Σαν σήμερα..

Η σημερινή μέρα, 17 Νοεμβρίου είναι μια μέρα σταθμός για τη ζωή μου, όχι σαν τα κάτω Πατήσια αλλά σαν την Ομόνοια, μεγάλος. Σαν σήμερα το 1993 αγόρασα τον πρώτο μου υπολογιστή!
Ούτε που θυμάμαι πόσα χρόνια το ζητούσα από τους γονείς μου. Ίσως ένας από τους σημαντικότερους λόγους που συνέβαλε στη καθυστέρηση της αγοράς αυτού του κουτιού ήταν οι βαθμολογίες μου στο σχολείο. Ναι, δυστυχώς οι γονείς έχουν το κακό συνήθειο να ανταμείβουν τα παιδία τους για τις σχολικές τους επιδόσεις. Τελικά δεν ήταν η βαθμολογία μου αυτή που βοήθησε στη αγορά αλλά η επίσκεψη των γονιών μου σε ένα θείο μου ο οποίος μόλις είχε αγοράσει υπολογιστή στην κόρη του. Ναι, ήταν κορυφαία μαθήτρια. Μου είναι άγνωστο τι τους είπαν ή τι είδαν, απλά την επόμενη μέρα μου ανακοίνωσαν πως θα αγοράσουμε και εμείς. Δε θυμάμαι αν δάκρυσα αλλά σίγουρα είχα συγκινηθεί.
Το κουτί ήταν της Quest, ίσως και ο λόγος που ποτέ δε συμπάθησα αυτή την εταιρία, 386 DX στα 40 MHz με 4MB RAM και 120ΜΒ σκληρό δίσκο, σήμερα έχω δυο 120GB στον ένα υπολογιστή. Τη μάρκα του monitor δεν την έμαθα ποτέ. Όταν μετά από μερικά χρόνια αγόρασα ένα Sony απορούσα πως είχα κάνει το έγκλημα και δούλευα με εκείνο το στρογγυλό πράμα. Ίσως είχα μαγευτεί από τις πλούσιες ρυθμίσεις που είχε, μπορούσες να αλλάξεις το ύψος αλλά δεν υπήρχε επιλογή για το πλάτος της εικόνας.. απλά θεοί ! Το λειτουργικό σύστημα ήταν το DOS, με λίγα λόγια οτιδήποτε ήθελες να κάνεις το έγραφες. Η λέξη multitasking άγνωστη, κοινός μπορούσες να «τρέξεις» μόνο ένα πρόγραμμα κάθε φορά. Α, υπήρχε και ένα πρόγραμμα με γραφικό περιβάλλον τα windows 3.1 όχι κάτι ιδιαίτερο απλά ήταν ευχάριστο στο μάτι.
Στα windows 3.1 δε μπορούσες να έχεις χύμα τα εικονίδια στο desktop, υπήρχαν folders-group που έβαζες μέσα το shortcut της εφαρμογή που ήθελες. Όταν μου έφεραν τον υπολογιστή και μπήκα για πρώτη φορά στα windows τα folders αυτά ήταν όλα ανοικτά για να βλέπεις τι προγράμματα υπήρχαν, με αποτέλεσμα να κρύβεται τελείως το desktop (περίπου όπως στην εικόνα αλλά δεν υπήρχε το κάτω κενό).
Τις πρώτες μέρες θυμάμαι δεν έκανα και πολύ θαρραλέα βήματα, ως παντελώς άσχετος που ήμουν, πατούσα ότι πίστευα πως δε θα επηρεάσει την ισορροπία του σύμπαντος, του υπολογιστή σε αυτή τη φάση. Η αδελφή μου όμως όχι. Την πρώτη ή δεύτερη μέρα δε θα ξεχάσω που έρχεται η αδελφή μου και λέει πως κάτι χάθηκε από τα windows. Ακολούθησε ένα τυπικό κατσάδιασμα και έκατσα να δω τι είχε γίνει. Καταστροφή! Ένα ολόκληρο group είχε χαθεί! Κατευθείαν πλακώνομαι στο διάβασμα κάτι βιβλίων που μου είχαν φέρει για τα windows. Εκείνη τη μέρα έμαθα για την ύπαρξη του κουμπιού minimize.