Ανοίγει απότομα η πόρτα και μπαίνει κλαίγοντας! Διαλέγει τη γωνία δίπλα από το γίγαντα, στρογγυλοκάθετε στο πάτωμα και το κλάμα συνεχίζει. Ευτυχώς πριν από καμιά βδομάδα είχε περάσει ένας «πλανόδιος» και είχαμε εφοδιάσει το stock μας από μυξομάντιλα για να έχουμε να δίνουμε.
Βρε καλή μου βρε χρυσή μου τι συνέβη; Γιατί κλαις; Τι σου έκαναν; Ξεκινά να μας κάνει την περιγραφή αλλά λίγο η συγκίνηση, λίγο τα νεύρα της, λίγο το κλάμα και οι λυγμοί δεν έβγαινε νόημα. Κάτι ψιλές Λα έπιανε και αυτές εκτός ρυθμού. Αρχίσαμε το παιχνίδι των χιλίων ερωτήσεων, στο ταξιδιωτικό μίνι πακέτο των εκατό. Με τα πολλά-πολλά μάθαμε πως ο προϊστάμενος της, γνωστός στο ευρύ κοινό και ως Ο Μαλάκας, την άλλαξε τμήμα με το έτσι θέλω. Λόγω του ότι την προηγούμενη έχασε το επεισόδιο της Λάμψης. Η κοπελιά τα έβαψε μαύρα. Κοπάνισε πόρτες και ήρθε σε εμάς.
Το κουβεντιάσαμε αρκετά και την ηρεμήσαμε. Το τμήμα παρέχει και DJ εκτός από ψυχολόγους. Τελικά αποφάσισε να τα μαζέψει και να πάει σπίτι της να χαλαρώσει. Μας ζήτησε έναν από το team να τη συνοδέψει ως το αμάξι της, γυναίκες… Τραβάμε ξυλάκια και ο κλήρος πέφτει σε εμένα, άντρες...
Το θέμα ήταν να φύγουμε διακριτικά. Καλούμε ασανσέρ, βγαίνουμε στο ισόγειο και χωρίς πολλές κουβέντες εγκαταλείπουμε το κτίριο. Δεν υπήρχε λόγος να καθόμαστε να εξηγούμε την ιστορία της ζωής μας στον καθένα. Έτσι και γίνεται. Έρχεται το ασανσέρ. Μπαίνουμε μέσα. Φτάνουμε στο ισόγειο. Βγαίνει η κοπελιά πρώτη και κλείνει η πόρτα στα μούτρα μου. Κλειδώθηκα στο ασανσέρ!
Έλιωσα στην κυριολεξία από τα γέλια! Αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες! Άκουγα απ’ έξω που μαζεύτηκαν δυο τρία άτομα και ρωτούσαν «Ποιος γελάει εκεί μέσα;». Κάποιος ήθελε να κάτσει να μου κρατήσει και παρέα μέχρι να με βγάλουν από μέσα μην τυχών και χρειαστώ κάτι. Η Τουαλέτα ευτυχώς δεν ήταν στη λίστα προτεραιοτήτων μου, το κτήριο ήταν γεμάτο κόσμο μέρα μεσημέρι, δεν ήμουν έγκυος και δεν είχα κανένα επείγον ραντεβού. Μετά από κανένα πεντάλεπτο τελείωσε το πανηγύρι.
Πάλι καλά που είχαν κάνει συντήρηση πριν από δυο εβδομάδες.
Την επόμενη μέρα…
Περασμένες επτά το απόγευμα. Η εταιρία έχει αδειάσει. Αποφασίζουμε με το συνάδελφο που έχουμε ξεμείνει πως είναι ώρα να πάμε και εμείς σπίτια μας.
Από συνήθεια ο άλλος πάει να καλέσει το ασανσέρ.
«Βιάζομαι, δεν έχω όρεξη να περιμένω να με βγάζουν πάλι» του λέω.
«Ναι, έχεις δίκιο..»
Κατεβαίνουμε με τις σκάλες και στο ισόγειο βλέπουμε δυο τύπους. Βασικά τον έναν είδαμε ο άλλος είχε κλειδωθεί μέσα στο ασανσέρ.
«Μόλις βγήκα έκλεισε η πόρτα πίσω μου!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου