Τετάρτη, Δεκεμβρίου 14, 2005

Τι θα παίξουμε;

Κάθομαι στον υπολογιστή. Τον κοιτάω που με κοιτάει που τον κοιτάω. Περνάνε μερικά λεπτά αλλά κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα. Ένας περίεργος θόρυβος από το κεφάλι μου και εμφανίζεται ένα συννεφάκι. Σιγά-σιγά μεγαλώνει τόσο ώστε να είναι ευδιάκριτα τα μικρά γραμματάκια που δε μπορούσα να διαβάσω.
«Τι διάολο έχω πάθει; Κάποτε έπαιζα 10 παιχνίδια ταυτόχρονα χωρίς να έχω χρόνο και τώρα δε μου κάνει κανένα αίσθηση να ασχοληθώ; Σύνελθε μικρέ! Σύνελθε!»

Το σχολιάζω με ένα φίλο και μου απαντά «ποπο.. άρχισες να μεγαλώνεις».
Κοιτάω το συννεφάκι και βλέπω τα Tupperware να έχουν μαζέψει τα κομμάτια τους, από την προηγούμενη μάχη, και να ετοιμάζονται να εισβάλουν για άλλη μια φορά στον πλανήτη της κατσαρόλας.
Μπα, κάτι άλλο είναι.

Το βράδυ στο κρεβάτι κοιτώντας τα αστέρια σκεφτόμουν την έκφραση της μάνας μου αν έμπαινε και έβλεπε το συννεφάκι στο δωμάτιο. Αν και το δωμάτιο είναι τόσο ακατάστατο που ίσως και να μην το προσέξει.
Όσον αφορά τα παιχνίδια μάλλον έχει να κάνει με το ότι όταν παίζω το κάνω για να διασκεδάσω και όχι για να βγω πρώτος ή να νικήσω. Όταν δε μπορούν να το καταλάβουν αυτό οι συμπαίκτες μου πίνω ένα μπουκάλι νερό και ψάχνω να δω με τι άλλο μπορώ να ασχοληθώ.

Δε θα είχε γέλιο;

Τι μου πέρασε σήμερα από το μυαλό; Εκτός από το γνωστό βλήμα και τα 230Volt για να ανάψει η λάμπα πάνω από το κεφάλι μου. Μια ιδέα που πιστεύω πως θα είχε πολύ γέλιο.

Είναι γνωστό πως ένα 90% των προϊσταμένων είναι στριμμένα άντερα. Μπορεί κάποιος να είναι ωραίος και σωστός αλλά μόλις παίρνει την προαγωγή πουφ! κάτι αλλάζει πάνω του, και δεν εννοώ την κοιλία. Γίνεται ο γνωστός σε όλους μας ..μαλάκας. Μπροστά του όλοι ευγενικοί και από πίσω του «ο μαλάκας μου είπε αυτό», «άκουσες το μαλάκα;», «τρέχα σε φωνάζει ο μαλάκας», «ήρθε ο μαλάκας η όχι ακόμα;» και ούτω καθεξής.

Εδώ έρχεται, ταμπούρλο, Η ΙΔΕΑ, πιατίνι. Οποιοσδήποτε γίνεται προϊστάμενος να πρέπει να αλλάξει το επώνυμό του σε κάτι που θα τον «χαρακτηρίζει» στον εργασιακό τομέα. Για παράδειγμα Αντρέας Καθίκης ή Νίκος Μαλάκας Junior. Έτσι τα πρωινά θα έχουμε τα «καλημέρα κ. Μαλάκα» ή αν υπάρχει οικειότητα «καλώς το Μαλάκα». Το φοβερό θα είναι σε συναντήσεις ή meeting, όπως το προτιμά κανείς, την ώρα των συστάσεων «ο κος Αντρέας Καθίκης Ανώτερος Διευθυντής Διευθύνσεως Οικονομικών Μελετών και από εδώ ο κος Νίκος Μαλάκας Σύμβουλος Διοίκησης» και ενώ δίνουν τα χέρια λένε και το χαρακτηριστικό «χάρηκα».
Θα μπορούσαν και οι υπάλληλοι να έχουν κάτι του στυλ Αλέξανδρος Εργατικός και Βασίλης Υπερωρίας αλλά ας μη γινόμαστε και πλεονέκτες ε;

Ο δικός μου προϊστάμενος πάντως δεν έδειξε αρνητικός στην ιδέα. Αλλά μάλλον θα φέρουν αντιρρήσεις από το διοικητικό συμβούλιο της εταιρίας. Μην αναφερθώ στα άτομα που «διοικούν» αυτή τη χώρα, τα οποία δε νομίζω να έχουν και τόσο καλή αίσθηση του χιούμορ.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 11, 2005

Knives...

The rifle is the first weapon you learn how to use, because it lets you keep your distance from the client. The closer you get to being a pro, the closer you can get to the client. The knife, for example, is the last thing you learn. Okay?
Leon, The Professional - 1994


Also, I think knives are a good idea.Big, fuck-off shiny ones.Ones that look like they could skin a crocodile.Knives are good because they don't make any noise.The less noise they make, the more likely we are to use 'em.Shit 'em right up.Makes it look like we're serious.Guns for show,knives for a pro.
Lock, Stock And Two Smoking Barrels - 1998

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 07, 2005

Βαρύτητα στα θέματα

Είναι φορές που κάποιος λέει αστειευόμενος στους φίλους του «Μη μου λες τέτοια! Θα πηδήξω από το μπαλκόνι!», ενώ μένει στο ισόγειο.
Άλλοτε πάλι τα πράγματα πάνε τόσο άσχημα σαν να πηδούσες από το μπαλκόνι του 100ου ορόφου ενός κτιρίου. Όταν τα πράγματα συνεχίζουν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο προσθέτεις στην πτώση και το ουρλιαχτό από τον πόνο που προκαλεί το τράβηγμα των μαλλιών.
Πιστεύω πως τα πράγματα στο μυαλό μου είναι αντίστοιχα με τη πτώση από τον 200ο όροφο ενός κτιρίου ενώ κάποιος με έχει πυροβολήσει την στιγμή που έκοβα το χέρι μου, για να μην επεκταθεί το δηλητήριο, και για να τον αποφύγω πέρασα από την διπλή τζαμαρία του σαλονιού. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ στο τι θα μπορούσα να συναντήσω μέχρι να γνωριστώ με το έδαφος. Ούτε το τι θα μπορούσε να με περιμένει εκεί.

Αύριο ξημερώνει μια καινούρια υπέροχη μέρα!

Τρίτη, Δεκεμβρίου 06, 2005

Do Re Mi Fa Sol La Si

Σκηνικό : Σε ένα studio

Χρόνος : Κάποιο απόγευμα στα τελειώματα της πρόβας.

Παρόντες : 2 κιθαρίστες, 1 μπασίστας, 1 πληκτράς, ο «δάσκαλος» και ο πιτσιρικάς που είχε μάθημα μετά από εμάς.

Θέμα :
Κιθαρίστας 1 : Πρέπει να βρούμε ένα όνομα για το γκρουπ!

Πληκτράς : Εγώ προτείνω Asxetans. Από τους Charlatans.
Πιτσιρικάς που έχει μάθημα μετά από εμάς αρκετά εντυπωσιασμένος : Asxetans, πολύ καλό! Αρκετά ενδιαφέρον! Εμένα μου αρέσει πάντως, πρωτότυπο. Καλά ακούστε όνομα που είχαν σκεφτεί κάποιοι άλλοι… Ήχογλυκαιμία!
Κιθαρίστας 2 : Δηλαδή αυτοί θέλουν μια σοκολάτα από La ;
Μπασίστας : Ναι, μια LActa…

..αλλάξαμε θέμα και ευτυχώς δεν το έχουμε ξανάθιξει.

Psychos κολυμβητηρίου!

Θεωρώ αρκετά λογικό το πρωί που ξυπνάς κ ετοιμάζεσαι για το κολυμβητήριο, να φορέσεις το μαγιό σου, αντί το εσώρουχο, ώστε μετά να βγάλεις α...