Απεργία και χαρά

‘Ωρα 07:00. Γνωρίζοντας ότι στις 08:00 θα πρέπει να βρίσκομαι στη δουλειά και τη διαδρομή δε θα την κάνω με το γνωστό λεωφορείο, λόγο απεργίας, επιτάχυνα τις διαδικασίες.
Το σχέδιο ήταν να περιμένω για ταξί. Αν βρω όλα καλά. Αν όχι προχωράμε στο σχέδιο Β κοινός πάω στο Π.Φάληρο να πάρω τρόλεϊ, που από ότι έλεγαν θα είχε. Ήξερα ότι δε θα έφτανα δουλειά πριν τις 8:20 τουλάχιστον αλλά.. η απεργία δε φταίω εγώ.
Το σχέδιο «ταξί» αποδείχτηκε αποτυχία, ως γνωστόν, και παίρνω το δρόμο προς το τρόλεϊ. Πριν φτάσω στη στάση βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου ένας φίλος.
Ωχ, σκέφτομαι, Θα γίνεται χαμός στη στάση. Τώρα ή που πάμε να περιμένουμε μαζί για ταξί, όχι και τόσο καλό, ή που θα πάμε με το αμάξι του.
Καλημέρα, μου λέει, πάμε να πάρω το αμάξι μου.
Μέσα στη χαρά εγώ και προσπαθώντας να πιάσω κουβέντα τον ρωτάω για το τρόλεϊ.
- Τι έγινε τρελός κόσμος στη στάση ?
- Όχι, απεργούν.
- Έλα ρε! Αφού είχα διαβάσει στο internet πως θα κάνουν στάση εργασίας πριν τις 07:00 και μετά τις 23:00…τους μαλάκες μέσα στη παραπληροφόρηση ζούμε σε αυτή τη χώρα.
- Και εγώ είχα διαβάσει για στάση εργασίας μετά τις 12:00 αλλά τώρα που πήρα είχαν βγάλει ανακοίνωση.
Μετά από λίγη σκέψη
- Για το τρόλεϊ μιλάμε ε?
- όχι, για το τραμ!
Κάπου εκεί μαθαίνω πως το τρόλεϊ έχει σταματήσει εδώ και ένα χρόνο περίπου λόγο του τραμ. Ωραία.
Φτάνουμε στο αμάξι του και ξεκινάμε.
Νέος οδηγός, και δεν εννοώ σε ηλικία, και καινούριο αμάξι. Το σίγουρο ήταν ότι δε θα έφτανα δουλειά έχοντας ζωγραφισμένο χαμόγελο λόγο υπερβολικής ταχύτητας. Αν και δε μου αρέσει να σχολιάζω την οδήγηση των άλλων, λέμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, δε μπορώ να μην αναφέρω ότι πηγαίναμε υπερβολικά αργά. Όποτε αλλάζαμε λωρίδα ήταν λόγο της καλής θέλησης των άλλων οδηγών, τους ευχαριστώ, εγώ άνοιγα σαμπάνια για να το γιορτάσουμε και για να παρκάρουμε, στο τέλος της διαδρομής πλέον, ήμασταν με τα alarm ανοικτά για κανένα πεντάλεπτο ψάχνοντας για κάποια καλή αλάνα όπου δε θα χρειαστεί να κάνουμε όπισθεν. Εφόσον το βρήκαμε και αυτό στην ερώτηση μου που βρισκόμαστε η απάντηση ήταν κάτι του στυλ «μμμ δεν είμαι σίγουρος, νομίζω Πετράλωνα».
Το σίγουρο ήταν πως περπάτησα μια ώρα από εκεί που παρκάραμε έως ότου φτάσω στη δουλειά. Μισή ώρα λιγότερη από το αν ξεκινούσα από το σπίτι. Καλά είναι. Έκανε και την ερώτηση αν θα γυρνούσαμε μαζί. Γελάσαμε και μετά με σοβαρό ύφος του απάντησα ..όχι.

Ας είναι καλά το παιδί που με ανέβασε Αθήνα με το αμάξι του.