στο θρόνο και αρχίζω να διαιρώ το 6463127421795929 με το 3573, για να περάσει η ώρα μιας και δε μπορούσα να διαβάσω. Όταν ξαφνικά αρχίζει να ξημερώνει! Πάντα μου άρεσε η ανατολή περισσότερο από τη δύση αλλά δε περίμενα να το ζήσω σε αυτό με μέρος. Οι λάμπες άρχιζαν να φωτίζουν σιγά-σιγά μέχρι που έφτασαν στα φυσιολογικά τους επίπεδα. Τρέχω στο δωμάτιο, ελέγχω το φωτιστικό και βρίσκω να έχει μια παράξενη λάμπα «οικονομίας», σε τι κάνει οικονομία δεν το ξεκαθάριζε.
Με την επιστροφή της αδελφής μου στο σπίτι ξεδίπλωσε και το κουβάρι του μυστήριου. Τα πράγματα ήταν απλά. Βρήκε κάτι λάμπες που δεν έκαιγαν πολύ ρεύμα, λογικό αφού πρέπει να αλλάξει ο χρόνος για να φωτίσουν, και τις αγόρασε. Βέβαια προχώρησε και στο να αλλάξει σχεδόν όλες της λάμπες του σπιτιού.
Με τον καιρό τη συνήθισα την αλλαγή. Ακόμα και όποτε ήθελα να μπω στο μπάνιο άναβα το διακόπτη, έκανα ότι ήθελα να κάνω, έβγαινα, άναβε το φως και έκλεινα το διακόπτη. Μη καίμε και τζάμπα ρεύμα. Εκτός αν ήθελα να κάνω μπάνιο που φρόντιζα να τον έχω ανάψει από την προηγούμενη μέρα. Όποτε έμπαινα σε άλλα μπάνια ομολογώ πως δάκρυζα από τη συγκίνηση, μόλις πάταγες το διακόπτη το δωμάτιο λουζόταν στο φως. Ασύλληπτο!
Μετά από μερικούς μήνες οι λάμπες άλλαξαν…. μόνο στο μπάνιο….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου