Κάθομαι στον υπολογιστή. Τον κοιτάω που με κοιτάει που τον κοιτάω. Περνάνε μερικά λεπτά αλλά κανείς δεν κάνει το πρώτο βήμα. Ένας περίεργος θόρυβος από το κεφάλι μου και εμφανίζεται ένα συννεφάκι. Σιγά-σιγά μεγαλώνει τόσο ώστε να είναι ευδιάκριτα τα μικρά γραμματάκια που δε μπορούσα να διαβάσω.
«Τι διάολο έχω πάθει; Κάποτε έπαιζα 10 παιχνίδια ταυτόχρονα χωρίς να έχω χρόνο και τώρα δε μου κάνει κανένα αίσθηση να ασχοληθώ; Σύνελθε μικρέ! Σύνελθε!»
Το σχολιάζω με ένα φίλο και μου απαντά «ποπο.. άρχισες να μεγαλώνεις».
Κοιτάω το συννεφάκι και βλέπω τα Tupperware να έχουν μαζέψει τα κομμάτια τους, από την προηγούμενη μάχη, και να ετοιμάζονται να εισβάλουν για άλλη μια φορά στον πλανήτη της κατσαρόλας.
Μπα, κάτι άλλο είναι.
Το βράδυ στο κρεβάτι κοιτώντας τα αστέρια σκεφτόμουν την έκφραση της μάνας μου αν έμπαινε και έβλεπε το συννεφάκι στο δωμάτιο. Αν και το δωμάτιο είναι τόσο ακατάστατο που ίσως και να μην το προσέξει.
Όσον αφορά τα παιχνίδια μάλλον έχει να κάνει με το ότι όταν παίζω το κάνω για να διασκεδάσω και όχι για να βγω πρώτος ή να νικήσω. Όταν δε μπορούν να το καταλάβουν αυτό οι συμπαίκτες μου πίνω ένα μπουκάλι νερό και ψάχνω να δω με τι άλλο μπορώ να ασχοληθώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου